Could he be it?

13. De inbraak

Bloom - The Paper Kites

***

Toen hij me 's avonds laat terug afzette, voelde ik me zweverig en warm vanbinnen. Hij had het verdriet en de twijfels van de afgelopen dagen laten smelten als sneeuw voor de zon. Ik was opgetogen dat hij me alles eerlijk had verteld over wat er was gebeurd die dag in Kortrijk en waarom hij onbereikbaar was geweest. Ik weey dat hij moeite heeft om zich kwetsbaar op te stellen en om me de dingen te vertellen waar hij niet trots op is. Meestal bleven mijn vragen onbeantwoord bij hem. Het was duidelijk dat hij echt zijn best deed om een beter persoon te worden en niet terug te vallen in zijn slechte gewoontes. Hij probeerde de man te zijn die ik verdien. En dat gaf me hoop.

Mijn anxiety and nerveuze dagen waren over en ik voelde me gelukkiger dan ooit. Telkens had hij de gave om me zó gelukkig te laten voelen alsof er nooit verdriet was geweest. Of is dat gewoon de definitie van verliefd zijn?

Het was echter ook een mijn zwaktes, en daar was ik me maar al te goed van bewust. Ik vergat heel gemakkelijk alle slechte zaken en klampte me vast aan de leuke momenten, wat me heel kwetsbaar en afhankelijk maakte. Eigenlijk zou ik niet zo aanhankelijk mogen zijn van Scott, maar ik kon geen balans vinden tussen beide.

Mijn ex Harrison had daar met veel genoegen misbruik van gemaakt, maar ik wist dat Scott anders was. Scott had een hart van goud, alleen lukte hem niet altijd om dat op de juiste manier te tonen. Wanneer hij onzeker is, zou hij zich afschermen van alles en iedereen rondom hem. Ik had tevergeefs geprobeerd om hem te overtuigen om zich kwetsbaar op te stellen bij mij, maar in de vier jaren dat we elkaar kenden, was dat zelden gelukt. Ook toen zijn vader overleden was, had hij me volledig uit zijn leven geschrapt. We waren nu echt op de goede weg. Ik apprecieerde dat hij naar me toe was gekomen na drie dagen stilte. Drie dagen mag dan wel weinig lijken, het had ongelofelijk lang gevoeld. Dat kwam omdat de diepe verlatingsangst die hij had nagelaten nooit meer was wegegaan. Anderhalf jaar geleden was hij zó de verkeerde kant opgegaan. Ik had nooit kunnen bedenken dat Scott in staat zou zijn om mensen effectief pijn te doen en om misdaden te plegen.

Plots kwamen de details die hij me had verteld over de inbraak in Kortrijk opnieuw naar boven. Ik verplichtte mezelf om stil te staan bij de situatie die hij in geuren en kleuren beschreven had na onze romantische interactie. Ik had aandachtig geluisterd en liet het volledige verhaal opnieuw afspelen in mijn gedachten.

Hij had me verteld dat hij enkel de chauffeur hoefde te zijn die dag en niets afwist van wat zijn vrienden van plan waren. Pas toen ze hem 's avonds laat hadden gevraagd om naar de buitenwijken te rijden van de stad, had hij een slecht voorgevoel gekregen. Ze vroegen hem om aan de uitkijk te staan van het huis, waarop hij had tegengesputterd. Uiteindelijk had hij geen keuze; als hij wou voorkomen dat zijn vrienden betrapt werden, zou hij hen moeten helpen. De inbraak was namelijk al volledig gepland en niemand wou zich nog terugtrekken.

Al van bij het begin liep alles fout. Zachary en Jason hadden de voordeur niet open gekregen en vroegen Scott om hulp, maar hij had geen vermomming gedragen en kon zich dus niet riskeren om zich in de woning te begeven. Ze hadden teken gedaan dat de kust veilig was en dat er geen bewakingscamera's geïnstalleerd waren. Minuten gingen voorbij en Scott zag Zachary en Jason nog steeds sukkelen aan de voordeur. Ze waren te zichtbaar geweest.

"Fuck", met tegenzin had Scott de deur van de woning geforceerd met de koevoet en hen meegeholpen om het grote herenhuis te doorzoeken. Hoe sneller ze hier weg waren, hoe beter.

