"ကိုရှင်း"
ခေါ်သံနောက် အနားရောက်လာသည့်အစ်ကိုတစ်ယောက်။ ရှေ့ကလူကြီးကိုကြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကခပ်ပြုံးပြုံးရယ်။ဘာရယ်မဟုတ် ကျွန်တော်နဲ့ဝေဝေတိုင်ပင်စရာမလိုပဲအကြည့်ချင်းဆုံမိကြတယ်။
"ဪ…မြတ်ခေါင်"
လူကြီးကတစ်ချက် ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်သွားပေမဲ့ ချက်ချင်းပဲသူ့အမူအယာသူပြန်ထိန်းလိုက်တယ်။
"စားပြီးပြီလား…ကိုရှင်း"
"အင်း…မင်းကော"
"တွေ့တဲ့အတိုင်း အခုမှစားမှာ"
"စားလေ…နောက်ကျနေဦးမယ်"
"ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ…သွားဦးမယ်"
လူကြီးကခေါင်းငြိမ့်ပြပြီးတဲ့နောက် ထွက်သွားတဲ့အစ်ကိုကျောပြင်ကိုငေးကြည့်ပြီးမှ မျက်နှာလဲွှလိုက်တယ်။လူကြီးပုံစံနဲ့ဆို တစ်ဖက်လူကိုဖက်လဲှတကင်းဆက်ဆံနိုင်ပေမဲ့ ဆွံ့အသလို အနေရခက်သလိုလူကြီးပုံစံကြောင့် သေချာပေါက် နှစ်ယောက်သားကမရိုးသားလို့ပေါ့။အင်း တစ်ယောက်ယောက်ကမရိုးသားတာဆိုပိုမှန်မယ်။
"ဟဲ့…သွားရအောင်လေ…မေဂျာချိန်ကြီးရှိသေးတာ…စာကမေးဦးမှာတဲ့.…မသိပါဘူးဆိုနေ"
"နင်မသိရင် ငါပြောပြမှာပေါ့"
"နင်ကဘယ်လိုပြောပြမှာလဲ…အဲ့အတန်းချိန်နင်လစ်ထားတာလေ…အားကစားပါတယ်ဆိုပြီး"
"ဟုတ်သားပဲ"
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောနေတဲ့ဝေဝေနဲ့ရိှုင်းသစ်။စိုင်းနော်ဆိုင်းက သူ့လက်တံရှည်ကြီးဆန့်ပြီး စားပဲွထိုးခေါ် ပိုက်ဆံရှင်းဖို့လုပ်နေပြီ။
"senpai"
"ဪ အေး…သွားမယ်လေ"
"senpai"
"အင်း"
"ခုနကအကိုနဲ့…စကားသေချာပြောကြည့်ဦးနော်"
မျက်ခုံးတန်းတွေ မသိမသာတွန့်ချိုးနေတဲ့လူကြီးကျောပြင်ကိုပုတ်ပေးရင်းပြောတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ကျွန်တော့်ကိုအသေအချာကြည့်လာတယ်။သေချာပေါက် အစောကအစ်ကိုကဘယ်သူလဲဆိုတာ ကျွန်တော်သိသွားပြီပဲဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့။ဝေဝေတို့ကလဲ ဘာလဲဆိုတဲ့အထာနဲ့"
YOU ARE READING
Love Is Hard For Otaku
Fantasíaအုန်းသာကူဖန်ဘွိုင်းလေးနဲ့ဆန်ပိုင်းကိုကြီးတို့ရဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဇာတ်လမ်းလေးရယ်ပါ
