𝐀𝐘𝐍𝐈 𝐑Ü𝐓𝐁𝐄

Bölüm 7 🐺

Nabersinizzzzz ateşler ve kurtlarrrr
🔥🐺

Bugün hançer kadar keskin mermi kadar derin bir bölümle geldim nxnxnxn

Okurken gökhan'ımızın yeşil gözlerini hayel ederek okuyunnnn 🐺💚

🔥🐺

İnsanlar hep soğuk kanlımıdır?
Yoksa sıcak kanlı mı?

Soğuk ve mesafeli olanlar her zaman güçlü olanlar mı? Yada sıcak olupta içindeki soğukluğu ısıtmaya çalışanlarmıdır?

Benim ise soğukluğum, içimdeki ateşi söndüreli çok olmuştu...

O ise ne kadar soğuk görünsede "Ateşin" ta kendisiydi...

Boynuma dayadığı bıçağı gözlerime bakınca yavaşça indirmişti ben ise hızlıca bileğini tutarak onu duvara yaslayıp elindeki bıçağı onun boynuna dayamıştım.
Kahve gözlerini şaşkınlıkla açmış gözlerime bakıyordu.
Dudaklarını hafifçe aralamış soluksuzca hızla nefes alışverişlerini yüzümde hissediyordum.
Kalp atışının sesini duyuyordum ritim bozukluğu geçiyordu neden onun kalp atışı hızlandıkça benimkide hızlanıyordu.
"N'apiyorsun" diye sordu titrek sesle.

Kahve 'nın en derin tonu olan gözleriyle iki gözüm arasında hızla gelip gidiyordu.
Bileğini bırakıp hançeri boynundan indirip aramıza mesafe koydum.
Eğer daha fazla dursaydık ya onun kalbi yerinden çıkıcaktı yada ben gözlerinde kaybolacaktım.
"Bıçağı dayadığın kişiye dikkat ediceksin asker" diye konuştum sertçe
Yaslandığı duvardan doğruldu derin bir nefes çekti içine.
Gözlerini kaçırdı benden "eğer o yeşil gözlerin olmasa çoktan- " diye mırıldandı kendi kendine. Yüzümde oluşan gülümsemeye bakmadan.
"Hadi gidelim" diyip ilerledi.

Evin içerisine girdiğimizde, birbirlerine kenetlenmiş gibi duran köylüler,çocuklarının korku dolu bakışlarına karşı onları sakinleştirmeye çalışan ailelerinin çaresizliğine karşı.

"Korkmayın biz Türk Askeriyiz"

dediğimde birbirlerine bakıp sevinçle gülümsediler.

Her ne kadar korkmuş olsalarda bu bi umutu onlar için biz onların umuduyduk her birinin canı bize emaneti sesiz,çaresiz,umutsuz olan her bir canın tek umuduydu.
"Türk Askeri. "

"Merak etmeyin sizi kurtarıcaz " dedi sakinleyici bir sesle Lavinya.

"Şükürler olsun yetiştiniz" diyen teyzeye gülümsedim.

Yanlarına yaklaşıp çömeldik yanlarına.

"Herkes iyimi?" Diye sorduğumda amca kafasını kaldırıp konuştu

"Benim oğlum-" dedi acı dolu bir sesle kaç babanın evladına kaç annenin yavrusuna kıymışlardı.
Kaç yürek evlat acısı ile sızlıyordu...

Kulaklıktan gelen sesle onlardan biraz uzaklaştım.

Emre:"komutanım bulunduğunuz yere doğru gelenler var"

"görüş alanınız nasıl"

güldü "nerden istersiniz kafa,göğüs."

"Iskalamayın yeter"

"Emredersiniz!"

Arkamı dönüp baktığımda Lavinya yere çömelmiş çocuklara sarılıyordu.
Çocukların çaresiz bakışları
Lavinya 'nın sakinleyici ve güven verici bakışı ve gülümsemesiyle az da olsa inmişti.

Kulaklıktan konuşmayı oda duymuştu.

Ayağa kalkıp yanıma geldi.

"Çok korkmuşlar, onları daha fazla tehlikeye atamayız"