Zijn hand zakte naar beneden en tekende cirkeltjes op mijn rug. Zijn vingers waren zacht en zijn nagels krasten net niet over mijn rughaartjes. De combinatie bezorgde me kippenvel over mijn hele lichaam en hij wist op dat moment dat hij me helemaal...
De maandag ging traag voorbij, ik werkte de drieënvijftig e-mails weg en maakte mijn weekplanning op. Dit was een van die zeldzame dagen waarop ik Scott geen goedemorgen had gestuurd. En hoe hard ik het ook wou verdringen, ik voelde me verdorie ellendig. De vier koffies hadden hun werking goed gedaan en ik was, ondanks mijn trieste mood, enorm productief geweest.
Vanavond ging ik paardrijden met Ana en ik keek uit naar dit lichtpuntje van deze zware, lange dag. Om 17 uur at ik een snelle boterham met humus en nog geen uur later zat ik al in mijn wagen. De les was pas om 19 uur, maar ik kon niet snel genoeg op de manege zijn.
De Duitse rap klonk luid door de luidsprekers en mijn haren wapperden wild door de wind die door mijn open venster blies terwijl ik de wagen aan 80 km/u in de smalle straatjes manoeuvreerde. Op momenten zoals deze voelde ik me vrij, alsof niets me nog kon schelen, alsof ik de gelukkigste persoon op aarde was. Ik hield van autorijden, het gaf me een verlicht gevoel.
De paardengeur drong mijn neus binnen en ik snoof de geur op terwijl ik de vensters naar boven deed. Ik parkeerde mijn Range achteraan de parking zodat Ana haar BMW ernaast zou kunnen zetten. De hoofden staken uit de stallen en voor de eerste keer vandaag ontspande ik mijn schouders. Gul deelde ik mijn appelkoekjes uit aan alle lieve viervoeters die me begroetten. Mijn hoofd werd leeg en ik koesterde het vredevolle gevoel.
Ana haar laarzen klonken luid op de gang. Ze was weer laat! Ik liet het kopstuk over Raisa haar hoofd glijden en stak haar oren erdoor. Ana haar glimlach verscheen en ik sloot de box achter me terwijl ik haar een knuffel en kus gaf.
"Op wie rijd je?"
"Op Bambina natuurlijk"
De witte, meest gevaarlijke merrie van de manege had haar hart veroverd, ofja zo leek het toch. Soms dacht ik dat ze het gewoon deed om trots te kunnen tonen aan de anderen dat ze haar mannetje kon staan met het moeilijkste paard. Maar tegelijkertijd leken de twee wel een band te hebben.
"Oh en ze is supervuil", merkte ik op.
"Komt wel goed"
"Ik maak Raisa klaar en dan kom ik je helpen!", riep ik haar na.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met stinkende haren, behaarde kleren en bezweten voeten plofte ik uitgeput in mijn auto na een fantastische les. Raisa had precies gesprongen zoals ik het wou en gedurende enkele uren was ik zó gelukkig geweest. Mijn dashboard gaf 22:23 aan en ik keek naar mijn gsm.
Ik zuchtte; nog steeds geen bericht van Scott.
Ana had voorgesteld om nog wat te drinken in de bar en ik was met plezier ingegaan op haar voorstel maar na één koffie en drie cola's moesten we allebei noodgedwongen naar huis. We waren geen zestien meer.
Toen ik tegen haar had geklaagd over hoe bot Scott deed en het allemaal de schuld was van Harry, had ze me geamuseerd aangekeken. Verrast had ik haar gevraagd waarom ze lachte toen ik Harry's naam had genoemd, maar ze had haar schouders opgehaald en verteld hoe goed Kyle was geweest in bed. Het was opmerkelijk geweest hoe snel ze van onderwerp had veranderd. Ik hoopte maar dat Kyle niet met haar speelde, ik moest dringend eens vragen aan Scott dat hij een oogje in het zeil hield.
Mijn vriendin en ik reden beiden de parking af en ik knipperde mijn grootlichten wanneer ze de afslag nam richting Kortrijk en ik doorreed richting Brugge. Gelukkig had ik haar nog, anders zou ik me doodvervelen. Deze keer was het stil in mijn wagen, en ik bedacht wat ik Scott zou sturen.
