Zekerheid • Gavi

62 | Zijn truitje

Triggerwarning
Dit deel bevat verkrachting en extreem geweld

"Psst, Vicky", fluisterde iemand en ik deed mijn ogen zwakjes open en zag Pierre boven me hangen.
"Wat is er?", antwoordde ik met een droge keel. Ik had water nodig. En eten. Maar dit was geen hotel.
"Ze hangen al rond, ze zullen je komen halen...", zei hij en keek me aan met een medelijdend gezicht.
"Komen ze ons bevrijden?", vroeg ik ongelovig.
"Nee, wel, ik weet het niet, ik hoop het, maar wat ik bedoel is dat *zij* je komen halen", antwoordde hij en knikte met zijn hoofd richting de deur.
"Wat bedoel je?", vroeg ik verward.
"Vicky... Het zijn mannen... en jij bent een vrouw... Een heel mooie vrouw. Dat is wat ik bedoel...", zei hij stil.
"Nee, nee, nee, nee, nee!", zei ik vol angst.
"Houd je je cyclus bij?", vroeg hij en ik knikte. "Wanneer was je laatste menstruatie?"
"Ik ovuleer morgen", fluisterde ik met een trillende stem.

"Luister, je moet 2 dagen rekken. Ik weet dat het moeilijk zal zijn, maar ik vermoed dat ze dadelijk ons iets gaan brengen om te eten. Je moet erna overgeven zodat het lijkt dat je ziek bent, dan zullen ze niet bij jou willen komen. Het... zal niet kunnen vermeden worden maar je moet de kansen verminderen dat je zwanger zou worden", zei hij en ik begon te huilen.

"Kan je het nu proberen? Ik weet dat je maag leeg is maar ik weet niet wanneer ze voor jou zouden komen", zei hij. Ik knikte en duwde een vinger in mijn keel. Met een beetje geluk aan mijn zijde want het lukte om er een beetje uit te krijgen en net op dat moment kwam iemand onze cel binnen met eten.
"Ugh... walgelijk", zei hij in het Engels en spuwde voor mijn voeten voordat hij het eten op de grond achterliet.
"Man, ze is echt heel ziek... ze heeft vitaminen nodig", zei Pierre tegen die man maar hij sloeg hem gewoon in zijn gezicht.
"Eet", beveelde hij ons en wandelde weer naar buiten.

De volgende twee dagen verliepen net zoals nu, ik gaf elke 2 tot 3 uur over, maar mijn lichaam kon het niet meer aan. Het was eindelijk vrijdag, dat betekende dat ik klaar was met mijn ovulatie en Pierre liet me ook zijn porties opeten, want ik had de afgelopen dagen eigenlijk niets in mijn maag gehad omdat ik steeds alles weer had overgegeven. En die avond kwamen ze me voor het eerst halen. Ik was doodsbang, huilde en trilde toen een man me een kamer in duwde waar nog meer mannen waren. Ze waren aan het kaarten of andere spelletjes en leken plezier te hebben. En ik zou deel uitmaken van die pret.

"Oooohhhh, het Spaanse meisje", riep één en de andere die Engels verstonden begonnen te lachen.
"Mooi truitje", zei hij en deed de rits van mijn trui open, waardoor ze mijnSpaans Gavi truitje zagen. Ik sloeg op zijn handen, maar hij lachte er gewoon mee en een andere man pinde snel mijn armen achter mijn rug, en hield ze daar. Hij duwde me op de vloer en ik kreunde van de pijn. Mijn lichaam was nog steeds zwak en toen vier mannen zich op me begonnen te storten, de één trok mijn jeans naar beneden, de andere duwde mijn shirt en beha omhoog, ik had gewoon geen kracht om me te verdedigen. Ik sloot mijn ogen, die de ene traan na de andere produceren, en wachtte tot het voorbij was, het was verschrikkelijk en vernederend.

Mijn hoofd draaide naar de zijkant en ik opende mijn ogen en keek naar de andere kant van de kamer. En alles werd zoveel erger toen ik Bruce, Joe's zogezegde vriend van de CIA, daar zag staan. Onze blikken ontmoetten elkaar en hij had een lege uitdrukking op zijn gezicht terwijl jij keek naar wat er met mij gebeurde - en mijn hoofd begon te tollen, wat in ieder geval op de één of andere manier een afleiding was van wat er met mijn lichaam gebeurde. Wat deed hij hier?

De volgende dag herhaalde ze het nog twee keer. Mijn lichaam was gevoelig en zwak en ik wist niet hoe lang ik het nog zou volhouden. Er zou snel een week voorbij zijn en ik wist niet wat er zou gebeuren als niet aan hun voorwaarden voor mijn vrijlating werd voldaan. Zouden ze me als seksslavin houden? Zouden ze me vermoorden? Dat waren niet mijn enige vragen: Was Bruce degene die me onder de bus had gegooid? Aan wiens kant stond hij eigenlijk - was hij geïnfiltreerd?

