GÖRÜNMEZ KAFES (KDÇS-1)

BENCİLCE SEVMEK...

Kulak kabart yalnızlığa belki içinde
duymak istediklerinde vardır.
Bölüm şarkısı: Nilipek-Gömülür

Not: Doğum günümde bölüm yetiştirdim. Kendime verdiğim ilginç bir hediye oldu kabul ediyorum. 4 günde ve günlük sadece bir iki saat harcayarak yazmam gerekti biraz fazla enerji harcadım o zaman dilimlerinde ama olsun bence değdi.

Not: Kısa bir bölüm sayılır ama bu bölüm sadece Feyyaz'ın ağzından okuyacağız. Şimdiye kadar bölümleri kendi kafamda koyduğum baraja göre atıyordum ama baktım ki bu şekilde yetişmiyor bu yüzden bir sonraki bölüm 5 oy ve 5 yorum olduktan sonra gelecek. Bunu şu an ki oy durumuna göre belirledim ama ilerleyen zamanlarda ne olur emin değilim. İyi okumalar. Desteklerinizi bekliyorum. 🤗

Hayatımda gördüğüm en inatçı insan kesinlikle Berfu'ydu. Asla hayır cevabını kabul etmiyordu ve sonuna kadar götürüyordu. Ne vardı bu üniversitede? Sanki bu zamana kadar sürekli okula gitmişti de şimdi eksikliğini çekiyordu zannederdi gören. Liseden sonra gitseydi o zaman hem beni de bu kadar uğraştırmazdı. Evlendikten sonra mı başlamıştı okuma aşkı? Yoksa beni mi delirtmeyi planlıyordu. Eğer bu yoldaysa doğru yoldaydı çünkü çıldırmanın eşiğine gelmiştim yine. İlla o okula gidilecekti yani yoksa ikimize de bu evi dar ederdi.

Tabi son sözü kendisi söyleyerek içeri girdi benim bir şey dememe bile izin vermeden ortadan kayboldu. Peşinden yukarı çıktım ama bu seferde kendisini banyoya kapatmış olarak buldum. Biraz beklesem de çıkmadı. Bu da beni iyice sinirlendirdi. Hazırlanıp evden çıktım bari sinirimi çıkartabileceğim bir yere gitmeliydim.

Süleyman kapıyı açarken şoför koltuğuna oturdum. İnsanı sinirden felç eden İstanbul trafiğinin içinden çıkarken sonunda bara gelmiştim. Ben üst kata çıkarken hala içeride temizlik devam ediyordu. Kendimi odaya kapattıktan sonra Yasemin'in önüme yığmaktan zevk aldığı dosyalara baktım. Bu kadının hayattaki en büyük zevk aldığı şey beni sinir etmekti. Birdi iki olmuşlardı zaten. Hoş bu ikisini de kendi başıma ben sarmıştım. İlkini Burak'ı dinlemeyip hiç bu işe dahil etmeyecektim ikincisinde de kendime söz geçirememiştim. Şimdi biri işte diğeri evde beni her an delirtmekle meşguldü. En alttaki dosyayı çekerek başladım. İlk önce o gelmiş olmalıydı yani ilk yetişmesi gereken oydu.

Dikkatimi önümdeki evraklara vermiştim. Son sayfaya geldiğimde kapı Dingo'nun ahırına giriyormuş gibi açıldı ve içeri beni sinir etmekten zevk alan birisi daha girdi. Bugün beni sınıyorlardı ama hadi bakalım kime patlayacaktım. Evdekine patlayamayacağım için kesin ya buna ya da en son bir daha bu kadar dosyayı biriktirip gönderme dememe rağmen her defasında bunu yapmaktan zevk alan Yasemin'e denk gelecekti. "Oo abi seni burada beklemiyordum." Lan görende ayda yılda bir uğruyorum falan zanneder. Bunlar sağda solda gezerken burayı toplayan ben değil de başkası sanki. "Beklemediğinde odaya dalıyorsan beklediğinde ne yapacaksın?" Kendini ikili koltuğa attı. Ayaklarını da sehpanın üzerine uzattı. Yan gel yat bakalım nereye kadar yatacaksın.

"Solumuzdan kalkmışız." Sabah uyandığımda gayet sakindim aksine sağımdan uyanmış bile olabilirdim ama Berfu bir 15 dakikada sinir küpüne çevirmişti beni yine. "Yok ben sağımdan uyandım."

"Ha sonradan yaptılar diyorsun." Burak yine her zaman ki zevzekliğine başlayacak gibiydi. Bendeydi suç adam hesabına alıp karşımda konuşmayacaktım. Ben cevap vermezken devam etti. "Hala sinirini çıkartamadığına göre kesin Berfu." Bunlarda iyi öğrenmişti yumuşak karnımı her seferinde üzerine yürüyorlardı.

"Bir gün beni delirtip akıl hastanesine kapatmayı planlıyor." Çok da uzak bir gelecek değildi galiba. Beni ortadan kaldırıp kendi başına hareket etmeyi falan planlıyorsa yanılıyordu delirsem bile peşinden yine ayrılmazdım ben. "Yani hedefleri arasında olmayabilir diyemiyorum. Yine ne oldu?" Yine. Tabi bizim evde gündem sürekli sıcak gelişmelerle devam edince önüne gelen de yine diye başlıyordu. Yoksa ben bunlara fazla mı anlatıyordum?