Zekerheid • Gavi

68 | La Vanguardia

Na nog een slapeloze nacht, vond ik Kike de volgende ochtend in mijn keuken, terwijl hij koffie voor ons aan het maken was.
"Wow, jij bent mooi gekleed", zei hij toen ik uit mijn kamer kwam. Hij keek me verrast aan, blijkbaar had hij me verwacht in een joggingsbroek en een oude t-shirt, maar daar was ik fris gedoucht, haar gedaan, lichte make-up en een zwarte jurk met een Cardigan voor de koudere temperatuur.
"Ik ga naar het kantoor", zuchtte ik en nam de afstandsbediening van de TV om te kijken op het kanaal dat als eerste opstond.

Het was een ochtendshow.
"Maar de vraag is nu: wat is er gebeurd met Gavi? Hij werd gefilmd toen hij gisteren bij haar appartement aankwam en amper een paar minuten terug weg ging met tranen op zijn gezicht?", vroeg één van de vrouwen aan haar collega.
"Wel, het lijkt redelijk duidelijk, ze zijn niet meer samen, toch?", antwoordde ze en ik zette de TV weer uit.
"Vertel me alsjeblieft niet dat heel Spanje zich afvraagt naar mijn relatiestatus", zuchtte ik.
"Eh... het is zo. Instagram staat vol met video's van wie er binnen en buiten komt, de paparazzi ging deze ochtend enkel weg nadat de politie ze had weggestuurd", antwoordde Kike. "Ben je zeker dat je naar kantoor wilt?", vroeg hij, terwijl hij me aankeek.
"Ja. Ik moet weer op dreef komen. Ik heb iets nodig om te doen, ik kan niet weer als gevangene leven, opgesloten in mijn kamer", zuchtte ik.
"Gewoon... wees voorzichtig. En als het te veel is, moet je me maar bellen", zei hij met een bezorgde blik.
"Rustig. Je moet je concentreren op je werk", zei ik en rolde met mijn ogen.

"Oh, eh... trouwens... Gavi is me heel veel berichten aan het sturen, en vraagt hoe het is met je en dat hij je wilt zien...", mompelde mijn broer.
"En wat heb je gezegd?", vroeg ik.
"Liet hem op gelezen staan voor nu, maar ik wilde van jou weten wat ik moest doen...", antwoordde hij.
"Negeer hem. Of stuur hem iets, maar vertel hem niets over mij", zei ik streng. Na een kijkje op de klok in de keuken, dronk ik de rest van mijn koffie op en zei: "Oké, ik moet gaan, zie je later."
Nadat ik mijn sleutels nam en ze in mijn tas stak met nog een aantal benodigdheden, sloot ik de deur achter me en ging naar beneden.

Ik riep een taxi en betaalde hem met geld dat ik thuis nog had liggen. Momenteel had ik geen telefoon, geen bankkaart of persoonlijke documenten. Dat stond allemaal op mijn agenda vandaag. Maar eerst reed ik naar La Vanguardia. De paparazzi waren naar daar verhuisd en natuurlijk hadden ze verwacht dat ik hier ooit zou opduiken.

📍 Barcelona, Catalonië, Spanje
revistadiezminutos Victoria Hernandez keerde terug naar het kantoor van La Vanguardia amper 36 uur nadat ze terugkeerde. Ze werd nog niet gefotografeerd met haar vriend Gavi sinds ze terug is.

user1 Was die laatste zin echt nodig? 😂
gavicky_fanpage Oh god, ze ziet er slecht uit 😭
Reactie op gavicky_fanpage:
vichernandez.fan Ja, maar nog steeds stijlvol 👀🔥
user2 Stop met het delen van foto's van haar in deze toestand!!
gavimylove Ze zijn 100% uit elkaar

Ik kreeg ongelovige en starende blikken toen ik door het kantoorgebouw liep. Ik liep naar de achtste verdieping, waar het kantoor was van onze hoofdredacteur en hoopte dat hij nu niet in een vergadering was. Maar hij stond al voor de deur van zijn kantoor te wachten en stak zijn hand uit, die ik schudde. Hij had tranen in zijn ogen en trok me in een knuffel. La Vanguardia is altijd mijn droomwerkgever geweest en iedereen gaf me het gevoel dat ik gewaardeerd werd, mijn superieuren hadden me enorm geholpen om dag na dag een betere schrijver te worden en hadden veel vertrouwen in me gehad.

