ထို့နောက်တွင် ထွင်ထျန်းဟာသည် ဝေ့ကျစ်နှင့် စကားပြောရင်း အကဲဖြတ်စင်တာတွင် တွေ့ရှိခဲ့သည့် နတ်ဆိုးမုဆိုးများ အဖွဲ့အစည်းများကဲ့သို့ ဝိညာဉ်သားရဲများကို မတရား ထိန်းသိမ်းထားသူများ ပတ်ဝန်းကျင်၌ အများအပြား ရှိနေကြောင်း သိရှိသွားခဲ့သည်။
ဝိညာဉ်သားရဲများကို အနောက်နိုင်ငံများတွင် လုံးဝကွဲပြားသော အမည်များဖြင့် ခေါ်ဝေါ်ကြမည်ဟု ထွင်ထျန်းဟာ မမျှော်လင့်ထားပေ။
ဝေ့ကျစ်၏ လက်ဆောင်ကို လက်ခံပြီးနောက်တွင် ထွင်ထျန်းဟာတို့ နှစ်ယောက်သည် အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
ထွင်ထျန်းဟာက သူ၏ ဦးတည်ရာကို ရွေးချယ်ထားပြီးပြီ ဖြစ်၏။
သူနှင့်ဝေ့ကျစ်က ကံကြမ္မာချင်း ကွာခြားလှသည်။
ထွင်ထျန်းဟာက ဓားတာအိုကို စုပ်ယူရန် အမွေဆက်ခံ အစီအရင်ကို နဖူးပေါ်တွင် ကပ်၍ စိတ်ကို ဖြေလျှော့ထားရန်သာ လိုအပ်သော်လည်း ဝေ့ကျစ်ကမူ ပိုက်ဆံကျပ်တည်း၍ ဖိအားများစွာ ပိုခဲ့ရပြီး ကျင့်ကြံခြင်းကိုပင် အလေးပေးနိုင်ခြင်း မရှိပေ။
ဝေ့ကျစ်က ယာဉ်မောင်းထိုင်ခုံတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး စက်ကိုနှိုးလိုက်သည်။
“ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ”
ထွင်ထျန်းဟာက သွားရမည့် တည်နေရာကို ဝေ့ကျစ်ထံ ပေးပို့လိုက်သည်။
“အင်တာနက်ဘားလား.. အဲဒါက ဒီနေရာနဲ့ နည်းနည်းတော့လှမ်းတယ်”
ဝေ့ကျစ် အံ့ဩသွားသည်။
“မင်းကဂိမ်းဆော့တတ်လို့လား”
ထွင်ထျန်းဟာက ခြေသည်းများကို ဖြန့်ပြလိုက်သည်။
“သင်ယူလိုက်ရင် ဘာမှမခက်ပါဘူးကွာ”
ဝေ့ကျစ်က သက်ပြင်းကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ချလိုက်သည်။
သို့သော် သိပ်မကြာခင်မှာပင် ဤအရာက အဓိကပြဿနာ မဟုတ်မှန်း သူသိလိုက်သည်။
အကြောင်းအရင်းမှာ ဝိညာဉ်သားရဲများကို အင်တာနက်ဘားများက ခွင့်မပြုသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ညီနောင်ခွေးရေ.. သောက်ဂွပဲကွ.. မင်းဘယ်လိုဝင်မှာလဲ”
ဝေ့ကျစ်က မေးလိုက်သည်။
