Fallen Melodies

Chapter 23

CHAPTER 23

I walked numbly along the street, indifferent to the rain dripping from my head onto my entire body.

I disregarded the cold brought by the rain because the pain I felt in my heart prevailed over it. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ganito ang nangyari. O... hindi ko pa rin tanggap na ganito ang nangyari.

Paulit-ulit kong sinabi sa sarili ko na hindi ito totoo. Na tatawagan ako ng mga magulang ko ngayon at sasabihan na magmadaling umuwi dahil ipagdiriwang pa namin ang kaarawan ko.

Pilit kong sinasabi sa sarili ko na wala akong narinig. Dahil pakiramdam ko... kapag sinabi ko sa sarili kong nagrinig ko iyon... ibig sabihin ay totoo ang sinabi nila.

At ayaw ko. I don't want to because it's not true. I need to distance myself because I don't want to be there. I don't want to confront their lies because they are not true.

Mas lumakas ang ulan. May kulog na rin pero wala naman akong nakitang kidlat. Nagtiim-bagang ako dahil hindi ko alam kung saan ako pupunta at mas lumakas pa ang ulan.

Ngayon ko lang nakita na ganito pala ang mga tanawin na nakapalibot sa mansyon namin. Madalas kasi ay wala akong pakialam sa tuwing nasa biyahe kami.

Puros mga bulubundukin ang nakikita ko. Kaninang nasa harap pa ako ng mansyon ay ganoon din. Nang lumiko ako pakaliwa ay saka pa bumungad sa akin ang high way pero dahil ulan, walang dumadaan.

Inis akong tumigil at pumadyak saka tiningala ang langit.

"Ngayon ka pa talaga lalakas?! Huwag mo nga akong gayahin!" inis na sabi ko sa langit.

The rain did not answer, so I walked again while tears fell, blending with the rain pouring down on my face.

The pain was relentless. No matter how I denied its truth to myself, the thought lingered, haunting me like a relentless slap across my soul, each time more stinging than the last.

Why should I even ask if it's true? Why do I insist it's not? I've heard it, haven't I? What else do I want to hear? Them saying it to my face?

Pakiramdaman ko, kapag nangyari iyon, hindi ko kakayanin.

Kahit naman hindi ideal ang relasyon namin ng mga magulang ko nagdaang taon, hindi ko maitanggi na mahal ko sila. Perhaps it's because it's natural for a child to feel that way towards their parents. That even though our parents have their shortcomings, we still love them because... they're our parents.

Kahit minsan, pakiramdam natin, hindi naman nila tayo mahal. Kahit minsan, nasasabi natin na wala naman silang pakialam sa atin, pero sa huli, hindi nagbabago ang nararamdaman natin sa kanila.

Oo at may tampo sa puso ko sa mga pagkukulang ng mga magulang ko, but I can't deny to myself that I love them. Kaya... ang malamang hindi ako anak ng tinuturing kong ama sa buong buhay ko... hindi ko alam.

Ang sakit.

Wala akong ibang maramdaman, sakit lang.

I didn't know where I was going. I just followed wherever my feet took me. The cold had seeped into my system, so I hugged myself tightly with my arms.

Nanginginig na ako. Ang ulan ay hindi na rin katulad kanina na sobrang lakas, pero may mga patak pa rin. Nasa highway pa rin ako, at iilang mga bahay lang ang nadaanan kanina, ngunit walang tao.

Humina ang paglalakad ko nang sa wakas ay mas sasakyang dadaan. It is approaching my direction and as time passes, it slows down.

My vision blurred as a chill gripped my skin. Mas nanginig pa ako.