GEÇMİŞTEN GELEN

ASANSÖR

          Banuyla oturmuş internetten evcil köpek bakıyorduk.Banu bir anda 'evcil köpek sahiplenelim mi?' diye sorunca hiç itiraz etmemiştim.Çünkü bende köpeklere bayılırım.
         Biraz daha aradıktan sonra kendimize uygun bir köpek bulmuştuk.Şuanda da isim düşünüyorduk.Köpeğimiz bir erkek.Haliyle de ona Banuyla birlikte isim bulmak zor olacaktı.
       Yasemin hanım köpeklerden çok korkar.Bu yüzden Banuyu ikna ettim ve köpeğin bende kalmasını istedim.O da kabul etti.Ama tek bir şartla:ismini kendisi koyacakmış.
       Banunun elinden tutup odadan çıktık.O sırada Semih beye haber vermem gerektiği geldi aklıma."Banu, tatlım Semih amcanın yanına gidip izin alalım.Olur mu?"yere eğilip elini tuttum."Oymaz"dedi yere bakarak."Ama neden tatlım?".Biraz düşündü ve "Duygu abya,babamı kızdırıcak bi şey yaptım" dedi üzüntüyle."Canım benim,üzülme.Ne yaptın söyle düzeltelim birlikte"bir anda bana sarıldı."Ben babamın en sevdiği saati kırdım.İstemeden oldu ama" onu kendimden ayırıp yanaklarından öptüm "Güzelim benim üzülme tamam mı.Şimdi söyle bakalım Semih amca bunu biliyor mu?" Kafasını iki yana salladı."Hayıy.Biymiyo" öyle tatlı görünüyordu ki bir an ısırasım geldi."Eee ne güzel.Şimdi hemen gidip Semih amcaya haber verelim.O tonton yanaklarından da öpüp kaçalım" hemen kafasını kaldırıp bana baktı ve ben de ona göz kırptım."Geyçekten mi?" Dedi.Bende kafamı olumlu anlamda salladım.
           Eğildiğim yerden kalktım,Banuyla birlikte Semih beyin odasına doğru yürüdük."Şey ben ısırsam olur mu?" Bu dediğine güldüm.O sırada Semih beyin  odasının önüne gelmiştik.Kapıyı çaldım ve 'gir' komutunu duyunca içeri girdik.Bense hala gülüyordum."Tabi güzelim neden olmasın" dedim.Banu da benimle güldü.
           Semih amca başını kaldırıp bizi gördüğünde ayağa kalktı ve yanımıza geldi."Benim prenseslerim gelmiş.Hoş geldiniz"diyip ikimizinde alnından öptü."Semih amca Banuyu iki saatliğine kaçıra bilir miyim.Lütfen"dedim."Tabi güzelim nereye istiyorsanız gidin eylenin" dedi Semih amca."Teşekkürler Semih amcacım"diyip yanağından öptüm.Semih amca da güldü."Baba aşaya indiyiy misin başını"dedi Banu.Ben ne yapacağını bildiğim için şimdiden gülmeye başlamışdım."Tabi kızım" Semih amca  aşağıya eğilir eğilmez Banu yanağından ısırdı Semih amcanın."Ah.Kızım napıyosun ya"dedi Semih amca.Ben hala gülüyordum.Banuyla beraber."Hadi Semih amcacım görüşürüz" dedim ve göz kırptım."Görüşücez güzelim görüşücez"dedi o da arkamdan.
         Banunun da benim de kapalı alan fobimiz var.Asansöre bineriz ama asansör dursa nefesimiz kesilir.Eğer oksijen maskesi olmazsa öle de biliriz.Bu yüzden hep çantamda bir tane taşırım.Ne olur ne olmaz diye.
         Asansöre bindik ve giriş katına basdık.Biz de o sırada Banuyla köpek isimleri düşünüyorduk.Banu hep asansöre bindiğinde rahatsız oluyor.Ama asansörleri çok sever.Aynı benim gibi.Banuyla bir çok özelliklerimizin aynı olmasını ikimiz de seviyoruz.
         Biz Banuyla arkamızdaki asansör aynasından fotoğraf çekerken birden asansör durdu.Şimdi ayvayı yedik.İç sesim hep doğru söyler.Banu panikledi ve tişörtünün yakasını çekiştirdi.Onu kucağımdan yere bıraktım ve onu sakinleştirmeye çalıştım."Banu tatlım sakin ol tamam mı.Çantanda masken var mı?" Diye sordum ona."Ha...Hayıy,yok Duygu abya" dedi .İşte şimdi harbiden de ayvayı yemiştim.
        Hemen çantamı karıştırdım ve maskeyi çıkarıp Banuya taktım."Sakin ol güzelim, derin derin nefes al.Birazdan kurtulucaz.Bana güven.Burda sakin sakin otur ve nefes al derin derin" benim bile artık nefesim kesiliyordu.Maske olmasa kim bilir şimdi Banu ne haldeydi.
           Asansörün kapısını tekmelemeye başladım."Yardım edin.Burda mahsur kaldık" ses gelmeyince sinirlendim ve bağırdım "Ulan bir günüm de belasız geçsin arkadaş ya bir günüm!" Kendi kendime söylenirken Banu sessizce oturup beni izliyordu."Gü...Güzelim sakin ol çıkıcaz" dedim.Artık daha da kötüleşiyordum.
           Daha fazla dayanamadım ve kapının önünde yere çöktüm.Nefes almak artık çok daha zordu.Çantama yetiştim ve telefonumu alıp çekip çekmediğine baktım.Az önce çekmiyordu.
            Nihayet telefonum çekmeye başladı.Hemen Semih amcayı aradım.Tamı tamına yarım saattir burda oksijensiz kalmıştım."A...Alo Semih...Semih amca biz asansörde mahsur kaldık.Yardım...Yardım ed-..." Gözlerim kapanıyordu.Ama sırf Banu korkmasın diye gözlerimi açık tutmaya çalıştım.Banuyu kendime çektim, kafasını omzuma yasladım.
            Banu beni göremiyordu.Bu yüzden çabalamama gerek kalmamıştı.Ki gücüm de kalmamıştı.Gözlerimi kapattım ve başımı duvara yasladım.
            'Galiba cehennemin yolu bize göründü' dedi iç sesim.Allahım benim iç sesim ne kadar da doğru söylüyor ya.Bu sefer harbi harbi gidiyorum galiba.Neyse,en azından kendi ecelimle ölüyorum.Bu da bir şey.
             Biraz daha böyle saçma sapan şeyler düşündükten sonra kafam resetlendi çünkü havasızlıktan boğuldum galiba...

