အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်သာ ဤအချိန်တွင် ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်ကို "ကမ္ဘာပေါ်က ပြိုင်ဘက်ကင်းဓားကိုဆုပ်ကိုင်ခွင့်ရတာ ဘယ်လိုခံစားရလဲ"ဟု မေးလာခဲ့လျှင် သူပြန်မဖြေနိုင်မည်မှာ သေချာသည်။
သူယခင်က ဝမ်လင်းကို မစ်ရှင်တစ်ခု အတွက် ကျင့်ခယ်ကို ဌားပေးနိုင်မလား မေးချင်ခဲ့၏။
အင်မော်တယ်စံအိမ်နှင့် တိုက်ပွဲအပြီးတွင် သူက ထိုစိတ်ကူးကို လုံးဝ လက်လျှော့လိုက်သည်။
ထိုတိုက်ပွဲတွင် ကျင့်ခယ်က ချန်ယွီက ပြတ်ပြတ်သားသားပင့ အောင်ပွဲရခဲ့သည်။
ဤသည်မှာ စစ်မှန်သော "အထင်ကရဓားတစ်လက်" ဖြစ်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ကျင့်ခယ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်၏ နှလုံးသားက တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်။
"ညီနောင်လင်း.. ဒါ.. ဒါက တကယ်ပဲ အဆင်ပြေပါ့မလား"
ဝမ်လင်းက ဘာစကားမပြောဘဲ သူ့ပခုံးကို ညင်သာစွာ ပုတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက်တွင် ဝမ်လင်းက မြေပြင်သို့ ဆင်းသက်ကာ လေထဲမှ တိုက်ပွဲကို ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်ထံ ဝကွက် အပ်လိုက်တော့၏။
သူ အဘယ်ကြောင့် ကိုယ်တိုင် မပါဝင်ခဲ့သနည်း။
အကြောင်းပြချက်က အလွန် ရိုးရှင်းသည်။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ယင်းက မိစ္ဆာဓားနတ်ဘုရားကို ရင်ဆိုင်ရမည့် ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်၏ ဆိုးရွားသော ကံကြမ္မာကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဤကပ်ဆိုးကြီးကို ဖြတ်ကျော်ချင်လျှင် ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ် ကိုယ်တိုင် အဆုံးသတ်ဖို့ လိုအပ်၏။
"ညီနောင်လင်း ငါစဉ်းစားမိတာရှိတယ်.. ငါတို့ ဒီတိုက်ပွဲကို ဖြေရှင်းဖို့ ပိုပြီး ပျော့ပြောင်းတဲ့ နည်းလမ်းကို သုံးသင့်လား.. ထိုင်ပြီး လက်ဖက်ရည်တူတူ သောက်တာတို့. တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စကားစမြည်ပြောတာတို့ လုပ်မယ်ဆိုရင်ရော"
ကျင့်ခယ်ကို ကိုင်ထားသည့် ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်၏ မျက်နှာက ကူကယ်ရာမဲ့ ဖြစ်နေသည်။
