Cambridge Fallen (zhanyi)

Chapter 35

අමාරුවෙන් ඇස් ඇරගත්ත මං හිටියෙ ඇක්සිඩන්ඩ් වෙලා හොඳටම ඩැමේජ් උන වාහනයක් ඇතුළෙ.. ඒකෙ ඉස්සරහ බොනට් එක ඇඹිල ගිහින්.. වින්ඩ්ස්ක්‍රීන් කුඩුවෙලා.. හවස්වරුවෙ අඳුර වැටීගන එන වෙලාවක්.. හැබැයි වාහනේ හෙඩ් ලයිට් වැඩ.. ඒකෙන් පෙනුන විදියට පාර තිබුනෙ කැලයක් මැදින් වගේ.. වාහනේ වැදිල තිබුනෙත් පාර අයිනෙ තිබුන ලොකු ගහක.. ඒක ඇතුළෙ අඳුරුයි.. හරියට කිසි දෙයක් පේන්නෙ නෑ.. මං එළියට යන්න ඩෝ ලොක් එක අරින්න හැදුවත් ඒක ඇරගන්න බෑ.. මගෙ අත්... ඒව හරි චූටියි.. මගෙ පැත්තෙ ග්ලාස් ඉරි තලල.. පස්සෙ මං එහෙමම අනිත් පැත්ත බලනකොට දැක්ක දේ..

ඒ... ඒ දේට මං කොච්චර භය උනාද කියනවනං මගෙ උගුර කට පවා වේලිලා ගිහින්.. මං එතන ඉඳන්ම දඟලන්න ගත්ත.. මේ මොකද?.. මට හෙලවෙන්නවත් බෑ.. මට දැනෙන්නෙ මගෙ අත් කකුල් මොකකටහරි බැඳල දාල වගේ.. ඒත් එහෙම නෑ.. පුළුවන් උපරිම හයියෙන් කෑගහන්න හැදුවත් මගෙන් එක වචනයක් පිට උනේ නෑ. හරියටම නැන්දගෙ ම'ඩර් එක දවස වගේමයි.. මේක වෙන්න බෑ.. ආපහු ඒකම.. මගෙම හුස්ම පවා මට පාලනය කරගන්න බෑ. මගෙ පපුව ගැලවිලා යන්න වගේ.. අත් කකුල් පවා වෙව්ලන්න ගත්ත.. දරාගන්න බැරි තරමට ඔලුව පුපුරන්න තරං හිසරදයක් එක්ක මට දැනුනෙ අවට හැමදේම බොඳවෙලා යනව වගේ..

ඒ තිබ්බෙ ලේ..!!! මං හිටියෙ ඉනෙන් පහළ දරුණු විදියට තුවාල උන මනුස්සයෙක් ළඟ.. වාහනේ එන්ජින් එක කඩාගෙන ඇතුලට ඇවිත් ඒ මනුස්සය එන්ජින් එකයි සීට් එකයි අතර හිරවෙලා හිටිය.. ඒත් වාහනේ මං හිටිය පැත්තට ලොකු ඩැමේජ් එකක් නෑ..

"තාත්තා.."

මේක.... මේක වෙන්නෙ කොහොමද?.. ආපහු ඇස් ඇරල හැමදේම හරි වගේ දැනෙනකොට මං හිටියෙ තාත්ත ළඟ නෙවෙයි.. කැලේ ඇතුළෙ.. කවුරුහරි මාව වඩාගන.. මං ආයෙම ගැස්සුනේ ඇහුන වෙඩි හඬකින්. මාව ලේ වලින් නෑවිලා ගියා.. එයා මගෙ ඔලුව පිටිපස්සෙන් අල්ලගන මාව එයාගෙ ඇඟට තද කරගන හිටියෙ.. ඒ වෙඩි හඬට මං හිටියෙ උපරිම බය වෙලා.. එයාගෙ සුදු පාට කමිසෙ ටික ටික රතු වෙලා ලේ වලින් තෙත් වෙනව...

ඒ වේදනාවෙන් පිරුණු ඇස්.. ඒව බලන් ඉන්නෙ මං දිහාමයි... මට ඒව මතකයි.. ඒ ඇස්වල ඉන්නෙ මං මයි.. ඒ අවුරුදු හතරක මම නෙවෙයි.. අවුරුදු විසිහයක මං..!!!