<Unicode>
"ယောကျာ်း....အွန့်...ပြွတ်...."
ရှင်းသုခပိုင်အသေအချာတွေးကာဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသည်နှင့်ယောကျာ်းဆိုသည့်နာမ်စားကိုသုံးကာခေါ်လိုက်သော်လည်းတဖန်ထိကပ်လာသောနှခမ်းတစုံတို့ကထပ်မံထွက်ပေါ်လာမဲ့သူ့စကားတွေကိုပိတ်ဆို့လိုက်လေသည်။
သူရိန်ရဲ့လက်ဖဝါးကြီးကြီးတွေကသူ့ဇနီးလေးရဲ့ခန္တာကိုယ်အနှံ့လှည့်ပတ်နေကာစိတ်ကြိုက်ထိတွေ့နေပြီးညအိပ်ဝတ်စုံလေးကဖရိုဖရဲဖြစ်ကာရင်ဘက်ပေါ်ကချယ်ရီသီးလေးနှစ်ခုကိုတစွန်းတစဟစ်ဟပြသလာတာမလို့သူရိန်ရဲ့အာရုံတို့ကချယ်ရီသီးလေးတွေထံရောက်ရှိသွားကာနမ်းရှိုက်နေရင်းနဲ့မှပင်ညအိပ်ဝတ်စုံကြယ်သီးတွေကိုမဖြုတ်အားတော့ပဲတစ်ခါတည်းအားသုံးကာဆွဲးဖြုတ်လိုက်သည်။
ကြယ်သီးတွေကကုတင်ပေါ်ပြန့်ကျဲးသွားကာသူရိန်ရဲ့နှခမ်းပါးတွေကလည်းနေရာပြောင်းသွားကာရှင်းသုခပိုင်ရဲ့နှခမ်းလေးတွေကိုခဏမျှလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
"အွတ်....ဟင်း...အင့်...ယော.....ယောကျာ်း..ဟင့်..
ဘယ်နေရာကိုလာထိနေတာလဲ"
သူရိန်ကဇနီးလေးရဲ့စကားကိုမကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာဝဲဘက်ရင်အုံပေါ်ကနှင်းဆီးပန်းသဏ္ဍာန်အမှတ်အသားလေးပေါ်ဖိကပ်နမ်းရှိုက်နေရင်းလက်တွေကအနည်းငယ်ဆူနေကာမာတောင်နေတဲ့ချယ်ရီသီးလေးတွေကိုပွတ်တိုက်သွားကာရင်အုံးသေးသေးလေးတွေကိုပွတ်သပ်နေသည်။
ရှင်းသုခပိုင်မှာထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်ကြီးကြောင့်ရုန်းကန်ချင်သော်လည်းခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့လိမ္မာတဲ့ခလေးတွေကိုပဲသဘောကျတယ်ဆိုတဲ့စကားကိုပြန်ကြားယောင်ကာအောက်နှခမ်းကိုသာဖိကိုက်လို့ခေါင်းအုံးကိုသာတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားကာမရုန်းရဲတော့ပေ....
သူရိန်ကတော့နှင်းဆီပန်းအမှတ်အသားကိုစိတ်ကြိုက်နမ်းရှိုက်ပြီးသည်နှင့်ချယ်ရီသီးလေးတွေထံမြှားဦးလှည့်သွားကာအနီရောင်ချယ်ရီသီးလေးကိုလျှာဖျားနဲ့အသာတို့ထိလိုက်သည်။
ပူနွေးနေတဲ့လျှာဖျားကြီးကြောင့်ရှင်းသုခပိုင်ရဲ့နောက်ကျောပြင်ငယ်လေးကကော့တက်သွားရကာသူရိန်ကထိုအရာကိုအခွင့်ကောင်းယူကာသူ့မျက်နှာနားပိုနီးလာတဲ့ချယ်ရီသီးလေးတဖက်ကိုစုတ်ယူငုံထွေးလိုက်သည်။
