Could he be it?

5. Een naar voorgevoel

Slow Motion - Charlotte Lawrence

***

Met onze haren wapperend in de wind door het open dak van haar Cabrio, zette Ana me terug thuis af. Met een voldane blik gooide ze me een kus terwijl ik mijn sleutel zocht die ik in een van mijn shoppingtassen had opgeborgen. Met gierende banden vertrok ze, waarop mijn moeder de voordeur voor me opende en me verloste van de zoektocht naar mijn sleutels. Haar blik scande mijn aankopen en met een misnoegd gezicht liet ze me binnen.

Ik voelde me niet schuldig over de zakken die ze te zien kreeg aangezien mijn dure aankopen verborgen zaten in mijn h&m-tas. Als ze zou zeuren, kon ik gemakkelijk antwoordden dat ik maar €50 besteed had aan enkele shorts en oorbellen en ze zou het nooit weten.

De tassen vlogen op mijn bureau en ik plofte op mijn bed en mijn ogen vielen dicht.

Bzzz bzzz

"Ben je thuis?"

"Ja, jij?"

"Ik wist niet dat je zoveel alcohol dronk?" Hij negeerde mijn vraag compleet.

"Hoelang heb je me wel in de gaten houden misschien?"

"Je zou eens moeten weten." Ik rolde mijn ogen. Wat had dit nu weer te betekenen? Soms kon ik echt niet uitmaken of hij oprecht ruzie zocht of als hij me gewoon aan het plagen was. Eén verkeerd antwoord kon ook meteen alles doen omslaan. Een kant van hem die ik echt verafschuwde was zijn wispelturigheid.

"Idk, ik mis je. Wanneer zien we elkaar nog eens écht?" Ik besloot maar een lief berichtje terug te sturen om te vermijden dat dit zou leiden tot een discussie.

Geen antwoord. Pfff, nu kon ik mijn powernap wel helemaal vergeten. Ik stuurde nog een berichtje naar Ana dat ik echt genoten had van deze namiddag en met de vraag of ik haar nog wat geld moest sturen voor de cocktails en de benzine. Ze antwoordde vrijwel meteen dat "the next one on me is" en dat ze ook echt een topnamiddag had beleefd. Een foto verscheen op mijn scherm van de donkerrode roos in een vaas op haar keukentafel en ik rolde mijn ogen terwijl ik glimlachte. Typisch Anastasia.

De volgende ochtend werd ik wakker met barstende hoofdpijn; de combinatie van de felle zon op mijn hoofd en de cocktails bleek achteraf geen goed idee. Ik ontgrendelde mijn iPhone en scrolde naar mijn conversatie met Scott. Die was abrupt beëindigd mijn mijn laatste bericht van gisterennamiddag. Ik besloot hem een goedemorgen te sturen in de hoop dat hij zo herinnerd zou worden met mijn onbeantwoorde vraag van de dag ervoor. Vervolgens stuurde ik hem een foto van de zonnebloem op mijn nachttafel gevolgd door een hartje.

Ik trok dezelfde outfit aan als de dag ervoor, deze keer met saaie lingerie die al 3 jaren standvastig een plekje in mijn kleerkast had bemachtigd. Mijn speciaal gevoel van gisteren was verdwenen als sneeuw voor de zon. Mijn eens uitdagende ondergoed was na vele wasbeurten kleurloos geworden, toch weigerde ik de grijze comfortabele strings weg te gooien.

Het was 9 uur en iedereen was reeds het huis uit, eindelijk wat rust. Ik schonk mezelf een mok zwarte koffie met suiker in en installeerde me aan de buitentafel met mijn laptop. Nog voor ik mijn inbox opende zag ik onderaan in rood het nummer '27' verschijnen dat aangaf dat ik 27 ongelezen nieuwe e-mails had. Vrijdag had ik nog zo voldaan mijn werkweek afgesloten met een lege inbox. Konden de mensen niet gewoon eens van het weekend genieten in plaats van te werken?

