Could he be it? [Dutch]

22. Ge(k)raakt

Vervolg Innerbloom - RÜFÜS DU SOL

***

Waarschuwing: geweld

6 juni 2013

Het was een zonnige dag in de maand juni en we zaten in de auto op weg naar de zee wanneer hij mijn gsm uit mijn handen rukte in een poging te controleren met wie ik aan het sms'en was. Met een verward en boos gezicht draaide ik mijn hoofd naar links en probeerde ik het toestel terug te nemen uit zijn handen.

"Wat doe je nu?"

"Met wie ben je aan het sturen?"

"Gewoon met een vriendin van mij, waarom?"

"Als je niets verbergt, laat mij dan gewoon even controleren."

Hij scrolde door mijn iPhone terwijl hij de andere wagens op de snelweg op maximumsnelheid voorbij zoefde. Ik wist dat ik niets verkeerd had gedaan en dat hij niets zou vinden, dus ik rustte mijn hoofd tegen de passagierszetel. Minuten kropen voorbij en ik wierp enkele blikken op zijn duim die bleef zoeken in alle mogelijke applicaties op mijn gsm. Hoewel ik 100% loyaal was aan hem, kreeg ik zenuwen door zijn norse blik en doodse stilte. Na 15 zenuwslopende minuten botste hij op een conversatie met een jongen die een jaar voordien had plaatsgevonden en waarvan ik het bestaan volledig vergeten was.

"Wat is dit?"

"Wat?"

Hij draaide het toestel naar mij en ik fronste mijn wenkbrauwen bij het zien van de conversatie.

"Ik weet niet meer wie dat was"

"Je liegt"

"Laat me kijken"

Hij lanceerde het toestel in mijn richting waarop het tussen de console en de passagiersstoel belandde. Ik viste mijn iPhone op vanuit de smalle gleuf en scrolde over de onschuldige conversatie waarin vriendschappelijke berichten werden uitgewisseld. "Dit is gewoon een jongen waarmee ik enkele dagen heb gestuurd", antwoordde ik schouderophalend. Ik was in de war en begreep niet wat zijn probleem was. Het was geen geheim dat hij een jaloers en bezitterig persoon was, maar ik had altijd gedacht dat een kleine portie van beide geen kwaad kon. Was me dat een grote fout geweest.

Zijn platte hand schoot uit naar rechts en de linkerkant van mijn gezicht ving de klap op. "Auuu!", riep ik wanneer de brandende pijn zich over mijn wang spreidde. Ik wou vluchten maar er was geen uitweg: de wagen raasde aan 140 km/u over de snelweg en ik kon nergens heen.

Ik schreeuwde het uit wanneer zijn vuist mijn linkerbovenbeen raakte. Bang trok ik me weg en kroop ik zover mogelijk tegen het raam van de auto, opgerold in een bolletje. Ik probeerde mijn snikken te dempen door mijn gezicht te verbergen in mijn opgetrokken knieën.

Tijdens de weken die erop volgden, gebeurde het steeds vaker dat hij mijn iPhone of computer wou controleren. De derde keer vroeg ik ook zijn toestel die hij met een grijns in mijn richting wierp, alsof hij had gewacht op dat moment. Ik was eigenlijk allesbehalve geïnteresseerd in het uitpluizen van zijn berichten, foto's of applicaties omdat ik hem blind vertrouwde. Hij vroeg me om te zoeken of er iets was wat me aan hem stoorde en na enkele minuten vage inspectie, kwam ik tot de conclusie dat er zich niets grensoverschrijdends op het toestel bevond.

Hij ging door mijn contactenlijst die ik in jaren al niet meer bijgewerkt had en stelde me vragen over de jongensnamen in de lijst, waarop ik hem simpelweg antwoordde hoe ik elk van hen had leren kennen. Alsof dat nog niet voldoende was, wou hij élke conversatie met élke jongen zien.

Ik probeerde deze terug te zoeken met een knoop in mijn maag, ongetwijfeld waren er wel enkele flirterige berichtjes gestuurd in de jaren voordat ik hem had leren kennen, maar ik kon me helemaal niet meer herinneren in welke mate deze hem zouden kwaad maken.