"Slaapwel"
Ik deed de lichten in mijn kamer uit en kroop onder mijn roze laken en krulde mijn lichaam op in een bolletje. Terwijl de tranen opdroogden op het kussen onder me, viel ik in slaap.
Twee dagen gingen voorbij zonder enig teken van leven van Scott en ik dacht terug aan hoe onze laatste conversatie geëscaleerd was omdat ik me zorgen maakte. Zo kon ik toch niet leven? Wat als hij echt iets doms in zijn hoofd haalde en gearresteerd werd? Of erger nog, als hij gewond geraakte? Misschien praatte Harry hem ondertussen wel smerige plannetjes aan?
Ik deed het licht uit en de gordijnen van mijn kamer dicht in mijn slaapkleedje. Zag ik het goed dat er een beest voor mijn huis stond? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en tuurde naar de overkant van de straat, waar twee reflecterende lichtjes in het donker me aanstaarden.
Ik voelde de adrenaline gieren door mijn lichaam wanneer ik tot de constatatie kwam dat de ogen te hoog waren om van een hond of kat te zijn. Er stond iemand voor ons huis!
Dit kon Scott niet zijn toch? Hij zou nooit zomaar voor mijn huis opduiken. Ik tuurde nog een laatste keer door het raam terwijl mijn hart bonsde in mijn keel. Nee, het was iemand groter, iemand breder. Zijn ogen boorden zich in de mijne en angst schoot door me heen.
Ik stormde de trap af: "Olivier er staat iemand voor ons huis!", schreeuwde ik buiten adem.
Hij besefte aan mijn grote paniekerige ogen en toon dat ik serieus was en aarzelde geen seconde. Snel greep hij de zaklamp die op de bureau stond, doofde alle lichten in de woonkamer en baande met grote passen naar de voordeur. Ik volgde hem op de voet en verschool me achter zijn grote lichaam toen hij de deur opentrok en de frisse lucht in ons gezicht blies. Er waren geen ogen meer te bespeuren en we zagen nog net hoe de rode lichtjes van een zwarte wagen uitdoofden aan het einde van de straat.
"Gaan we hem achterna?"
"Nee, ik bekijk wel de camera's"
Ik knikte.
"Heb jij toevallig een vriendje dat je komt bespioneren?", lachte hij zenuwachtig om de spanning te laten zakken. Ik schudde mijn hoofd.
In plaats van naar mijn kamer te gaan, besloot ik in de zetel te gaan liggen om wat rustiger te worden. Zodra ik mijn ogen sloot, doken de gitzwarte ogen weer op die ik eerder had gezien in het industriepand toen ik met Scott was. Het beeld vervaagde en werd gevolgd door een duistere blik die me aanstaarde in de schemering van de cocktailbar. Een derde keer flitsten ze op, ditmaal in het duister, vlak voor mijn eigen voordeur.
Een rilling schoot door me heen en met een ruk ging ik rechtop zitten. Mijn hart bonsde in mijn borstkas en mijn ademhaling was onrustig. Het zachte geluid van de televisie en de vertrouwde aanwezigheid van mijn moeder brachten een golf van verlichting. Ik dwong mezelf te kalmeren, probeerde mijn gedachten af te leiden en mijn ogen weer te sluiten, maar telkens keerden die drie angstaanjagende beelden onverbiddelijk terug. Zijn zwarte ogen stonden op mijn netvlies gebrand.
Ik miste Scott en bijna liet ik hardop een snik toen ik plots besefte dat ik me naast mijn moeder bevond. Strompelend stond ik op en ik mompelde hen dat ik naar boven ging, terwijl ik de deur van de hal achter me in het slot liet vallen. De tranen stroomden over mijn wangen toen ik mijn kamer inwandelde. Hier ging ik echt niet kunnen slapen vanavond. Ik besloot me voor de zoveelste keer deze week bij Smith te nestelen en daar in slaap te vallen.
Mijn vingers vlogen nog een laatste keer over het scherm van mijn iPhone.
"Ik mis je ..."
Morgen zou ik naar Scott toegaan.
Met die rustgevende gedachte en de warme adem van mijn broer in mijn nek, viel ik als een blok in slaap.