Zijn twee maten begaven zich meteen naar de bovenverdieping en Scott bleef achter op het gelijkvloers. Hij wist hoe dit moest; zonder twijfelen doorzocht hij de kasten en nam hij twee laptops, een JBL-box en een iPhone in beslag en stopte ze in de rugzak. Het duurde te lang boven en hij twijfelde wat hij zou doen, er stond namelijk niemand op uitkijk. Dit kon gemakkelijk verkeerd aflopen. "Zachary, come on, what's taking so fucking long? We need to get back to the fucking car!", schreeuwde Scott ongeduldig. "Just a min, wait in the car and keep an eye out!", klonk het, waarop Scott met de koevoet en de rugzak naar de wagen liep, die veel te zichtbaar geparkeerd stond op straat. Scott had me uitgelegd dat Zachary de beste vriend was van Harry en nog maar enkele maanden in België verbleef. Hij kwam net zoals Harry uit Wales.

Zweetdruppels liepen over zijn rug en met spanning had hij de minuten afgewacht. In de linkerspiegel zag hij een wagen langzaam naderen, waarop Scott zich onderuit liet zakken op de zetel en de portieren van zijn zwarte Mercedes sloot. De lichtgrijze wagen passeerde en Scott herkende de gezichten. Shit, het was een anonieme politiewagen. Hij wachtte tot als ze uit het zicht waren en zocht naar de walkie talkie die zich normaalgezien steeds in de rugzak zou moeten bevinden. "Fuck!", hij verbrak een van de gouden regels en belde Jason op zijn mobiel.

"What the hell?"

"Jason, hurry the fuck up, the cops just passed"

"Fuck, just start the engine already"

Binnen de 30 seconden zaten zijn vrienden in de wagen en vertrokken ze in de tegengestelde richting van de politiewagen. Scott had hen uitgescholden vanwege hun gebrek aan professionaliteit en eiste dat hij nooit meer iets te maken zou hebben met hun vuile zaakjes. Nu moest hij zijn iPhone weggooien en opnieuw van nummer veranderen.

Voordat hij een tweede uitbrander kon geven aan zijn maten op de achterbank, zag hij de grijze wagen opnieuw opduiken in zijn achteruitkijkspiegel. "Shit"

Alle schuilplekken die Harry hem destijds had laten instuderen, zaten nog vers in Scott zijn geheugen en met zijn voet op de gaspedaal snelde hij de E403 op richting Doornik. Eens ze de grens over waren, ontspanden zijn schouders en kon hij opnieuw helder nadenken. Jason werd afgezet aan een studentenhuis en Scott overhandigde hem de sleutel van kamer 361. Hoe Scott die locaties wist en waarom híj de sleutel had en niet Harry, had hij me nooit verteld. Het enige wat ik wist, is dat deze informatie deel uitmaakte van een groots netwerk bestaande uit illegale connecties en locaties. Zachary zou onderduiken in Atrecht en tenslotte was Scott naar het motel in Cambrai gereden, waar hij drie dagen de rust had afgewacht.

Nadat het volledige verhaal afgespeeld werd in mijn gedachten, vervaagden de vlinders in mijn buik. Op het moment zelf had het geleken alsof hij een verhaaltje vertelde dat niet echt gebeurd was, maar nu besefte ik pas de ernst van deze situatie.

Ik vond het vaak lastig om me de misdaad effectief in te beelden. Ik bedacht hoe kapot de slachtoffers geweest moesten zijn bij het ontdekken dat men had ingebroken in hun vertrouwelijke woning. Waarschijnlijk was heel hun vakantie daardoor in duigen gevallen. Het moet een naar gevoel zijn om te realiseren dat vreemden binnendringen in je thuisplek. Ze mochten dan wel weinig schade hebben aangericht, er waren toch kostbare juwelen en elektronica gestolen en er was een enorme inbreuk gebeurd op hun privacy.

Ik kreeg het gevoel dat Scott er weer eens te gemakkelijk vanaf was gekomen. We hadden de liefde bedreven alsof er niets aan de hand was en ik wist dat hij nu dacht dat ik alles zomaar door de vingers zag. Met een dubbel gevoel verloor ik mezelf in een onrustige slaap.