Met een zucht bekeek ik de nieuwe aanvragen. Mijn job was letterlijk de droom die ik altijd al gehad had. Nu ja, toch wanneer ik op twaalfjarige leeftijd ontdekt had dat 'prinses worden' geen optie bleek voor een eenvoudig meisje zoals ik. Ik werkte voor ScreenSpeak, een ondertitelingsbedrijf van Amerikaanse films met headquarters in LA. Bedrijven sturen hun video's naar ScreenSpeak die ze vervolgens verdeelt over hun ondertitelaars, waaronder ik. Zo stond ik in voor de Engelse ondertiteling en spotting. Soms kwamen er kortfilms en reclamespots en trailers van films binnen, maar sommige projecten konden ook maanden in beslag nemen en zelfs volledige films omvatten. Zo had ik via ScreenSpeak meegewerkt aan de ondertiteling van de Disney-film Moana, wat ook trots vermeld stond op mijn Curriculum Vitae die ik hopelijk nooit meer boven hoefde te halen.

Ik ging aan het werk maar mijn gedachten dwaalden af. Hoe was die vechtpartij nu eigenlijk gebeurd eergisteren? En was hij gisteren toevallig in Kortrijk of was hij er om me in de gaten te houden? Ik wist dat hij Anastasia bijvoorbeeld niet vertrouwde. Ik schudde mijn hoofd en schonk mezelf een tweede mok koffie in. Meer cafeïne zou me moeten helpen om gefocust te blijven op mijn overvolle mailbox.

Drie uren, oftwel 540 ondertitels later, maakte ik me een toast met mozzarella en avocado klaar en zette de radio aan. Daarop viel mijn blik op de krant op de keukentafel die Olivier ongetwijfeld had doorgelezen vanochtend. Ik installeerde me aan de opnieuw aan de buitentafel met mijn magere lunch, Ice Tea en begon geduldig door de krant te bladeren op zoek naar enkele interessante blikvangers over het buitenland. Wat er in België gebeurde, interesseerde me namelijk niet zo zeer.

Op de voorpagina: "Aanslag in Nice: Vrachtwagen rijdt in op menigte tijdens nationale feestdag - tientallen doden en gewonden", ik zuchtte, terwijl ik de eerste pagina omsloeg. Waarom moest de wereld per se zo gewelddadig zijn, vroeg ik me naïef af.

Mijn ogen gleden over de krantenkoppen:

"Economische impact: Brexit en terroristische dreiging beïnvloeden Europese markten"

"Politieke chaos: Brexit zorgt voor verdeeldheid en onrust binnen het Verenigd Koninkrijk"

"Discussies over hervormingen in het Vlaamse onderwijs"

"De vakantieperiode zorgt voor drukte in populaire kuststeden"

Mijn ogen gleden verder naar de kleinere artikelen.

"Hond sterft na 6 uren in snikhete wagen nadat baasje hem vergeten was"

"Nog geen verdachten opgepakt na overval in huis in Kortrijk"

Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik herlas de titel.

"Nog geen verdachten opgepakt na overval in huis in Kortrijk"

Dit kon toch niet waar zijn? Ik probeerde mijn intuïtie te negeren, maar ergens klopte dit in de puzzel van gisteren. Hij zou niet zomaar plots opduiken en tenslotte had hij de hele avond niets meer gestuurd. Ik las het artikel door en twijfels vulden mijn gedachten.

Kortrijk, 14 juli 2016 - Gisterenavond werd een huis in Kortrijk het doelwit van een gewaagde inbraak, waarbij nog geen verdachten werden gearresteerd. De brutale actie vond plaats rond kort voor middernacht, toen drie twintigers de achterdeur forceerden van een woning aan de rand van Kortrijk.

De eigenaars, die in het buitenland verbleven, konden nog geen uitspraak doen over de buit. Er werd geen significante schade aan het huis aangebracht. Het was de hond van de buren die de dieven opmerkte waarop die laatste ervandoor gingen met een zwarte wagen.

De politie van Kortrijk is momenteel bezig met het onderzoek naar deze overval en roept getuigen op zich te melden met informatie die kan leiden tot de identificatie en arrestatie van de verdachten.

"We nemen deze zaak zeer serieus en werken nauw samen met de buurtbewoners om deze misdadigers zo snel mogelijk op te sporen," aldus een woordvoerder van de politie.

Het was reeds over 13 uur en nog steeds geen bericht van Scott. Ik kreeg een nerveus gevoel in mijn maag en plots had ik geen zin meer in mijn laatste restjes avocadotoast. Ik ruimde af en verplichtte mezelf te focussen op de spotting van mijn volgende videofragment, maar zonder succes.