Ölü Ruhların Çürük Bedenleri (tamamlandı)

Acı dolu kalp

Okulda kerem ile oturmuş kahve içiyorduk. Yemeklerimizi çoktan yemiştik.

"Gece." Dedi kerem fısıltılı sesiyle. "Sen bilirsin ama tanımadığın birine çok güvenme, sana zarar vermesinden korkuyoruz."

Sanırım borana ne kadar güvendiğimi anlamışlardı. Ve haklıydılar.

"Evet haklısın." Dedim, kahvemden yudum alıp tekrar ağzımı araladım. "Mesafe koyucam.*

***
Boranın beni almaya geldiğini görünce kaşlarımı çattım. Arkamı döndüm. "Allahım ben sınanıyormuyum?" Diye yakardım. Arkadaşkarıma döndüm. "Ben gitmeliyim, görüşürüz."

Hızla bahçeden çıkıp yan koltuğun kapısını açtım. Koltuğa oturup kapıyı hızla kapattım.

"Neden geldin?" Kaşlarımı çatmış hesap soruyordum.

Elindeki sigarayı ağzına götürdü. "Neden mi geldim?" Tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu. "Seni okuldan almak için."

"Beni okuldan almaya gelme." Dedim soğuk tavrım ile. Aramıza mesafe mi koyuyordum yoksa kavga mı çıkarıyordum belli değildi. "Çok sıkıldım mesafe koymaktan." Başımı ona doğru çevirdim. Anlam veremeyerek bana bakıyordu. "Yarın sergi olucak, benim yaptığım heykelde orada olucak."

Başını sallayarak onay verdi ve sigara dumanının üfledi. "Ne güzel."

"Sende gelirmisin?" Dedim pat diye. "Normalde ailenden biri, anne ya da babanın gitmesi gerek ama.." boğazımın düğümlendiğini hissettim. Büyük bir eksiklik hissediyordum. "Ama.." pes edip kotluğa yaslandım.

"İşim olmazsa gelirim."

Yüzümde belirsiz bir tebessüm oluştu. İlk defa özel bir günümde yanımda olucak olan biri vardı. "Teşekkürler." Sokaklara baktım. "Ben artık eve gidebilirim."

"Eminmisin?"

"Evet."

Evin kapısında durduğu zaman hızla arabadan indim. "Bıraktığın için saol." Evimin kapısını açıp içerdi girdim. Etrafa baktım, kimseler yoktu.

Odama adımlayıp kapıyı açtım. Kapıyı geri kapatım odamdaki aynanın karşısına geçtim. Boynumdaki parmak izleri geçmişti, fakat belimdekiler için aynısı söylenemezdi..

"Orusbuçocuğu." Diye mırıldandım. Geri geri adımlayıp yatağa oturdum. Kendimi salıp yatağa uzandığımda babamla olan kötü anılarım geldi aklıma.

Hep böyle bir insan değildi. Katıydı, Sertdi, korunçtu ama biz zamanlar bu kadar öfke dolu bir insan değildi.. şimdi ise halimize bak, morluklar ve kavgalara yol açıyoruz sadece.

Ani dış kapı sesiyle gözlerim kocaman açıldı. "Geldiler.." evde tek kalmak isterdim ama gelmişlerdi. Annemdir diye düşünüp ayağı kalktım, kapıyı açıp salona adım attığım an kalbim durdu.. "baba?"

Kadını belinden tutup sarmış, kadında ellerini babamın boynuna sarmıştı. Kadının elbisesinin dekolte yerinden babam göğüslerini öpüyordu.

Ben her eve geldiğimde iğrenç manzaralarla karşılaşmak zorundamıydım! Midem altüst olmuştu. Gözlerim sel olmuş akıyordu.

Arkadan kapı açıldı, gelen annemdi..yüzünde bir kaç morluk vardı..

Tek kelime etmeden mutfağa gitti, eline direk bulaşıkları alıp yıkamaya başladı.. "siz iyimisiniz amınakoyayım!" Bağırdığımda babam bana baktı. "Hepiniz delirdiniz herhalde? Lan hayatı zehir ettiniz..sizi..iğrençsiniz.."

Babam kadını sarmayı bırakıp üstüme yürüdü, boynumu hızla kavrayıp beni duvara çarptı. Başımdaki ağrı ile nefes alamaya çalıştım ama boynumu daha hızlı sıktığı için alamadım..