Victoria en Gavi ontmoeten elkaar per toeval wanneer ze hem moet interviewen na de finale van de Nations League 2023.
Hij is meteen verliefd op haar, maar het leeftijdsverschil van enkele jaren ziet zij hem alleen als een jongere vriend.
Zal het hem...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
📍 Barcelona, Catalonië, Spanje vicky.hernandez Goedemorgen Barcelona (2024 Editie)
ireneee.grc Kan niet wachten om je weer op het werk te zien vandaag 😍 kike_hrnndz Heb je mijn gel gebruikt? 🤨 Reactie op kike_hrnndz: vicky.hernandez Rustig met dat emoji, je bent Ancelotti niet _ferminlopez 🤩 chiara2203 2024 (Vicky's Versie) 👑
Vandaag was mijn eerste dag terug op het werk en ik was zo blij. De 1ste was een feestdag en had ik normaal op de 2de terug moeten beginnen, maar onze hoofdredacteur stond erop dat ik eerst naar dokter Reyes moest zodat zij me in staat kon verklaren om weer te beginnen werken. Na nog een intense sessie, deed ze dat en ik was erg opgelucht.
En dus reed ik de 3de op mijn Vespa naar La Vanguardia, net zoals vroeger. Ik wandelde zelfverzekerd binnen, en was er klaar voor. Vriendelijke gezichten begroette me onderweg, en verwelkomden mij weer en ik kwam aan bij mijn bureau, dat nog steeds hetzelfde was rechtover die van Irene. Er stond een groot bos bloemen en ze knipoogde naar mij. Ik nam de kaart die eraan hing en las het.
Om de roddels over je liefdesleven nog wat aan te wakkeren ;) Welkom terug! We hebben je erg graag! Irene & Chiara
Ik grinnikte en bedankte ze, die gewoon naar mij lachte. Toen ging ik naar mijn baas, het hoofd van de politieke afdeling, en hij gaf me een eenvoudige opdracht om er weer in te komen. De gemeenteraad presenteerde een nieuw sportproject voor kinderen in scholen en ik moest daarover rapporteren. Toen ik 's avonds klaar was, stuurde ik het naar mijn baas en ging naar buiten, blij met mijn geleverde werk. Chiara, Irene en ik gingen samen eten om mijn eerste dag te vieren en we misten Ana zeker niet. Niemand van ons had van haar gehoord en we hoopten dat dat ook niet zou gebeuren.
"Hebben jij en Gavi gepraat over haar?", vroeg Chiara me. "Hij vertelde me wat er gebeurd was met haar. Maar ik weet niet of ze nog spreken. Hij leek niet meer met haar te praten toen ik hem bezocht een paar dagen geleden, maar dan nog bespraken we belangrijkere dingen", antwoordde ik. We sloten het onderwerp af en gingen verder over willekeurige dingen voordat we afscheid namen op een degelijk uur omdat we allemaal morgen weer moesten werken.
Toen ik op mijn werk kwam de volgende dag, was er een serieuze scène aan de gang. Onze hoofdredacteur Juan en onze uitgever Gordó waren aan het roepen tegen Joan, onze voetbalcorrespondent. Je, de man die me ooit bedreigde mijn relatie met Gavi publiek te maken. Ik ging snel zitten aan mijn bureau en fluisterde naar Irene: "Wat is er gaande?" "Joan is door vier vrouwen van beschuldigd hen seksueel te hebben geïntimideerd op kantoor en hij is uiteraard op staande voet ontslagen, maar hij lijkt niet weg te willen", antwoordde Irene, ze was altijd het best op de hoogte van de roddels op kantoor, ook al zag ze eruit alsof ze ook net een minuut geleden was aangekomen.
Ik hield mijn lach in toen Joan buiten werd gezet door de security en aan mijn bureau passeerde. "Waarom ben jij zo aan het lachen, he?", vroeg hij me toen hij even bleef staan voor mij. "Je hebt me misschien niet seksueel geïntimideerd, maar wel op andere manieren. Ik zal het zeker ook vertellen aan Juan en Gordó", snauwde ik terug en kruiste mijn armen zelfzeker. Hij lachte gewoon. "Ga je gang. Dan kan je gaan huilen in een hoekje - ik hoorde dat je ex-vriendje nu samen is met je beste vriendin. Ouch." Hoe wist hij altijd alles van de relaties van Gavi? "Oh, je bent grappig. Dat is zo 2 weken geleden", grinnikte ik, in een poging hem belachelijk te maken. Hij lachte weer luidop. "Oh, arm meisje. Ik weet niet wie jou heeft proberen overtuigen, maar ik heb er vanmorgen nog nieuw bewijs van gekregen." Ik was verbijsterd en wilde hem om het bewijs vragen, maar de security duwde hem weg. Irene keek me ontzet aan en mijn hoofd werd rood van woede. Gavi had de hele dag met mij gespeeld toen ik bij hem op bezoek kwam - en ik had hem zelfs verteld dat ik nog steeds van hem hield. Wat een dwaas was ik. Ik had zelfs geen tranen meer om te huilen, ik was gewoon woedend.
"Hernandez! Mijn kantoor! Samen met jou, Sergio", riep onze hoofdredacteur nu naar mij en mijn baas en we volgden hem snel, klote, waarover ging dit nu weer. "Ga zitten. Hernandez, Sergio stuurde me wat je gisteren hebt ingediend als eerste artikel", zei Juan en hij leek gestresseerd. "Ja? Vond je het goed?", vroeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht, klaar om naar complimenten te vissen. "Goed? Het was een ramp! Je was gevraagd om te schrijven over kinderen die volleyballen en voetballen op school, maar in de plaats werd het artikel een haatstuk op de regering en militaire acties in het Midden-Oosten!", riep hij en ik keek hem bezorgd aan. "Oh", mompelde ik.
"Hernandez,... Vicky... Ik heb je heel graag, jij bent één van de meest belovende journalisten die ik ben tegengekomen van deze nieuwe generatie. Ik weet dat je door heel veel bent gegaan en ik wil je talent niet verliezen. Ik denk dat het beste is dat je even niet schrijft over de politiek. Gewoon om te herstarten en je weer te laten focussen", zei Juan nu in een zachtere toon. "Oké, wat zal ik doen?", vroeg ik. "Zoals je hebt gezien, mis ik een verslaggever voor het voetbal nu - ik wil dat jij dat doet", antwoordde hij. "Oh, nee, nee, nee, ik denk niet dat dat een goed idee is... met mijn verleden. Laatste keer dat je mij zo'n opdracht gaf eindigde ik in een relatie met één van de spelers die ik had geïnterviewd en je weet hoe dat is geëindigd", zei ik snel. "Hernandez, ik heb een serieuze verslaggever nodig, die positie is behekst blijkbaar! Jij moet het oplossen!", antwoordde hij geïrriteerd. "Kan je mij niet wisselen met een sportverslaggever! Ik kan Formule 1 of tennis doen! Zelfs handbal of... darts of iets anders!", smeekte ik. "Ik kan niet schuiven zoals bij het schaken, het is ofwel voetbal ofwel weer ziekteverlof", zei Juan en ik wist dat dit zijn laatste kans was. "Goed, ik zal het doen", zuchtte ik.
