HAYALET KASABA

YAYILMIŞIZ BU DÜNYAYA

Ciyes'in yüreği bir karıştı, anlamsız bir titreme kapladı bedenini. Gözleri doldu, sessizce hayretle annesine doğru ilerledi. "Anne..." diye fısıldayarak, anlam veremediği bir hüzün içindeydi. Annesinin ellerini hissetmek, onun kokusunu duymak, uzun zamandır özlediği bir anıydı.

Annesi genç Ciyes'e sevgiyle baktı ve onu sakinleştirmek için ellerini yavaşça yakaladı. "Sevgilim, hiç üzülme. Yolculuğun zorluğu seni yormuş olabilir ancak içindeki kıvılcımı hiç kaybetme. Güçlü bir ruha sahipsin ve yolunda seni bekleyen büyük bir amaç var." dedi yumuşak bir ses tonuyla.

Ciyes, annesinin sakinliğine karşılık yüreğinin derinliklerinde duyguların şiddetiyle baş edemiyordu. Göz yaşları dolu doluydu, sessizce annesine sarıldı ve "Annem, ben artık dayanamıyorum. Her şey o kadar karmaşık ve zor ki. Seni özledim, buraya dönmenin sana özlemle dolu bir anı olacağını hiç düşünmezdim." diyerek içindeki çırpınan duyguları açıklamaya çalıştı.

Bu gerçeküstü anın ardından Ciyes, annesinin omuzlarında hafifçe ağladı. Annesinin sakin ve sevgi dolu bakışları altında yıkılmış gibi hissediyordu. Gözleri annesininkine karıştı, tıpkı çocukluğundaki o yakın ve masum anlarda olduğu gibi. Annesinin yanında olmak, onun güvenli kucaklamasında huzur bulmak isteğiyle içini burkuyordu.

Titreyen elleriyle annesine seslenerek dizlerinin üzerine çöktü. "Annem..." diye fısıldadı Ciyes, gözyaşları annesinin ellerine düşerken. "Ben... ben senin küçük yaramaz hazine peşinde koşan çocuğundum. Savaşçı değilim, annem. Bu yolculukta yoruldum, zihnimde çıkamadığım karanlıklar var ve ben... ben artık dayanamıyorum." dedi Ciyes, içinden bir ağırlık kalkarken.

Annesinin yanında diz çöken Ciyes'in yanı başında annesi de onunla birlikte ağaç köklerine yaslandı. Annesinin yüzünde hüzün dolu bir ifade vardı, Ciyes'in bu ruhsal ve fiziksel yorgunluğunu derinden hissediyordu. Bacaklarını uzattığında, Ciyes hüzünlü gözlerle annesinin dizlerine doğru başını yasladı.

Annesinin sıcak ve bilge bakışları altında, Ciyes, kendini güçsüz ve savunmasız hissetti. Annesinin şefkat dolu dokunuşları, Ciyes'in içinde derin bir huzuru uyandırdı. Annesinin yanında, tıpkı çocukluğunda olduğu gibi korunmuş ve sevgi dolu hissetti. Gözyaşları, yanaklarından süzülerek annesinin ellerine düştü.

Ciyes, annesiyle ağaçların altında diz çöküp başını annesinin dizlerine yaslamışken, hüzün ve sevgi dolu bir sessizlik onları sarıyordu. Annesinin sıcak eli yavaşça Ciyes'in saçlarını okşarken, derin bir duygusal yükseklikteydiler. Gözyaşları, sessizce süzülerek toprağa damla damla düşüyordu.

Annem, Ciyes'in iç sesi titreyerek konuşmaya başladı: "Savaşçı olmadığımı, yeterince güçlü olmadığımı düşünüyorum. Bu yolculukta kayıplar yaşadım, sevdiklerimi geride bıraktım. Yoruldum ve içimdeki karanlıkla baş etmekte zorlanıyorum." dedi acı dolu bir ifadeyle.

Annesi Ciyes'in başını kaldırıp gözlerine bakarak şefkatle konuştu: "Sevgilim, gücün ve cesaretin içinde var. Yolculuğun zorluğuna katlanmak, içindeki kudreti daha da ortaya çıkarır. Kayıplarla yüzleşmek, seni daha da güçlü kılar. Kırılgan olduğunu hissettiğin anlarda bile, aslında büyük bir gücü taşıdığını unutma."

Ciyes, annesinin sözlerini içine çekerek sessizce dinledi. Gözlerindeki hüzün, annesinin sözleriyle bir nebze olsun hafiflemiş gibiydi. "Annem, ne zaman zorluklarla karşılaşsam, senin bu sakinliğin ve sevgin bana güç veriyor. Senin yanında olmak, değişmez bir huzur kaynağı. Bu yolculukta yalnız olmadığımı bilmek, içimi ısıtıyor." dedi Ciyes, annesine minnetle bakan gözlerle.

Annesi, Ciyes'e dönüp yüreğinin en derinliklerinden gelen bir sevgiyle konuştu: "Ben hep senin yanındayım, sevgilim. Her adımda, her zorlukta, seni desteklemek ve güçlü olman için buradayım. İçindeki karanlığı aydınlığa çevirecek ışığı kendinde bulacaksın. Unutma, senin içinde olabildiğince cesaret ve bu cesaretin altında olanları kaldırabilecek gücün var."

Ciyes, gözyaşlarını silerek, "Anne hiç gitme olur mu? Rüya bile olsa sana çok ihtiyacım var, ne olur beni yalnız bırakma."