Could he be it?

22. Acht schokkende seconden

Innerbloom - RÜFÜS DU SOL

***

Waarschuwing: expliciete beschrijvingen

Ik draaide me om en zag dat de matras naast me nog steeds leeg was. Ik probeerde mijn drang om hem te bellen te onderdrukken en keek naar het uur: 02:53. Het was al drie uren later en hij was nog steeds niet terug. Ik hoopte maar dat er niets was gebeurd, maar bedacht dat hij waarschijnlijk ergens in een bar aan het drinken zou zijn. Hoe ironisch dat ook zou zijn na de hele ruzie die we de afgelopen twee avonden hadden gehad.

Ik hoorde het slot openklikken en draaide me met mijn rug naar de deur. Mijn ogen staarden in het duister en mijn hartslag versnelde. Ik hoorde hem zijn schoenen uitschoppen en zijn kleren uitdoen. Hij deed het licht in de badkamer aan, deed al rechtstaand zijn behoefte en viel vervolgens met een plof op het bed. Zijn ademhaling was zwaar en snel. Hij draaide zich naar mijn kant en lepelde zich tegen me.

Ik wou me wegtrekken maar bedacht dat ik zo zou weggeven dat ik wakker was en besloot te blijven liggen. Plots was het heel moeilijk om zo stil mogelijk te liggen en mijn ademhaling onder controle te houden. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde te denken aan de golven van de zee maar het lukte me niet.

"Leya?", fluisterde hij zachtjes. Maar ik gaf niet mee. "Ik hou van je", fluisterde hij. Hij zuchtte en draaide zich op zijn rug. Ik gaf geen kik, het laatste wat ik wou was nu met hem babbelen. Ik was te vermoeid en gekwetst om me boos te maken, mijn lichaam was energieloos en mijn tranen prikten gevaarlijk achter mijn ogen. Ik voelde mijn neus lopen en negeerde mijn instinct om die af te vegen aan het laken. Hij wreef in zijn haren en tokkelde op zijn iPhone. Na enkele minuten plaatste hij het toestel op zijn nachtkastje en draaide hij zich weer tegen me. Na een halfuur viel uiteindelijk ook ik in slaap.

Ik schrok wakker van een vibrerende gsm en keek naar de mijne: 6:23 en geen meldingen. Opeens was in enorm benieuwd wie hem in hemelsnaam zo vroeg in de ochtend stuurde. Ik probeerde de opkomende gedachte om in zijn gsm te kijken te verdringen, maar het leek onmogelijk. Na tien volle minuten naar de muur gestaard te hebben, schuifelde ik voorzichtigjes uit bed. Ik nam het toestel van zijn nachtkastje en sloot me op in de badkamer zonder de lichten aan te doen. Ik voelde me schuldig en een nerveus gevoel spreidde zich in mijn maag. Dit deed me denken aan alle verschrikkelijke momenten die ik had ondergaan met Harrison. Ik verdrong de anxiety en drukte op de rechterknop aan de zijkant van het toestel. Op zijn toegangscherm wekte de melding 'Harry: video' mijn aandacht. Ik dempte het geluid via de knoppen, klikte het bericht open en verstijfde bij het zien van de beelden.

Een wazige video van vijf latina lapdanseressen verscheen op het scherm. De paarse lichten schenen op hun bijna naakte lichamen terwijl ze elkaar kusten en in elkaars borsten knepen. Ze werden omringd door mannen wiens handen gulzig mepten op hun schuddende billen. De camera draaide opzij en een tafel met lijntjes drugs kwam in beeld. Ik keek gechoqueerd toe hoe mannen het poeder snoven vantussen de borsten van de stripdanseressen die over de tafel leunden. Ik klikte de video weg en vergrendelde Scott's iPhone. Mijn hoofd draaide en ik voelde me misselijk. Ik voelde de braakneigingen opkomen en leunde mijn voorhoofd tegen de koude wand in de hoop het draaiende gevoel te stoppen. Hoe was het mogelijk dat 8 seconden mij zo van mijn melk brachten?

Bzzzz bzzzz

Harry: "Im sorry you had to miss this part bro, hope you did something nice with yo girl 😏"

Ik herlas het bericht dat zonet op het scherm verscheen meerdere keren en liet de woorden tot me doordringen. Woede trok door mijn lichaam wanneer ik besefte waar Scott had gezeten die nacht. Hoe durfde hij mij zo te bedriegen? Erger nog: blijkbaar praatte hij over mij alsof ik zomaar een meisje was om mee naar bed te gaan.

Ik wist nog niet hoe, maar ik moest hier weg. Alles was beter dan in een kamer zitten met Scott, hij was de laatste persoon op aarde die ik nu wou zien. Ik liep op de toppen van mijn tenen naar de slaapkamer, trok stilletjes mijn kleren aan, propte mijn toilettas in mijn valies en liep op mijn kousenvoeten de hal in terwijl de kamerdeur achter me in het slot viel. Snel trok ik mijn sneakers aan en rolde mijn valies door de hal. Ik vroeg de receptie om een taxi te bellen en vroeg hen naar grondplannetjes van de stad. Ik betaalde de kamer en ze bevestigden me dat het oke was dat we uitcheckten tegen elf uur.

Voor ik het wist zat ik op de trein naar België en liet ik Scott achter in Parijs.

Hoe was het mogelijk dat ik altijd de verkeerde mannen koos? Het deed pijn om te beseffen dat Scott niet veel beter was dan mijn ex Harrison. Vier jaren waren voorbijgegaan en ik wist dat hij donkere demonen had en slechte vrienden vaak het slechtste in hem naar boven brachten, maar ik was er ook van overtuigd geweest dat hij vanbinnen een goed persoon was en écht van me hield. Weer eens bleek dat mijn mensenkennis ver onder nul zat. Hoe kon ik zo blind zijn? Hoe kon ik zo dom en goedgelovig zijn? Nooit had ik in Scott's gsm gekeken; wie weet wat hij nog allemaal had uitgespookt. Bij deze gedachte, had ik spijt dat ik niet de tijd had genomen om verder in zijn gsm te kijken. Misschien hadden er nog zoveel meer geheimen zich verscholen in het toestel en nu zou ik die nooit te weten komen.

Misschien had hij me uitgenodigd om met hem naar Parijs  te gaan met voorbedachte rade? Misschien had hij me gewoon gebruikt? Hij had me nog zo beloofd dat er geen dubbele agenda was en dan bleek dat Harry ook in Parijs was, dat kon onmogelijk toeval zijn. Hij heeft me gewoon gebruikt, ging het door mijn hoofd. Ik snikte mijn tranen weg en keek rondom me in de trein. Op een vrouw na die geconcentreerd in haar boek zat te lezen, was de wagon leeg.

Ik dwong mezelf te boeten voor mijn fouten en dacht terug aan de horror die ik met Harrison had beleefd.