GEÇMİŞTEN GELEN

KRİZ

Kıvançın anlatımı...

     Ne yapacağımı bilemez haldeydim.Eğer Duyguyu hastaneye götürürsem sözünü çiğnemiş olacaktım ve bu isteyeceğim en son şey bile değildi.

      Duyguyu arabanın arka koltuğuna uzattım ve ben de direksiyonun başına geçtim.Yol altımızdan geçip giderken Duygu bir elimi sıkı sıkıya tutmuştu ve ben tek elimle direksiyon hakimiyeti sağlamaya çalışıyordum.

      Elimi bir şekilde Duygunun elinden ayırdım ve telefonumu çıkarıp Ayanı aradım."Alo,Ayan.Evde misin?Çok acil yardımınıza ihtiyacım var" Ayanın esneyişi girdi kulaklarımdan."Noldu Kıvanç bir sorun mu var?Sen,iyi misin?" Dedi.

     Arabayı bizim sokağa saptırdım ve bir yandan da konuşmaya başladım "Ben iyiyim,hemen diğerlerine haber ver hepiniz apartmanın bahçesine çıkın!" Cevap vermesini beklemeden telefonu kapatıp Duygunun elini tuttum."Korkma güzelim,iyi olacaksın.Seni bırakmayacağım.Bir kez daha bu acıya katlanmayacağım" deli gibi korkuyordum.

     Araba apartmanın önünde durduğunda hemen indim ve Duyguyu kucağıma aldım.Koşarak bahçe kapısından içeriye girdiğimde her kes kapıdan çıktığı an bizi gördü."Allah kahretsin noldu,noldu Duyguya" Ayan bağırarak konuşuyor bir taraftan da Duygunun camlar tarafından kesilen suratına bakıyordu.

     Nermin yerinde donup kalmış,Atakan ve Kuzey ise yere çökmüştüler.Tanımadığım sarı saçlı bir kız da sessizce bir köşede ağlıyordu.

      Ayan sayıklayınca gözlerimi diğerlerinden çekip Ayana sabitledim."O böyle duramaz ki kıpır kıpırdır o.Ne kadar asabi olsa da hiç yerinde duramaz.Kirli olmaya dayanamaz.Yüzü böyleyken rahatsız olur.Çok kan var,yüzünün her tarafı kan.Hadi,hadi uyan kardeşim" bir birlerine ne kadar bağlı olduklarını görmek her kesin hayran kalacağı bir husustu.

       Ayan bu sefer sessizce ağlamaya başladığında ona bağırdım "Ayan!Ayan,kendine gel.O...O çok kan kaybetti.Onu kurtarmamız lazım hadi.En güvendiğin doktoru ara buraya çağır.Hadi,Ayan,hadi!" Başlarda öylece durmaya devam etti ama sonra hemen toparladı ve telefonu çıkarıp birilerini aradı bende tekrar koşmaya başladım.

      15 dakika sonra doktor geldi."Siz ne yapmaya çalışıyorsunuz?Çok kan kaybetmiş,böyle olmaz hastaneye gitmesi gerek,Ayan" doktor doğru söylüyordu ama bizim böyle bir vaktimiz yoktu.Ayan düşünceler içinde boğulurken diğerleri donmuştu sanki.Tek kelime dahi etmiyor ve hareket etmiyordular.

     Doktor biraz daha hastaneye götürmemiz için bizi azarladı ama bir yandan da işinin başındaydı.Ayan ona yardım ediyor ve Duygunun yumruk yaptığı sol elini açmaya çalışıyordu.Duygunun sol elinden kan akıyordu ve elini hiç açmıyordu.

      BAyan endişeyle bir bana,bir Duyguya,en son da doktora baktı."Hocam,sol elinde cam parçası tutuyor.Eline batıp kanatıyor ama eli kilitlenmiş.Hiç bir şekilde açılmıyor.Ne yapmalıyım?" Doktor ne yapacağını bilmez bir halde Duygunun yarasına saplanan cam parçasını inceliyordu.

              Doktor bana baktı ve"Bakın,anlamıyorsunuz eli kilitlenmiş,elinin içinde bir cam parçası saklıyor,omzundan vurulmuş,üstüne üstlük yarasına cam saplanmış ve son olarak da çok kan kaybediyor.Burda yapa bileceklerimiz sınırlı ve hayati tehlikesi git gide daha da artıyor" her bir kelimesi haklıydı.

       Kuzey ve Atakanın yanına gidip onları hafifçe sarstım."Yeter,kendinize gelin.Bana yardım edin.Duyguya bir şey olursa..." Lafımı ikisi de devraldığında "Ona bir şey olmayacak.Çıkar bunu aklından" dediler.Atakan ve Kuzey ayağa kalktı ve Atakan Nerminin yanına gidip ona bir şeyler söylemeye başladı.Nermin de ayağa kalktı ve hemen bizim olduğumuz tarafa sarsak adımlarla ilerledi.