Could he be it?

46. Het onbegeerd genot

LAX. ALONE - SUNDERWORLD

***

Dit is een heftig hoofdstukje hihi, geniet ervan!

Ik werd wakker om 2 uur 's nachts in de zetel van het getril onder mijn buik. Mijn iPhone vibreerde non-stop en ik keek naar het scherm.

"Ik mis je"

"Kan ik je zien?"

"Ik kom naar je toe"

Mijn hart maakte een sprongetje bij het lezen van het laatste bericht. Sinds wanneer verlangde Scott naar mij wanneer hij me vandaag nog gezien had? Misschien had hij spijt van zijn koel gedrag vandaag en wou hij het goedmaken?

Adrenaline schoot door mijn lichaam en ik voelde mijn hartslag versnellen wanneer ik me realiseerde dat hij misschien al onderweg was.

"Sorry ik was aan het slapen, wil je me echt nu zien?"

Meteen volgde zijn bericht: "Ja"
En het volgende: "I'm on my way"

Wow, oké. Snel liep ik naar het toilet en keek ik naar mezelf in de spiegel. Ik zag er niet uit: mijn haren waren pluizig en in de war, mijn foundation was volledig weg en mijn adem rook muf. Op mijn kousenvoeten trippelde ik de trap op en nam ik mijn haarborstel, tandenborstel, tandpasta, foundation en parfum uit de kast en liep ik opnieuw op de toppen van mijn tenen de trap af. Ik hoopte maar dat niemand zou merken dat ik weg was.

Ik zag de lichten van de oprijdende wagen door de ramen en deed snel mijn schoenen en witte mantel aan. Mijn zwarte kleedje kwam kort en was onvoldoende warm voor een koele nacht als deze, maar tijd om me om te kleden was er niet.

Stilletjes trok ik de voordeur achter me dicht en liep ik op de zwarte Mercedes af. Het was donker in de wagen en het verbaasde me dat Scott niet uitstapte. Ik trok het portier open en liet me op de passagiersstoel vallen. Meteen werden de portieren vergrendeld en met een frons draaide ik mijn hoofd opzij. Twee zwarte ogen keken me aan en ik verstijfde.

"Put on your seatbelt"

Mijn instinct was om te vluchten maar het portier ging niet open en de wagen was de baan al opgereden. Paniek schoot door me heen. Mijn benen trilden en het bloed suisde in mijn oren. Opnieuw keek ik opzij terwijl ik gehoorzaam de gordel dicht klikte.

Zijn imposant lichaam bevond zich zo dicht naast me, en ik bedacht hoeveel tijd er gepasseerd was sinds ik de laatste keer naast hem had gezeten. Het moest zeker zeven jaren geleden zijn. Mijn maag kromp samen en mijn lichaam trilde, wat wou hij doen? Ik durfde geen woord te zeggen en dacht aan alle mogelijke scenario's.

Wanneer zijn arm naar voren reikte, kromp ik ineen. Mijn spieren ontspanden zich lichtjes wanneer ik constateerde dat het enkel was om de verwarming hoger te zetten. Hij zag vast dat ik overal kippenvel had, ik moest koste wat kost tonen dat ik niet bang was en me sterk voordoen.

"Wat wil je van me?", probeerde ik maar mijn stem klonk breekbaar.

Hij klikte met zijn tong, maar zei geen woord. Ik keek hopeloos toe hoe we de stad uitreden en voelde me zo kwetsbaar, ik moest Scott bellen. Maar wat als Harrison zijn gsm in bezit had? Uiteindelijk had hij me gestuurd met Scotts nummer. De moed zonk me in de schoenen.

Misschien kon ik de portieren ontgrendelen en uit de wagen springen? Het was alsof hij mijn gedachten las wanneer de wagen ogenblikkelijk versnelde.

Hij draaide een kleine zijstraat in en we werden omringd door duisternis. De druk op mijn oren nam toe en mijn hart bonsde in mijn keel; ik moest kalm blijven. Ik hoopte maar dat hij me geen pijn zou doen.