Could he be it?

11. De schuilplek

Those Eyes - New West

***

17 juli 2016

-  Zijn POV -

Drie dagen waren voorbijgegaan en ik dacht terug aan toen ik Leya voor de laatste keer had gezien; de madeliefjes in haar blonde vlecht terwijl ze sipte aan haar cocktail met passievrucht. Haar vriendin Anastasia had geen goede invloed op haar.

Anderhalf jaar geleden was ze zo teleurgesteld en boos geweest op mij toen ik haar opbiechtte dat ik was beginnen drinken. Mijn excuus dat alcohol me over het verlies van mijn vader hielp, was voor haar bullshit. Ik kon niet ontkennen dat alles veranderd was sinds die periode.

Ik was van een nuchtere persoon naar een alcoholic gegaan en toen ze me voor het eerst terug had gezien, had ze naar adem gegrepen bij het opmerken van mijn getatoeëerde lichaam dat daarvoor inktloos was geweest. Ik had haar eerlijk verteld wat er was gebeurd was op die verschrikkelijke dag en welk aanbod ik diezelfde week had gekregen. Ze had twintig minuten stil geluisterd naar mijn verhaal waarop ze af en toe bemoedigend had geknikt. Drie maanden aan misdaad, drie maanden drugshandel en vieze zaakjes. Ik had haar bijna alles opgebiecht in de hoop dat ze zou begrijpen dat ik haar uit mijn leven had gezet voor haar eigen bestwil.

De afgelopen maanden had ze me meermaals gesmeekt om haar dat nooit meer aan te doen. Ik wist dat ze schrik had dat ik mezelf op een gegeven moment opnieuw uit haar leven zou zetten, maar dat was het laatste wat ik wilde.

Ik ontgrendelde mijn iPhone en zette de stille modus uit die al dagenlang aanstond. Meteen pingden de berichten en gemiste oproepen op mijn scherm. Ik herlas de laatste conversatie met Cataleya:

Ben je thuis?

Ja, jij?

Ik wist niet dat je zoveel alcohol dronk?

Hoelang heb je me wel in de gaten houden misschien?

Je zou eens moeten weten.

Idk, ik mis je. Wanneer zien we elkaar nog eens écht?

Mijn oog viel op de foto van de zonnebloem gevolgd door een hartje. Er vormde zich een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik wist wel dat ze hem mooi zou vinden.

Goed geslapen?

Ik hou van je.

Alles oke?

Slaapwel ...

Goedemorgen

Heb ik iets verkeerd gedaan?

Ben je boos op me?

Scott? Kan je me aub opbellen? Ik mis je.

Ik maak me zorgen, Scott. Antwoord aub

Is alles oke met je?

Ik beluisterde haar voicemails waarin ze met een gebroken stem sprak. Mijn hart brak. Ping. Een zoveelste bericht van Leya verscheen op mijn vergrendelscherm:

Pls antwoord, Scott. Wat ik ook heb gedaan, het spijt me. Aub, ik wil je niet kwijt.

Ik wist dat de inbraak in Kortrijk in het nieuws was gekomen en had geen andere keuze gehad dan te vluchten. Drie nachten had ik ondergedoken in een motel in het Franse stadje Cambrai. In de vrees dat mijn iPhone afgetapt werd, durfde ik die niet meer te gebruiken. Eigenlijk was het zelfs een risico om die nog bij me te hebben, maar ik wou per sé in contact blijven met Leya, ook al wist ze het niet.

Ik moest haar zo snel mogelijk opzoeken en haar geruststellen dat alles oké was en dat ik van haar hield. Ze verdiende het niet om nogmaals door een hel te gaan en ik zou haar nooit meer in de steek laten. Schuldgevoel liet mijn maag keren wanneer ik bedacht dat ik haar nogmaals zou moeten vertellen wat ik had gedaan. Hoe hard ik ook probeerde om weg te blijven van criminaliteit, leek het soms een onmogelijke opgave. De vriendenkring die ik had opgebouwd, bestond namelijk niet uit de beste personen om mee rond te hangen. Nóg een reden waarom niemand van het bestaan van Cataleya afwist.

Wanneer ik had toegezegd om naar Kortrijk te gaan, was het allesbehalve mijn intentie geweest om hen te helpen met de overval. Het enige wat ze me gevraagd hadden was: "Kan je ons naar Kortrijk brengen en terugvoeren?". Ik had beter moeten weten.

Tegelijkertijd, had ik geen spijt van het feit dat ik mijn prachtige vriendin toevallig had gespot op dat terrasje, met een excuus hadden we ons aan de bar tegenover de tearoom geïnstalleerd zodat ik stiekem kon staren naar de mooiste meid op deze wereld. Het was pas toen ze de zonnebloem ontving van de ober die zonet €20 had verdiend, dat ze besefte dat ze gespot was. Al ruim een halfuur had ik zwijmend zitten staren naar haar gebruinde schouders die schudden wanneer ze lachte met haar vriendin.

Ik had haar sindsdien niets meer gestuurd, dus het was begrijpelijk dat ze onzeker en in de war was. 

Gelukkig was ik de dag daarvoor eerder naar huis teruggekeerd, anders had Kyle me nog betrokken bij die vechtpartij ook ... Ik zuchtte luidop.

Ik propte mijn bezwete T-shirt in mijn rugzak en verliet de kamer van het motel. Het geld had ik, samen met de sleutel, achtergelaten op het nachtkastje. Mijn Mercedes zoefde aan maximumsnelheid op de A2 richting Doornik. Ik kon niet snel genoeg bij haar zijn en zou haar alles uitleggen en het goedmaken.