Zondag begon erg slecht. Toen ik wakker werd, was Pierre verdwenen. Ik had niets gehoord tijdens de nacht, maar zag hem de volledige dag niet. Toch bracht Bruce me eten tijdens de middag.
"Hoelang ben je al undercover?", fluisterde ik, zonder de kant te vermelden.
"9 maanden. Jij was het missende puzzelstuk", zei hij stil en ik keek hem met een verwarde blik aan.
"Luister, ik heb niet veel tijd, onderbreek me niet. Een gerichte NAVO operatie zal vannacht het kamp bestormen - dit is al maanden gepland. We hadden gewoon de toestemming van Spanje nodig omdat zij hun veto stelden ertegen. En toen je naar me toe kwam, wist ik dat ik de nodige druk kon zetten op Spanje. Het spijt me voor alles dat je meemaakt, maar... het is voor een groter goed. Als de operatie goed gaat, zullen we het grootste arsenaal van wapens voor ISIS neutraliseren. Er zal veel verwarring zijn, hier is een reservesleutel voor het slot op de deur, verberg het. Als je de commotie hoort beginnen, zorg dat je wegkomt en loop. Je moet tot aan de helikopter geraken, iedereen zal bezig zijn met het vechten, dus maak je er een weg door. Als er iets misloopt: we zijn niet ver van de Jordaanse grens, het is ongeveer 15 km naar het zuiden", zei hij snel en mijn hersenen probeerden al de informatie te verwerken. Hij ging verder met het uitleggen van astronomische sterrenbeelden die me zouden helpen het zuiden te vinden en mijn hoofd tolde. Plotseling klonk er een geluid en hij stond snel op en liep naar buiten, de deur achter zich dichtgooiend.

Ik at het eten op en ging liggen om wat op sterkte te komen. Ik greep het Spaans wapenschild op Gavi zijn truitje vast, dat ik nog steeds droeg. Het was vuil en gescheurd, maar het was het enige dat me rustig hield. Ik beloofde hem dat ik terug zou komen.
"Ik geef niet op, Gavi. Ik zal terug in je armen zijn en nooit meer weg gaan", fluisterde ik.
De tijd verging zo traag, maar het was eindelijk nacht en ik had mijn adrenaline nodig om aan te slaan. En dan hoorde ik het: het geluid van een helikopter. Er begon wat geroep en ik hoorde schoten. Ik nam snel de sleutel die ik in een scheur in de muur had verborgen en opende de deur. Ik keek naar links en rechts voordat ik begon met lopen. Ik deed mijn trui dicht en zette mijn kap op.

Iedereen was te druk bezig om mij op te merken, de mannen liepen rond en haalden hun geweren. Ik moest snel buiten zien te geraken en probeer niet beschoten te worden. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want toen ik eindelijk buiten was, waren er overal schoten. Ik wist niet waar ik naartoe moest, en begon te panikeren. De helikopter, ik moest naar de helikopter. Maar ik stopte toen een granaat er naartoe werd gegooid en het explodeerde in miljoenen stukjes, recht voor mij. Ik greep met mijn handen naar mijn haar.
"NEEEEEEE", riep ik luid. Ik keek snel naar de tweede helikopter, maar moest geschokt toekijken hoe al de soldaten er snel naartoe liepen en ze opstegen. De operatie was mislukt.

"VICKY! LOOP!", hoorde ik een herkenbare stem, draaide me om en zag een man met een geweer op mij gericht. Er ging een schot af en ik sloot mijn ogen, maar voelde niets. Ik opende ze weer en zag Bruce zijn levenloze lichaam op de grond vallen voor mij. Hij had zich opgeofferd voor mij. Ik stond daar volledig geschokt, maar de adrenaline begon door mijn lichaam te gaan en ik begon met lopen. Er was veel commotie, dat helpte me om weg te komen, en ik hoopte dat ik hier levend zou uitkomen. Ik viel neer, toen de grond plots begon te beven en ik keek naar achteren en zag het hele kamp opgeblazen worden.

Maar ik stond snel weer recht. Ik was nu op mijn eentje, niemand ging mij komen redden. 15 kilometer tot de grens. Met mijn kracht op dit moment, kon ik het misschien halen in 2 tot 3 uur. Ik keek naar de sterren en probeerde me te herinneren wat Bruce me had uitgelegd voor mijn oriëntatie en hoopte dat ik niet de verkeerde richting uitliep. Ik liep, vasthoudend aan het Spaans wapenschild, op Gavi zijn truitje.
"Ik kom naar je terug", fluisterde ik en bleef lopen.
Mijn krachten werden minder, maar na wat een eeuwigheid leek, zag ik de lichten achter een hoog hek met prikkeldraad.
"Jordanië", fluisterde ik.

Dat gaf me wat extra kracht en ik bleef lopen, en kwam dichter en dichter. Ik zag een poort en soldaten op patrouille. Toen ik dacht dat ik dicht genoeg was zodat ze me konden horen, begon ik om hulp te roepen, dat hun aandacht trok en ze schenen met grote zoeklichten op mij.
"HELP!", riep ik terwijl ik dichter liep en mijn handen in de lucht stak om ze te laten zien dat ik geen wapens had.
"STOP!", schreeuwde een soldaat en ze richtten met hun geweren op mij.
"HELP!", riep ik opnieuw en negeerde zijn bevel, ik wilde in Jordanië komen.
"STOP NU!", schreeuwde hij weer en ik viel op mijn knieën, met mijn handen in de lucht. Ik was enkele meters van hen verwijderd.
"Help mij. Ik ben Vic-", zei ik maar alles werd zwart voordat ik mijn zin kon afmaken.