Zekerheid • Gavi

89 | Het zal nooit meer hetzelfde zijn

Ik nam de trein weer naar huis van Madrid, de trein schudde me lichtjes door elkaar terwijl ik voor mijn laptop zat met een leeg Word document. Nooit was het zo moeilijk geweest voor mij om te beginnen schrijven. Misschien was een deel van mij bang van de gedachten die naar boven zouden komen als ik de zwaarste dagen van mijn leven herleefde. Met dank aan mijn hectische kalender en mijn vreselijke liefdesleven, werden die gedachten achteruit gedrukt, maar ik wist dat ze daar waren.

Hoe dan ook duwde ik mezelf en begon, te beginnen met het telefoongesprek dat ik had met de hoofdredacteur, die me informeerde dat de positie in het Midden-Oosten net was vrijgekomen. Tegen de tijd dat ik aankwam in het station in Sants, had ik al 10 pagina's geschreven en ik was redelijk blij met mijn vooruitgang.

In plaats van rechtstreeks naar huis te gaan om verder te werken omdat er redelijk veel druk was om een volledig boek af te leveren in 2 weken, moest ik naar mijn broer gaan die me had verplicht om met hem te lunchen vandaag. Ik zat zenuwachtig in het restaurant waar we hadden afgesproken - ik wist wat hij ging vragen. Hij kwam aan en na een snelle begroeting ging hij zitten, en begon hij direct met zijn vraag: "Waarom was jouw ex-vriendje bij je blijven slapen?"
Ik keek wanhopig in de ruimte, hopende dat ik een antwoord zou vinden in de aankleding van het restaurant. Verrassing, ik vond het niet.
"Ik weet het niet! Het is... gewoon gebeurd! Hij feliciteerde mij met dat Elle-ding en ik zei dat ik geen wijn meer had thuis en hij bood aan om te brengen! Je weet dat ik nooit nee zeg tegen wijn!", verdedigde ik mezelf.

"Wat is er gaande, Vicky? Opeens is het gedaan met Ana en open jij je armen weer voor hem?", vroeg hij boos. Ik sloot mijn ogen. Hij wist niet van dat PR-ding. En zou dat ook niet hoeven te weten.
"Het is veel ingewikkelder dan dat. Kike, het is niet zo erg, we dronken wat champagne, vroegen elkaar over ons leven en vielen in slaap. Er is niets gebeurd en er zal nooit meer iets gebeuren, ik ga mezelf niet weer door hem laten vangen", antwoordde ik, verrast door de woorden die uit mijn mond kwamen. Ik denk dat ik net mijn beslissing had genomen.
"Je gaat nooit meer met hem samen zijn?", vroeg Kike, met een opgehaalde wenkbrauw.
"Nooit", grinnikte ik, met een Taylor Swift referentie.
"Goed", antwoordde mijn broer en nam een slok van zijn water.
"Vertel het gewoon niet aan iemand, oké? Irene, Chiara of zelfs Luis... Ze zouden er een groot drama van maken", vertelde ik hem en hij knikte.

Had ik net gelogen tegen hem? Nee, ik ging vriendelijk zijn tegen Gavi, maar weer samen zijn - dat was een groot ding en ik betwijfel dat dat goed zou zijn voor ons. Na het eten ging ik naar kantoor in de hoop ik me daar kon concentreren op mijn boek.

"Wel, dit is een abnormaal zicht", grinnikte Irene toen ik over haar ging zitten. Mijn redacteur had me een eigen kantoor aangeboden, maar ik had het afgewezen omdat ik er toch niet veel zou zijn en ik wilde mijn plaats bij mijn beste vriendin niet opgeven.
"Hier ben ik, in al mijn glorie. Ik met mijn boek schrijven, de eerste versie moet binnen 2 weken klaar zijn en ik heb net 10 pagina's", zuchtte ik.
"Ga je Gavi door het slijk trekken?", grinnikte ze en ik stopte met ademen.
"Daar heb ik nog niet over nagedacht", antwoordde ik oprecht en ze rolde met haar ogen. Ze haatte het hele 'boven de situatie staan', ze wilde dat ik Gavi voor de wolven zou gooien na wat hij me heeft aangedaan. Maar ik was niet zo, misschien was dat één van mijn zwakke kanten, ik weet het niet.