လမ်းမီးတိုင်ပေါ်မှ မိစ္ဆာဆန်သော လူငယ်လေးက ဘဝင်လေဟစ်သော လေသံဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။
၎င်း၏ စကားကိုကြားလျှင် ဤလူငယ်က စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှ ထွက်ပြေးခဲ့သော စိတ်ဝေဒနာရှင်များ ဖြစ်နေမလားဟု ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ် တွေးမိခဲ့သည်။
သူက ပေါက်ကရ တွေးတောခဲ့သော်လည်း ပေါ့ပေါ့ပေါ့ဆဆ မလုပ်ရဲပေ။
လူငယ်က သူနှင့် ဆယ်မီတာခန့် ဝေးကွာသော်လည်း လူငယ်ထံမှ အော်ရာ ဖိနှိပ်မှုကို သူခံစားနေရပြီ ဖြစ်သည်။
အဖြူရောင် ၀တ်စုံဝတ် လူငယ်က သူ၏ "တောက်ပသော အောင်ပွဲခံဓား"ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့လက်က အမှန်တကယ် တုန်ယင်နေမှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိလိုက်သည်။
အေးစက်စက် ချွေးသီးများက ပါးပြင်ပေါ်သို့ ကူကယ်ရာမဲ့စွာစီးကျလာသည်။
ဤသည်မှာ သူ့စိတ်ဝိညာဉ်ထဲထိ တုန်လှုပ် ချောက်ခြားမှုကို ပထမဆုံးအကြိမ် ခံစားလိုက်ရခြင်းပင်။
ဤကဲ့သို့ စိတ်မနှံ့သည့် လူနာကို လမ်းမပေါ်တွင် လျှောက်သွားခွင့်ပေးလိုက်ခြင်းက တကယ်ကို ပရမ်းပတာ ဖြစ်စေခဲ့သည်။
ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က ဤလူကို ဆေးရုံသို့ ပြန်ခေါ်သွားသင့်သည်ဟု ခံစားခဲ့ရသည်။
သို့သော် အလွန်လျင်မြန်စွာပင်၊ သူက သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်ခဲ့သော လူငယ်လေး၏ တာအိုအမည်ကို ရုတ်တရက် ပြန်အမှတ်ရသွားသည်။
"အာ.. မိစ္ဆာဓားနတ်ဘုရား"
"ဓားနတ်ဘုရား"
"လခွမ်း.. ဒီဆိုက်ကိုကောင်က မိစ္ဆာဓားနတ်ဘုရားပဲဟ"
လူငယ်လေး၏ သရုပ်မှန်ကို သိလျှင် ဗုံးပစ်စီနီယာအင်မော်တယ်က အာရုံကြောများ ထုံထိုင်းသွားသလို ခံစားခဲ့ရသည်။
မိစ္ဆာဓားနတ်ဘုရားက အဘယ်ကြောင့် ဤနေရာတွင် ရုတ်တရက် ပေါ်လာရသနည်း။
ဗုံးပစ်စီနီယာ အင်မော်တယ်က သွားများကို အံကြိတ်ကာ မိစ္ဆာဓားနတ်ဘုရား ဆီသို့ နောက်တစ်ကြိမ် မျှော်ကြည့်လိုက်သည်။
