Zijn hand verdween tussen haar benen en ik had me in lange tijd niet zo hopeloos gevoeld. Verslagen keek ik toe hoe hij haar masseerde en ik voelde mijn maag samenkrimpen en mijn woede opkomen. Haar met iemand anders zien was één ding, maar haar met...
2 februari 2015 - De dag waarop zijn wereld instortte.
- Zijn POV -
Mijn zwarte zonnebrilglazen staarden naar de brunettes aan de overkant van de straat. Mijn vriend Kyle naast me maakte een opmerking over hun achterwerk en ik rolde mijn ogen en lachte uitbundig. Ze hoorden mijn bulderende lach en de knapste van de drie keek over haar schouder met een neerbuigende blik op ons neer. Ik gaf mijn vriend een elleboogstoot waarop hij zijn koffie bijna over mijn linnen beige broek gooide. "Hey, pas op, idioot!", lachte ik hem uit. "Straks gooi je de koffie nog tot aan de overkant van de straat."
Kyle
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik begreep nog steeds niet waarom mensen van dat bittere, zwarte drankje hielden. De intense, ongezoete nasmaak was ronduit disgusting. Bovendien, geeft het sapje je hart meteen een kick waardoor het onbedwingbaar sneller begint te kloppen terwijl je volledige lichaam nog aan het ontwaken is in de ochtend.
Ik maakte me uit de voeten voordat drama zich ontvouwde en begaf me naar de bar waar ik Kyle's koffie betaalde met een munt van €2 uit mijn broekzak. Mijn iPhone rinkelde luid en ik beantwoorde het toestel. "Ja?"
"Scott, je moet meteen komen er is iets met papa", de onrust in mijn vier jaar jongere zus haar stem maakte me op slag nerveus en gaf me een slecht voorgevoel. Mijn zus Larissa belde me letterlijk nooit. Ik bedacht wanneer de laatste keer was dat ze me gebeld had, toen ik plots besefte dat haar nummer niet eens opgeslagen stond in mijn contactenlijst.
Mijn huis bevond zich op een dikke 2 kilometer van het café Caffeinato en met de goedkeuring van Kyle sprong ik op zijn scooter wat hem het perfecte excuus gaf om het slachtoffer uit te hangen en zich bij de brunettes te voegen.
Mijn bloed gierde door mijn aderen en het scheelde niet veel of ik raakte een oud vrouwtje dat zonder kijken de straat overstak. Ik toeterde agressief en de scooter zwaaide gevaarlijk uit naar rechts die haar op enkele haren na miste. Amper 3 minuten later gooide ik bruut de voordeur van mijn bescheiden rijhuis met een klap open waar het gesnik van mijn moeder de kamer vulde. Ik stapte met grote passen op mijn familie af die ineengezakt in de zetel zat.
"Wat is er aan de hand?"
"De politie was hier"
"En?", onderbrak ik mijn zus zonder dat ze haar zin kon afmaken.
"Ze hebben papa aangereden toen hij naar het werk reed. Hij ... eum hij ..."
Mijn oren suisden en mijn hoofd begon te draaien. Had ik dit goed gehoord? Was dit een droom? Ik sloeg mijn vuist op tafel en voelde meteen een snijdende pijn. Tot mijn spijt bevond ik me in de harde realiteit. Mijn jongere broer schrok op en keek me met een ontdane blik aan.
"Waar is hij?", hijgde ik ongeduldig.
"In het ziekenhuis, maar het is ... te laat, zeiden ze."
"Ik wil hem zien", antwoordde ik zonder nadenken. Ik liep het huis uit zonder de deur achter me te sluiten en zwierde mijn rechterbeen over de scooter. De toerenteller gevaarlijk dicht bij het nummer 6, stuurde ik de motor behendig de kleine straatjes in.
In grote passen liep ik op de receptie af waar ik zo rustig mogelijk probeerde te vragen naar mijn vader. De receptioniste keek naar haar scherm en haar ogen bleven hangen.
"En? Is hij hier?", vroeg ik zonder te wachten op haar reactie. Met een voorzichtige stem beantwoordde ze mijn vraag: "Hij heeft het niet gehaald. Hij ligt in het mortuarium maar je kan hem nog niet bezoeken."
Wat bedoelde ze, ik kan hem niet bezoeken? "Ik weet niet of je het weet, maar ik ben zijn zoon."
"Het spijt me, meneer maar we moeten nog een aantal procedures doorlopen vooraleer je het lichaam kunt zien."
Het lichaam? Hoe durfde ze zo over mijn vader te spreken! Ik kon mijn woede en ongeloof niet langer beheersen en zakte ineen. Bijna onmiddellijk herpakte ik me en vroeg ik haar met een luide stem wanneer ik hem kon bezoeken, waarop ze aangaf dat dat deze namiddag mogelijk zou moeten zijn.
Het was mijn taak om sterk te zijn en mijn familie op te vangen, ik kon nu niet breken. Mijn broer en zus hadden me nodig, en niet te vergeten: mijn moeder had zonet haar echtgenoot verloren.
Ik slikte mijn opkomende tranen weg en vermande me, als grote broer en oudste zoon zou ik hen steunen, we zouden dit redden, bedacht ik terwijl tienduizenden steken als glas door mijn borst sneden. Mijn maag lag in een knoop en mijn hart klopte zo snel dat het pijn deed. Mijn longen snakten naar adem maar ik kon niet snel genoeg naar lucht happen om ze te vullen. Ik kneep mijn ogen dicht in de hoop mijn lichaam tot rust te brengen, maar het hielp niet. Wanneer ik mijn ogen terug opende zag ik alleen maar zwarte vlekken terwijl ik zocht naar de uitgang van het ziekenhuis.
