GEÇMİŞTEN GELEN

ŞÜPHE

        Zamanında herkese koşulsuz şartsız güvenip yüzüstü düştükten sonra öğrendim  ben  kimseye gereğinden fazla güvenmemeyi.Küçüklüğümden beri her şeyi kendi başıma yapmayı öğrenen biriyim ve bunun acısını bir tek ben bilirim.

     Kendi içimdeki dünyaya kimseyi sokmamıştım.Ama başkalarının dünyasına girmeyi başarmıştım.Sevdiklerimin her zor anında yanında olmuş,benim zor zamanımda kimseyi kendime yaklaştırmamıştım.

      Her kesin acılarını dindire bilen ama kendi acısını hiç önemsemeyen o kızdım.Ben Duyguydum.İçimde yaşattığım o iki kişi büyütmüştü beni.Biri bir zamanlar deli dolu,neşeli ve her zaman kendini seven  o küçük kız çocuğuydu.O çok kırılmıştı.O çok acı çekmişti ve onu kimse görmemişti.Çocukluğu hasarlarla dolu küçük kız.O beni hep anlıyordu,bazen beni suçluyordu.Bazen ağlayarak,bazense gülerek geçmişte yaşadıklarını anlatıyordu bana.

       Diğeriyse yaşlılığımdı.O da çok kırılmış,çok şey üstlenmiş,tek başına üstelik.Ama aralarında çok büyük bir fark vardı:bu yaşlı kadın yaşadıklarından dolayı dersini almış,her şeyden bıkmış ve ümitsizdi.Ama çocukluğum o ne kadar ağlasa da umutluydu.Ve ben hangisini dinleyeceğimi bilemiyorum.

     
     Doktora attığım yumruktan sonra koşar adımlarla odadan çıkmıştı.İçimdeki öfkeyi dindirmek için derin nefesler aldım ve içimden sayılar saymaya başladım.Ayağa kalkamaya çalıştım ama koluma taktıkları serum bunu engelledi.Sökercesine çıkardım kolumdakini.

      Banyoya ilerledim ve sağ elimle musluğu açtım.Kafamı kaldırıp aynada kendimle göz göze geldim.Kaşım çatlamış,yanağımda orta boyutta bir iz,alnımda da aynı şekilde.Gözlerim uykusuzluktan morarmış ve dudaklarım da kurumuştu.

     İçeriden sesler gelince hemen banyodan çıktım."Nerde Duygu?Kapının önündeydik nasıl çıkar ki?" İbrahim de diğerleri gibi söyleniyordu.İçeri girdim ve yarım bir gülümsemeyle "Beni mi arıyorsunuz?" Dedim.Hepsi bana baktı ve kaşlarını çattı."Lan ne bakıyorsunuz ölü görmüş gibi?!" Ben gülüyordum ve onlar hala bakıyordu.Ayan ve Kıvançtan başka.Onlar da benimle birlikte gülüyordu.

      Hemen karşımda duran Kaya abinin koluna girdim."Bir yardım etsen diyorum Kaya abi.Ha?" Dedim onu hafif sarsarak."T...tabi ki güzl kardeşim.Şey,iyi misin sen?" Yüzündeki o ifade kahkaha atmama neden olurken diğerleri hala aynı şekilde durmaya devam ediyordu."Abi,çok komik görünüyorsun" Kaya abi diğerlerine baktı ve İbrahim omzunu indirip kaldırdı.

      Sonunda hepsinin yüz ifadesi değiştiğinde yatağa doğru koştular ve yastığımı düzelttiler.Sırtımı yastığa dayadım ve dik bir duruşa geçtim.Kıvanç üstümü örttüğünde gülümseyip "Teşekkür ederim" dedim.O da "Rica ederim güneşim" dedi yüzündeki o içimi ısıtan gülümsemesiyle.

     "Evet,sorularınızı alalım" ciddileştiğimi anlayan her kes dik bir oturuşa geçti.İbrahim yaslandığı kapıdan ayrıldı ve yatağın kenarına oturdu.Bende onu izlemekle meşguldüm."Şimdi küçük hanım.Sorularımın hepsini cevaplarsan Baran abiye ben anlatırım ve sen bu konudan sıyrılırsın.Ama yok dersen ki ben anlatamam kendim bilirsin.Atarım seni Baran abinin önüne" gözlerim irice açıpmış bir şekilde İbrahime bakarken benden başka hepsi kahkaha attı.

      "Tamam,kabul" dedim."Ne istiyorsan,ne istiyorsanız sorun" gözlerim diğerlerine kaydı."İlk önce gizli oda ne?" Allah kahretsin!Ben gizli oda demiştim dimi?Lanet olsun!"Gizli-..." Ayan lafımı kesince ona baktım "Gizli oda bizim kızlarla kurduğumuz bir şey" dedi.İbrahim şüpheyle ikimize baktığında bende gülümsedim Ayana."Tamam,gece gece kaçıp nereye gittiniz?" Diye sordu bu sefer de."Biz-..." Kapı açıldığında yine lafım ağzıma tıkıldı ama aslında kurtulmuştum.Gelen Baran abi,Serkan ve Poyrazdı.