Αιχμαλωσία: «ποια στον διάολο είσαι, Angelica Russo;» «κάποιου είδους φάντασμα; Δημιούργημα της φαντασίας σου για να μην είναι βαρετή η ζωή σου; Ίσως;» «το μίσος είναι υπερβολικά δυνατό, πολύ πραγματικό για να είσαι ένα δημιούργημα της φαντασίας μου...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ τον εαυτό μου να ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που αλλάζουν γνώμη από τη μια στιγμή στην άλλη, διαπίστωσα πως τελικά δεν είμαι τόσο αμετακίνητη όσο νόμιζα. Μάλλον, κατά κάποιο τρόπο, η Renata είχε δίκιο. Έτσι, μετά από μια κουραστική ημέρα στην εισαγγελία, ενώ ήμουν πεπεισμένη πως το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν μια βραδιά έξω, άλλαξα πορεία. Δέχτηκα την πρόσκλησή της να πάμε στο club.
Δεν έκανα καμία προετοιμασία. Έμεινα στα ίδια ρούχα που φορούσα στη δουλειά – ένα ταγέρ σε μαύρες αποχρώσεις, προορισμένο να αναμιγνύεται με το κλίμα της αίθουσας. Σκέφτηκα ότι, ακόμα κι αν ήταν να πνιγώ στη βοή του κόσμου και στους ρυθμούς της μουσικής, δεν θα χρειάζονταν οι παραπανίσιες αλλαγές. Εξάλλου, ήμουν σίγουρη πως όλη αυτή η εμπειρία θα κρατούσε ελάχιστα· θα παρατηρούσα απλά τους άλλους.
Έτσι, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη. Ο στόχος ήταν απλός: να δώσω το «παρών» και να βρω αμέσως μια δικαιολογία για να φύγω. Ποιος θα πρόσεχε, άλλωστε, ότι η εμφάνισή μου ξέφευγε από τα συνήθη πρότυπα της διασκέδασης; Ήλπιζα πως κανείς δεν θα με εντόπιζε ανάμεσα στους φασματικούς φωτισμούς και τους παλλόμενους ρυθμούς. Η ιδέα της αναχώρησης σε μια ώρα το πολύ ήταν τόσο κατασταλαγμένη, όσο και η πεποίθηση πως δεν θα συμμετείχα σε τίποτα από όσα σκόπευε η Renata.
Το club ήταν μόλις δέκα λεπτά μακριά από το γραφείο, αλλά η απόσταση αυτή φάνηκε να διαρκεί μια αιωνιότητα. Όταν έφτασα, το εξωτερικό του κτιρίου με εντυπωσίασε με την επιβλητική του παρουσία. Ο τοίχος είχε σμιλευθεί από γυαλί και μέταλλο, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή αντανάκλαση των φώτων της πόλης, που έμοιαζαν με πολύχρωμα αστέρια.