Na enkele ogenblikken opende ik de chats in Snapchat van de jongens die ik nog had staan. Hij greep het toestel uit mijn handen voordat ik kon analyseren wat zich op de applicatie bevond die ik al ruim een jaar niet meer had geopend. Het bleef stil en zijn ogen vlogen over het scherm en lazen conversaties die ik me ondertussen probeerde te herinneren. Mijn benen schudden en ik drukte mijn handen erop in een poging mijn stress te verbergen. Later zou ik beseffen dat dat een signaal van een paniekaanval was die ik op dat moment voelde.

Ik voelde een snijdende pijn in mijn maag en het leek alsof ik geen adem kreeg. Ik schrok op wanneer mijn iPhone met een harde knal tegen de wand van de kamer vloog en probeerde te vluchten op de witte ogen die op me afkwamen. Ik zette vier passen achteruit tot ik me aan de wand van de kamer bevond. Zijn arm greep naar mijn keel en ik probeerde te happen naar adem terwijl hij mijn hoofd tegen de muur duwde.

"Wie is Thomas?"

Ik kon niet antwoorden; mijn longen snakten naar zuurstof en ik voelde mijn hoofd licht worden. Hij herhaalde zijn vraag en ik deed mijn best om de woorden 'ik weet het niet' uit te spreken maar mijn stem klonk onherkenbaar. Hij riep de drie woorden nu in mijn oor, waarop ik mijn hoofd probeerde weg te draaien, maar tevergeefs. Hij was te sterk en had me letterlijk in zijn greep.

Hij liet mijn keel los en ik snakte naar adem. "Ik weet het niet", antwoordde ik waarop zijn vuist zich in mijn maag boordde en ik op mijn knieën viel. Ik zag zwarte vlekken voor mijn ogen en schreeuwde van de pijn, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Mijn lichaam liet me in de steek en ik zakte door mijn knieën op de grond.

"Sta op", dwong hij me terwijl hij me rechttrok aan mijn blonde haren. Ik krijste het uit en zijn platte hand raakte me vol op mijn linkerwang. "Shhh", reageerde hij, waarop ik mijn mond meteen sloot en me overgaf aan zijn geweld.

De klappen die volgden, ving ik op als een robot. Ik beleefde het trauma alsof ik op mezelf neerkeek. Ik voelde mijn lichaam niet meer en deed geen moeite om mezelf te verdedigen of om om hulp te roepen, want dat zou het enkel erger maken. De minuten leken uren te duren en ik staarde naar de klok die traag verder tikte.

Nadat hij klaar met me was, verliet hij de kamer. Ik kon eindelijk ademhalen en zakte op de grond. Met mijn knieën opgetrokken tot aan mijn middel, concludeerde ik dat er slechts 25 minuten voorbij waren gegaan. Mijn iPhone lag op de grond tegenover me en ik haastte me naar het toestel. Het scherm was gebarsten en een gekleurde vloeistof verdeelde zich over het toegangsscherm. Ik probeerde hem op te starten en als wonder lichtte het scherm op. Helaas kreeg ik de iPhone niet ontgrendeld omdat een deel van het touchscreenscherm niet meer reageerde op mijn aanrakingen.

Fuckkkk.

Ik sleepte mezelf naar de douche en zette het warme water aan. Wanneer ik uit de hete en deugddoende douche kwam, staarde ik geschrokken naar mijn spiegelbeeld. Ik leek wel een van die meisjes die op flyers afgebeeld staan tegen 'huiselijk geweld'. Mijn benen en armen zaten onder de donkerblauwe plekken en mijn wang zag paars en gezwollen. Ik voelde aan de zijkant van mijn oog en constateerde dat ook die rood en opgezwollen zat. De tranen stroomden nu over mijn wangen en mijn hele lichaam deed pijn.

Hij had me gekraakt, letterlijk en figuurlijk.

Hopeloos sleepte ik mezelf door de kamer. Mijn benen voelden zwaar en beefden, eindelijk begreep ik wat men bedoelde met 'knikkende knieën'. Het voelde alsof er stenen in mijn maag lagen en de druk op mijn borstkas was bijna ondraaglijk.

Hoe teleurgesteld zouden de mensen niet zijn in me als ze ooit zouden ontdekken wat ik toeliet?

Met drie handdoeken gewikkeld in ijs, legde ik mezelf in de zetel onder mijn lievelingsdeken. Ik zette de Barbie film Rapunzel op en huilde mezelf stilletjes in slaap.

Hoe hard ik ook had gehoopt dat dit het einde was, was dit slechts het begin geweest van een lange lijdensweg.