ခွန်းသူရိယ အခန်းထဲ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်ရင်း ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေမိသည်။ လက်တွေတောင် တုန်ချင်နေသလိုလို။
သူမ အခန်းဆီပြန်လာခဲ့သည်မှာ မိနစ်သုံးဆယ်လောက်ပင် ရှိတော့မည်။
အဲ့ဒီ အနှီမိန်းကလေးက သူမကို ဘယ်လိုလေသံနှင့် ပြောသွားတာပါလိမ့်။ နားထဲကို စွဲစွဲငင်ငင်ကို ဝင်ရောက်လာတာ။
'ဒီနေ့ ငါနဲ့လာအိပ်နော်'
'အိပ်ပျော်အောင် ချော့သိပ်မှာ' တဲ့လား။
အား! သူဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ! ..
အဲကွန်းခန်းထဲ၌ပင် ချွေးပြန်လာသလိုရှိသည်။ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ရော၊ ရင်တွင်းမှာရော ဂနာမငြိမ်ဖြစ်လို့နေသည်။
ရတီခအသံက အဲ့လောက်ထိ စွဲဆောင်မှုရှိနေလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိဖူးခဲ့။ အခုတော့ ထိုင်မရ၊ ထမရနှင့် တလှပ်လှပ် လှိုက်ဖိုနေရလေသည်။
[ ဒေါက် ဒေါက်]
"သူရိယ. ခွန်းသူရိယ နင်ခဏအပြင်ထွက်ခဲ့စမ်းပါအုံး"
တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ အန်တီခိုင့်အသံကို ကြားလိုက်ရသည်မို့ ခွန်းသူရိယ ဘာမှန်းမသိသော်ငြား တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ အန်တီခိုင့်လေသံသည် မည်သို့မျှ ပျော့ပျောင်းခြင်းမရှိ။
တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း အန်တီခိုင်၏ မချိုမချဉ်မျက်နှာနှင့်တွေ့သည်။ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ။ အန်တီခိုင် အဲ့လိုမျက်နှာမျိုး လုပ်တာ သူမကို ဆူဖို့ပူဖို့ တွေးနေသည့်တစ်ချိန်သာ ရှိသည်လေ။ သူမ ဘာများလုပ်မိပြန်လို့လဲ။
"ပြောမယ်ပြောမယ်နဲ့ မပြောဖြစ်ပြန်ဘူး"
"ခွန်းသူရိယ ညည်းအခု နွယ်လေးကို ပြန်ခေါ်မလား ငါညည်းကို ညည်းအဖေနဲ့ တိုင်ရမလား"
မျက်ဝန်းတွေ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားရ၏။ တိုင်ပြောမည်ဆိုသည့် စကားတစ်ခွန်းနှင့်ပင် စိတ်အစဉ်ဟာ စတင်ပြိုပျက်သည်။
"တစ်စိတ်ရှိ တိုင်ဖို့ပဲပြောနေတော့တာပဲ ဒေါ်လေးရယ်. သမီး တောင်းပန်ပါတယ်"
"ဟဲ့ ငါကနင့်ကို တောင်းပန်ခိုင်းနေတာမဟုတ်ဘူးဟဲ့. အခုဘာလုပ်မှာလဲပြော. ငါမလုပ်ဘူးမထင်နဲ့ ခွန်းသူရိယ. ဖုန်းတစ်ချက်ဆက်လိုက်ရုံပဲသိလား. နွယ်လေးမရှိတော့ ငါ့မှာဘယ်လောက် ပင်ပန်းရတယ်ထင်လဲ. အခုဟာက ချွေးသုတ်ဖို့တောင် လက်မလည်ဘူးဖြစ်နေတာ. သူမရှိတာ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတယ်. ဟင်းချက်လည်းငါ. ပန်းကန်ဆေးလည်းငါ. စားဖို့သောက်ဖို့ခင်းကျင်းရလည်းငါပဲ"
