Duygu, neredeyse hiçbir şarkısını bilmediği Duman grubunun konserine kuzeninin ısrarlarıyla gitmek zorunda kalır. O geceden tek beklentisi yağmura yakalanmamakken en beklenmedik olanı, sırf onunla konuşabilmek için açılmış sahte bir hesabın gönderdi...
♪ Can Temiz – "Bazen Unutuyorum Ne Kadar Acıttığını"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Test kitabını kaptığım gibi Matematik hocasının peşinden sınıftan çıktım. Hocayı koridorun yarısında yakalayabilmiştim ancak hiçbir işe yaramamıştı çünkü beni, bir sonraki teneffüs gelmemi söyleyerek yollamıştı. Oflayarak kitabı kapattım, bugün çıkışta dershaneye gidip soru çözüm derslerine katılmaya mecburdum.
Derslere katılmam gerektiğini biliyordum ancak okul çıkışları dershaneye gitmeye üşendiğim kadar hiçbir şeye üşenmiyordum sanırım. Okuldan dershaneye tek ulaşım otobüstü ve yirmi dakikalık yol, trafik yüzünden bir saat oluyordu. Üstüne sorularımı çözdürebilmek için sıraya girmeliydim ve bu, bana tamamıyla zaman kaybıymış gibi geliyordu. Diğer dersler neyse de matematik sırası korkunçtu, hiç soru çözdüremeyip eve geri dönmüşlüğüm çok olmuştu.
Hazır sınıftan çıkmışken kantine, su almaya gitmeye karar verdim. Test kitabını koltuğumun altına sıkıştırdım, kısaca tuvalete uğrayıp bozulduğunu hissettiğim saçlarımı düzelttim, hislerimde yanılmamıştım.
Abiden bir şişe su isterken bakışlarım Kayra'nın en sevdiği çikolatalı keklere takılmıştı. Bayadır satmıyorlardı, kantine yeniden gelmiş olmalıydı. Bir pakete sıkıştırılmış mutluluk derdi, bu kekler için Kayra. Bir günde en az iki tane yerdi, şeker hastası olacaksın diye onu azarlamama rağmen beni dinlemiyordu.
Seneler öncesinden bahseder gibiydim, öyle hissettirmişti oysa en fazla iki ay olmuştu. Neredeyse iki aydır konuşmuyorduk, bazen bir adım atmaya yelteniyor ve onun duvardan farksız suratıyla karşılaşınca anında geri çekiliyordum. Kendimi inatçı bilirdim ama o benden beterdi, ben bir süredir boş vermeye çalışıyordum. Son anda dayanamayıp suyun yanında keklerden de iki tane istemiştim, bugün hiç sırasından çıkmadığından keklerin varlığından haberdar değildi büyük ihtimalle. Eğer sahiden işe yarıyorsa, ona sıkıştırılmış bir paket mutluluk almayı es geçemezdim.
Birinin başı sıkışsa ve diğerini çağırsa, hiç gocunmadan birbirimizin yardımına koşardık, bundan emindim ancak aramızdaki o boşluk kapanmayacaktı. İnsanları, kendi hayatımız dahi olsa istediğimiz yerlere koyamıyorduk bazen. Aynı vakitlerde yönümüzü kaybedince birbirimizi bulamamıştık, düşüncede de bir olamıyorduk artık, beklentilerimiz farklı olsa gerekti. Ya da bilmiyordum, yalnızca ne yaparsak yapalım o boşluğu kapatmayı beceremediğimizi aksine kapatmaya çalışırken birbirimizi daha çok kırdığımızı hissediyordum.
Mesela ben, o sormadığı sürece artık kendimi anlatmakla uğraşmayacağımı biliyordum, hiç sormayacağını da bildiğim gibi, en çok buna üzüldüğüm için. Birbirimizi yaşatabilmemiz çok zordu ama sorsanız, onu yine de seviyordum. Mutsuz olmasını istemezdim. Mutsuz olmamı istemezdi. Benim bilmediğim yerlerde benim için endişelenir ama nasıl olduğumu sormak hiç aklına gelmezdi.
