hoopvol - bankzitters

~11~

Na twee uur rustige slaap opende ik langzaam mijn ogen en voelde me verfrist en kalmer dan ik me in tijden had gevoeld. De duisternis van mijn ziekte leek voor even verdreven, vervangen door een lichte gloed van hoop en vrede.

"Goedemorgen, slaapkop," grinnikte Matthy toen hij mijn ontwakende vorm opmerkte.

"Goedemorgen," glimlachte ik, me uitrekkend en de vermoeidheid uit mijn spieren wegknijpend. "Ik heb echt heerlijk geslapen."

"Als een baby, dankzij mij natuurlijk," plaagde Matthy met een speelse twinkeling in zijn ogen.

"Misschien wel," gaf ik lachend toe, blij om even te kunnen genieten van een luchtig moment.

"Maar wist je dat je eigenlijk snurkt?" vervolgde Matthy, een mysterieuze grijns op zijn gezicht.

"Wat? Nee, echt niet, wat lul jij?" reageerde ik verbaasd.

Matthy schudde zijn hoofd met een neppe ernst. "Sorry, maat, maar het is de waarheid. Je snurkt als een oude man."

Ik lachte en schudde mijn hoofd, ongelovig over deze nieuwe ontdekking over mezelf. "Nou, dan moet ik daar iets aan doen, anders kan ik nooit meer slapen als ik bij anderen ben."

Na nog even gekletst te hebben over allerlei onbelangrijke dingen, vertelde Matthy dat hij helaas weer naar huis moest.

"Ik moet echt gaan, maar ik kom snel weer langs, oké?" zei hij met een glimlach terwijl hij opstond van het bed.

"Oké, dat is goed," antwoordde ik met een vleugje teleurstelling. "Bedankt voor alles, Matt. Ik waardeer het echt."

"Geen probleem, maat," zei Matthy oprecht. "We zijn er voor elkaar, wat er ook gebeurt."

Toen Matthy vertrok, voelde ik me een beetje eenzaam, maar ook dankbaar voor zijn steun en vriendschap. Ik lag nog even na te denken over alles wat er was gebeurd, over mijn ziekte en mijn toekomst, en voelde me vastbesloten om te blijven vechten, wat er ook zou komen.

Na een tijdje kwam mijn moeder binnen, haar gezicht stralend van blijdschap toen ze me zag.

"Hoe voel je je, lieverd?" vroeg ze bezorgd terwijl ze naast me kwam zitten.

"Ik voel me eigenlijk best goed," antwoordde ik oprecht. "Het lijkt alsof de slaap me goed heeft gedaan."

Mijn moeder glimlachte liefdevol en legde haar hand op de mijne. "Dat is geweldig om te horen, schat. Laten we hopen dat het zo blijft."

na een tijdje gepraat te hebben met mijn moeder pak ik mijn telefoon erbij en begin te appen met de jongens.

bankzitters

Milo: Hey jongens, hoe is het?
Koen: Hey Milo! Goed om van je te horen man. Hoe gaat het met je?
Milo: Ja opzich prima. Matt kwam vandaag ook langs dus dat was echt leuk.
Koen: Wat hebben jullie gedaan dan?
Milo: Rondje door het ziekenhuis gelopen en een lekker dutje.
Matthy: Wisten jullie dat Milo dus echt snurkt als een beest?
Milo: Hallo, dit was ons geheim.
Raoul: Haha, ik had het niet anders verwacht.
Robbie: Is het eten daar eigenlijk te vreten?
Milo: Wil je een eerlijk of politiek correct antwoord?
Robbie: Nou, vertel, is het te eten?
Milo: Nou, het is niet echt lekker, maar kots alles er toch weer uit.
Raoul: Dat klinkt niet best.
Milo: Vertel mij wat.
Robbie: Heb je eigenlijk veel last van bijwerkingen?
Milo: Wacht, ik ga het voor je opnoemen. 1. Ik ben tering moe. 2. Ik houd niks binnen, alles gaat er weer uit. 3. Ik kan niks meer zelf, mijn vader moest me letterlijk helpen om te douchen. 4. Letterlijk elke beweging die ik maak doet pijn. 5. En ik heb mijn lichaam niet meer in bedwang, dingen gebeuren gewoon zonder dat ik het wil.
Koen: Jezus man, klinkt echt heel kut. Maar wat bedoel je met "dingen gebeuren zonder dat je het wilt"?
Milo: Uhm, nou vandaag moest ik naar het toilet, was ik alleen vergeten dat ik vastzat aan een infuus en daarom trok ik dus dat infuus eruit. En door de stress daarvan piste ik letterlijk in mijn broek. Ik voelde me net een klein kind van vier.
Raoul: Haha, oh man, dat klinkt echt klote.
Koen: Is het al bekend wanneer je het ziekenhuis uit mag?
Milo: Nee, de dokters zijn echt dom hier, ze weten niks.
Robbie: En de zusters, zijn die lekker?
Milo: Nou, sommige zijn best leuk om naar te kijken.
Matthy: Haha, Milo, altijd met zijn oog voor detail.
Milo: Je kent me toch.
Milo: Hoe gaat het eigenlijk met Bankzitters?
Raoul: Ja, goed! We hebben gewoon wat dingen opgenomen, maar we missen je wel hoor.
Milo: Snap ik, ik ben ook echt heel leuk.
Milo: Hebben we eigenlijk nog reacties waar ik ben?
Koen: Jazeker, mensen vragen constant waar je bent en hoe het met je gaat.
Milo: Laat ze maar weten dat ik nog leef, haha en zeg maar dat ik binnenkort wel uitleg waar ik ben.