Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ:
«ΕΤΟΙΜΗ;» ρώτησε ο Αντρέι καθώς εισερχόταν αθόρυβα στο δωμάτιο. Τα μάτια του έπεσαν αμέσως πάνω μου, διατρέχοντας προσεκτικά την εικόνα που παρουσίαζα. Το μαύρο φόρεμα, αυστηρό στις γραμμές του, ακουμπούσε το σώμα μου με επιμελημένη ακρίβεια. Τα ασημένια κοσμήματα, τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία, ανέδιδαν μια ψυχρή λάμψη. Τα μαύρα ψηλοτάκουνα, με το έντονο ύψος τους, συμπλήρωναν την όλη αμφίεση με γεωμετρική κομψότητα.
«Νομίζω,» απάντησα αδιάφορα, γυρίζοντας προς το μέρος του, όσο το βλέμμα του συνέχιζε να με περιεργάζεται. Ένιωθα το βάρος του δαχτυλιδιού στο αριστερό μου χέρι. Η πέτρα του, υπερβολικά μεγάλη για τα δεδομένα μου, παρέμενε ένα παράταιρο βάρος που ακόμη δεν είχα συνηθίσει.
Τα μάτια του Αντρέι ξανακύλησαν αργά από την κορυφή ως τα νύχια μου. Μια σύντομη παύση, σχεδόν ανεπαίσθητη, συνοδεύτηκε από εκείνο το βλέμμα που συχνά δυσκολευόμουν να ερμηνεύσω.
«Τι;» ρώτησα, παρατηρώντας την έκφρασή του, που φαινόταν κάπως προβληματισμένη «Τίποτα,» απάντησε κοφτά, χωρίς καμία αποσαφήνιση, σαν να μη χρειαζόταν εξηγήσεις. Είχα αρχίσει να συνηθίζω αυτό το αδιάφορο κενό που κουβαλούσε μαζί του, σαν η ίδια η διαδικασία της αλληλεπίδρασης να του ήταν κάτι περισσότερο από ένα τυπικό καθήκον. Κάποιες φορές είχα την αίσθηση πως το όλο σκηνικό είχε γι' αυτόν τη μορφή αγγαρείας. Αλλά, πάλι, τι ξέρω εγώ από συναισθήματα, σωστά;