Hij liet me binnen en ging achter zijn bureau zitten.
"Het spijt me zo voor wat er is gebeurd, ik had je nooit mogen sturen. Ik voel me zo schuldig", zei hij en keek naar de grond.
"Ik had nee moeten zeggen, ik was niet voorbereid en het was niet het juiste moment voor mij. Maar we kunnen het verleden niet aanpassen", zuchtte ik en hij keek me aan met een uitdrukking die meer waard was dan duizend keer sorry.
"Hier is je exclusief artikel. Het is wat er gebeurd is, ik hoop dat het voorpagina waardig is", grinnikte ik en haalde een USB-stick uit mijn zak.
Hij keek me ongelovig aan en vroeg: "Wanneer heb je dit geschreven?"
"Gisteren. Het is een beetje een eerste stap voor mij. Schrijven is... wel, ik moet het je niet vertellen, je bent ook een journalist", antwoordde ik.

"Mevrouw Hernandez... ik moet je op ziekteverlof zetten, tot minstens het einde van het jaar", zei hij en ik knikte.
"Ik heb elke week een medisch attest nodig en ik heb een afspraak voor je gemaakt met een psycholoog morgen. Ze is heel goed, en werkt ook met ex-militairen en... wel, als je niet blij met haar bent kan je uiteraard iemand anders kiezen", vervolgde hij.
"Bedankt", zei ik en nam het kaartje met de naam van de psycholoog en de details van mijn afspraak.

"Nu, het volgende: we moeten het er nu niet over hebben, maar sinds je hier nu toch al bent... moeten we het hebben over hoe we het gaan aanpakken met jou PR. Is dat... is dat goed voor jou of moeten we een andere keer inplannen?", vroeg hij.
"Nee, we kunnen dat nu doen", antwoordde ik en knikte.
"Goed, secondje", zei hij en belde iemand. "Hallo Martina, mevrouw Hernandez is hier, kan je nu naar mijn kantoor komen?", zei hij en toen hij klaar was, wachten we tot Martina aankwam.
Ze kwam aan en schudde meteen mijn hand: "Mevrouw Hernandez, welkom terug. Ik ben zo blij dat je nog leeft."
"Bedankt", zei ik en ging weer zitten.

Ze ging naast mij zitten en ik bestudeerde haar. Ze was een paar jaar ouder en leek vriendelijk en betrouwbaar.
"Oké, dus we hebben al duizenden aanvragen gehad voor interviews, TV-verschijningen, uitgevers vroegen voor een exclusief boek enzoverder. Mevrouw Hernandez, je bent een publiek figuur geworden en nu mijn eerste vraag is, wil je liever een externe PR-afgevaardigde of ben je blij dat La Vanguardia dat voor je doet> Ik... zal verantwoordelijk zijn voor al jouw zaken - maar voel je niet verplicht, je bent vrij om te kiezen. Het voordeel is dat ik rechtstreeks betaald wordt door La Vanguardia en je me niets extra zou moeten betalen", zei ze en lachte vriendelijk.
"Ik kies jou. Ik ben altijd trouw gebleven aan de krant en hoop dat het wederzijds is", zei ik en Juan knikte.
"We zijn en zullen voor altijd achter je staan", zei hij.
"Oké, goed. Ik zal niets aanvaarden zonder dat jij me vertelt dat je er klaar voor bent. Maar... ik vertel je dit: meer dan de helft van de aanvragen zijn over je relatiestatus. Ik zal niets delen als je dat niet wilt, maar voel je je comfortabel genoeg om ons te zeggen wat er gaande is? Ik moet het weten zodat ik gepast kan antwoordden...", vroeg Martina en ik nam een diepe adem.
"Hij bedroog mij terwijl ik weg was. We hebben nog niet gesproken en ik zal op niets antwoorden. Ik zal je een kopie van de NDA sturen die ze me hebben laten tekenen, gewoon zodat je het weet", zei ik simpel.

Juan legde zijn hoofd in zijn handen en Martina mompelde: "Mannen."
"Oké, luister. Ik wil voorlopig niets doen: geen commentaar, geen interview, niets. Ik zal morgen naar die psycholoog gaan en dan zien we van daar. Mijn persoonlijke spullen zijn nog steeds in mijn appartement in Israël, ik zou heel dankbaar zijn dat jullie me die kunnen bezorgen. Ik zal een nieuwe telefoon gaan halen en mijn persoonlijke documenten weer in orde maken deze namiddag, zodat jullie me weer kunnen contacteren", zei ik en stond recht. Ze knikte beiden en nadat we allemaal elkaar aankeken, wisten we dat de vergadering was afgelopen en we gingen onze eigen weg.

Voordat ik het gebouw verliet, ging ik naar Irene en gaf haar laptop terug. Ze was blij me te zien en smeet complimenten naar mij van hoe goed ik eruit zag. De make-up die ik deze ochtend op had gedaan was nu helemaal uitgelopen door de tranen die de hele dag maar bleven komen.

Toen ik weer buiten kwam, voelde ik de frisse lucht en daarbij weer verse tranen. Wanneer was alles slecht beginnen lopen?