           Kerim'in anlatımı

      Odadaki dosyaları toparladıktan sonra Duygunun yanına gitmeye karar verdim.Kapıdan çıktım ve Duygunun odasının önüne geldim.Kapıyı çaldım, çaldım, çaldım ama açan olmadı.Telefonumu açıp Duygunun numarasını tuşladım.Operatör 'kapsama alanının dışında bir az sonra tekrar deneyiniz"dedi.Artık baya bir endişelenmiştim.Ya o adam Duyguya bir şey yaptıysa.
          Duygunun odasına girdim belki hala gitmemiştir de telefonunu odada bırakmıştır diye.Ama yok,gitmiş.Tam odadan çıkıp babama haber vermek için gidecektim ki,babam odasından çıkıp telaşla bana doğru geldi."Oğlum,Duyguyla Banu asansörde mahsur kalmış.Biliyorsun ikisinin de fobisi var.Duygunun sesi çok kötü geliyordu,sonra da telefonu kapandı" dedi babam.Ben kimseye itiraf edemesem de kendime Duyguyu sevdiğimi itiraf etmiştim.  Hem de onu ilk gördüğümden beri.
          Babamı beklemeden hızla asansöre doğru koştum.Kalbimin tam ortasına yangın düşmüştü.Can parçalarım,kalbimin sahipleri tehlikede.Onları kurtarmam lazımdı.Asansörün önünde durdum ve elimle asansörün kapısına vurdum "Duygu!Banu!Orda mısınız Duygu?!Beni duyuyor musunuz?".Ses gelmiyordu.Çok cılız bir ses duydum "Abi,burdayız.Duygu abya gözlerini açmıyo" dedi.Bu Banunun sesiydi.Galiba bu katta durmuştu asansör.Çünkü aşağıda olsaydı sesi buraya kadar gelmezdi.
           Babam tamircileri çağırmıştı bile.Bende o sırada Banuyla konuşmaya çalışıyordum."Banu, güzelim beni duya biliyor musun?" Biraz daha bekledim."Duya biliyoyum abi"dedi."Sen iyi misin?"diye sordum."Evet abi,Duygu abya kendi maskesini bana veydi".Benim kardeşim için kendini feda etmişti."Canım benim, şimdi sakin ol ve söylediğim şeyleri yap tamam mı.Duygu ablanın burnuna elini yaklaştır bakalım nefes alıyor mu?" Bunu söylerken bile kalbim acıdı.Ya ona bir şey olursa."Abi, nefes yok"dedi Banu yarım yamalak.
             Kafamı diğer tarafa çevirdim ve bağırmaya başladım"Yardım edin!Kimse yok mu?Nerde kaldı yardım ekibi!".Nermin ve Kuzey koşa koşa yanıma geldiler.Nermin "Kerim, noldu,bir sorun mu var"dedi endişeli bir şekilde."Nermin-..." Diğer taraftan koşarak babam ve yardım ekibi geldi.Bende sustum ve onlara yardım etmeye çalıştım.
            İçeride kimin olduğunu sordular o sırada."İçeride bir kız,bir de kadın var.Biri 5 yaşında,diğeri ise 24 yaşında"dedim.Nermin hemen Kuzeye baktı.Kuzey "Noluyo lan burda?İçerideki Duygu mu?" Diye sordu."Evet,evet Duyguyla Banu var içeride "dedi babam."O...O yapamaz fobisi var onun.Nefes alamaz o orda" Nermin çoktan sayıklamaya başlamıştı.Kuzey onun omuzlarından tutup hafif sarstı"Nermin,kendine gel.Duygu çıkınca seni böyle görmemeli"dedi.
          Sonunda bir şekilde asansörün kapısını açmayı başarmışlardı.Kapı açıldığında gördüğüm manzara korkunçtu.Banu elini Duygunun kalbine koymuş öylece duruyordu.Duygu ise gözlerini kapatmış,eliyse yere doğru sarkmıştı.Kuzey beni itekleyip içeri girdi ve Duyguyu kucağına alıp arabaya doğru koştu.
          Ben ve babam da Banuyu aldık ve biz de yola çıktık...

______________________________________________

     Selam dostlarrrr.Lütfen yorum yapmadıysanız yorum,⭐-a basmadıysanız basmayı unutmayın 🫠
      Yorumlar kısmından bölümler hakkındaki düşünce ve tavsiyelerinizi  bekliyorum.Hadi cnm ler bayssss❤️