~İntikam Acıdan Doğar~

Bölüm 2: Tanışma

Helin Özcan

Gözlerimi bir odada açtım, yatağa kilitlemişlerdi beni, yani kaçmamı istemiyorlardı, ooo büyük gizemi sonunda çözmeyi başardım harika! Şimdi nasıl kaçmayı başarmalıyım onuda bulsam bingo, kendime 10 puann!

Başımı çarpmış olmalıydım ki ağrıyordu. Yalnız oda çok hoş görünüme sahipti, açık renkte duvar boyasıyla, tül perdesiyle dikkat çekiyordu. Ayrıca bir kitap rafıda mevcuttu, pek büyük olduğu söylenemezdi ama kitapların arasında küçük dekoratif çiçekler, biblolar vardı. Belli ki bu oda bir kıza aitti yada öyle dizayn edilmişti. Odayı analiz etmeyi bırakıp neden burada olduğumu düşünmeye, neler yaşadığımı hatırlamaya çalıştım.

En son bir iki karmaskeli, siyah üniformalı kişilere karşı direniyordum. Sonra beni buraya hapsetmiş olmalılardı, benimle ne işleri olabilirdi ki? Düşününce de pek düşmanım olduğu sayılmazdı, tabii babamı saymazsak! Evet, tuhaf gele bilirdi ama onun bizzat beni kaçırdığına resmen inanırdım yani. Aramız çok kötüydü, onunla yaşamayı bu yüzden reddetmiştim. Sürekli kavgamız eksik olmazdı, annem aramızdan ayrıldığından beri daha da bozuştuk. Bende evden ayrıldım ki zaten çokta birlikte yaşıyor sayılmazdık, mesleğini tam bilmiyordum ama geç geç eve geliyordu, ajan olduğunu söylerdi ama ben inanmıyordum çünki kasten bir iki defa bu konuyla ilgili soru sordum ama beni geçiştirdi. Kısaca birinci seçenek ve tüm oylarımı babamdan yana kullanıyorum, efendim. Ama şimdi şöyle birşey var ki neden beni kaçırsın? Yani ne işine yarardımki? O yüzden yanılıyorda olabilirim.
Başka seçenek aklıma gelmediği için beklemeye karar verdim...

Saatler sonra...

Yok artık arkadaş kimsenin geleceği yok!
Yoksa beni kaçırdıklarını mı unuttular? Yok ya bu düşüncemi kaldırıyorum, o kadar aptal olamazlar ya. Ya daa...
Çete liderinin gelmesini bekliyorlardırrr!
Evet, sonunda kayde değer bir fikir bulduğum için kendimi alkışlıyorum...
Bari ellerimi bağlamasalardı elim yara oldu burada. Kim bilir belki bana bir iki işkence verirlerdi, ama yok ya verseler böyle tem
iz bir odaya kapatmazdılar beni. O halde bir şeyle tehdit edileceğim, yada tehdit malzemesi olarak kullanılacaktım. Tamam o zaman gazam kutlu olsunnn... Çünkü babam asla beni buradan kurtarma çabası göstermezdi. Aksine burada olduğum için mutludur belkide yada hiç burada olduğumu fark etmemiştir ki zaten öyle bence, Allah'ımmm! Düşünmekten beynim yandı...

Lütfen gelinde ne yapacaksanız yapın da bende rahat olayım artıkkk!

1 saat sonra...

Başımın üzerinde birinin olma hissiyle aniden gözlerimi kırpıştırarak açtım. Bana bakan bir çift masmavi gözlerle karşılaştığımda çığlık atarak geriye çekildim, 19-20 yaşlarında bir genç durmuş bana bakıyordu. Sarı saçları ensesinin altında bitiyordu. Pekde uzun boylu sayılmazdı. Kalkık ve dik bir burnu vardı, yanaklarıda pespembe renkteydi.

Korktuğumu görünce telaşa kapıldı "İyi misiniz Bayan Helin? Sizi korkutmak istemezdim. Bileğiniz acıyor olmalı, izin verinde onu açayım sizin için," dediğinde şaşkınca ona bakıyordum, çünkü gerçekten böyle bir tepki beklemiyordum.
"Sen de kimsin ve beni neden kaçırdınız?" diye söyleni verdim. "İzin verin elinizi açayım, bu konuda benim size bilgi vermem yasak. Alper Bey yarın gelecek, sizle kendisi açıkça her şeyi konuşacaktır. Benim görevim sadece sizinle ilgilenmek, aç mısınız yada istediğiniz herhangi birşey varmı?"

bu kadar samimi olması ve bana 'siz' diye hitap etmesi beni hem sakinleştirmişti, hem de merakım daha da artmıştı. Art arta aklıma gelen soruların bir sonu olmayacağa benziyordu...

Nihayet üzerimden şaşkınlığı atıp yanıtlamaya karar verdim."Tamam, lütfen elimi açın çünkü artık bileğim canımı yakıyor," diye sitem ettim.
Bana doğru elini uzattığında ben de ona yaklaşıp elimi verdim. Usulca elimdeki kelepçeleri açtığında rahatlamıştım. Benden uzaklaşıp aramıza mesafe koyduktan sonra tekrar sordu, "Herhangi birşeye ihtiyacınız var mı, Bayan Helin?" Evet, birşeyler atıştıra bilirdim mesela.