Kumple mojego brata |14+

Rozdział 32

Przez chwilę wpatrywałam się w niego, oniemiała.

Po czym parsknęłam śmiechem.

- Żartujesz sobie teraz.- Pokręcił głową.- Gdyby naprawdę ci zależało, nie zostawiłbyś mnie. A ty co? Poszedłeś pić! Upiłeś się do nieprzytomności, a potem poszedłeś do chłopaków, żeby im pokazać, że to ja jestem tą złą, tak?

- Nie, Jas. To nie tak...- zaczął, ale mu przerwałam.

- To niby jak?- prychnęłam.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję tego, że wyszedłem. Powinien był zostać.

- Powinieneś- zgodziłam się cicho.

- Byłem wytrącony z równowagi. Przez te cztery dni się o ciebie martwiłem, a gdy wróciłaś... Gdy zobaczyłem, że płaczesz coś we mnie pękło. Miałem ochotę pojechać do twoich rodziców i rozerwać ich na strzępy za każda łzę, którą przez z nich wylałaś. A ty nie chciałaś mi powiedzieć, co się stało. Zaczęłaś kłamać. To było dla mnie za dużo. Dlatego wyszedłem. Przepraszam- wyznał, patrząc na mnie.

Zerwałam się z miejsca. Sebastian również wstał.

- Jesteś skończonym dupkiem! Jesteś największym jebanym chujem, którego poznałam. Jak mogłeś w takiej sytuacji myśleć o sobie? Jesteś skończonym, pierdolonym egoistą!- skończyły mi się określenia, więc po prostu go popchnęłam. Do wody. Znowu. Tym razem bez pocałunku.

Plusk wody sprawił mi pewną satysfakcję.

Zasłużył.

Podeszłam do krawędzi i kucnęłam w momencie, w którym Sebastian się wynurzył. Dlaczego wyglądał przy tym tak gorąco? Tak obiektywnie patrząc, oczywiście.

- Okej, to wszystko moja wina, zasłużyłem- przyznał pokornie.- Czy teraz mi wybaczysz?- spytał, uśmiechając się nie śmiało.

Udałam, że się zastanawiam.

- No dobra. Wybaczam ci. Ale to już ostatnia szansa- zastrzegłam.

- Więcej cię nie zawiodę. Obiecuję.- Wyciągnął do mnie rękę.

A ja głupia ją złapałam.

I wylądowałam w wodzie obok Sebastiana.

Spojrzałam mu w oczy, w których błyszczały wesołe iskierki. I ten widok sprawił, że się roześmiałam. Szczerze. Pierwszy raz od kilku dni śmiałam się szczerze.

Brunet dołączył do mnie. Chwycił mnie w tali i przyciągnął do siebie, a ja oparłam głowę o jego ramię. To że mnie trzymał było mi na rękę, bo sama nie dosięgałam dna.

Był moim wsparciem. Zawsze i wszędzie.

***

Nie chciałam wychodzić z wody. Ale w końcu opuściłam jezioro. Tylko dlatego, ze Sebastian ubzdurał sobie, że zaraz się rozchoruję i nie mogę dłużej siedzieć w wodzie. Dlatego po prostu wyniósł mnie na brzeg.

Ale pokazał, ze nie chce znowu sobie przeskrobać, bo zamiast zwyczajnie przerzucić mnie sobie przez ramię, jedną ręką objął mnie w tali, a drugą włożył mi pod kolana. Wtuliłam się w jego tors, bo po wyjściu z wody zrobiło mi się zimno.

- A nie mówiłem, że powinniśmy wyjść wcześniej?- zapytał, nachylając się nade mną, gdy po raz kolejny zadrżałam.

- Pierdol się i swoją rację- mruknęłam, odsuwając jego głowę, bo z jego włosów kapały na mnie kropelki wody.

Rayn się zaśmiał, gdy wchodziliśmy do ogrodu. Od razu uwaga wszystkich skupiła się na nas.

Dlaczego nagle staliśmy się ważniejsi od kina plenerowego?