Zekerheid • Gavi

64 | Ontwaken

Ik kon amper mijn ogen openen. Ik moest een paar keer proberen voor ik ze open kreeg en keek rond mij.Het was een soort tent en ik lag op een bed met kabels op mij die naar een monitor liepen, die mijn hartslag meet. In mijn linkerarm zag ik een naad dat me een vloeistof toediende dat boven mijn hoofd hing.

Opeens kwam er een jongedame en ik verschoot. Ze gaf me een vriendelijke glimlach, waarmee ze me beter op mijn gemak probeerde te laten voelen, maar ik was bang.
"Waar ben ik? Wie ben jij?", vroeg ik met een trillende stem.
"Oké, je praat Engels, goed. Je bent in een UNHCR-vluchtelingenkamp in Jordanië, je werd naar hier gebracht nadat je buiten bewustzijn was geraakt. Je bent 5 volle dagen buiten bewustzijn geweest, je moet veel hebben meegemaakt", antwoordde ze kalm en ik bestudeerde haar, twijfelend of ik haar kon vertrouwen, maar haar verhaal klonk logisch. Ik keek naar mijn lichaam en begon te panikeren, waardoor mijn hartslag de lucht in ging.
"Whoa, whoa, whoa, niet panikeren, wat is er, praat met mij-", zei ze.
"MIJN SHIRT! HET SPAANSE SHIRT, WAAR IS HET?", riep ik. Ik greep onmiddellijk naar mijn oren en was opgelucht toen ik de stervormige diamanten oorbellen die ik van Gavi had gekregen voelde.
"Oké, oké, blijf rustig, je kleren zijn allemaal hier", zei ze en haalde een plastieken zak boven en ik werd weer rustig toen ik het lichtblauwe shirt zag.

"Oké, ik roep een dokter en een kampmedewerker en we overlopen dan de volgende stappen", zei ze en keek me een laatste keer aan voordat ze naar buiten ging. Ik haalde een diepe adem. Ik was in Jordanië. Ik leefde. Ik ging terug naar huis. Ik ging Gavi weer zien. Tranen van geluk liepen over mijn wangen.
"Wel, hallo, jongedame", zei een man die blijkbaar de dokter was,toen hij terugkwam met een verpleegster en een andere dame.
"Oké, om te beginnen, je had inwendige bloedingen, die we in het oog hielden, maar je lichaam herstelde goed terwijl je buiten bewustzijn was. Je hebt ook een lichte hersenschudding, ik zou graag een paar testen doen nu dat je wakker bent om te kijken of het niet ernstig is en... wel, je bent redelijk gekneusd en... ik geloof dat... je misschien seksueel misbruikt bent", zei hij en keek me met een bezorgd gezicht aan. Mijn ogen welden op toen mijn gedachten die momenten opnieuw afspeelden.
"Alsjeblieft... ik wil gewoon naar huis", sniffelde ik en de verpleegster gaf me een zakdoekje waarmee ik mijn ogen en neus afveegde.

"Dat is waarom ik hier ben. Wat is je naam en vanwaar kom je, jonge dame?", zei de andere vrouw, die niet echt op medisch personeel leek omdat ze normaal gekleed was.
"Mijn naam is Victoria Hernandez. Ik ben Spaans en was ontvoerd door ISIS", mompelde ik.
"Oké, heel goed. Omdat je geen identiteitskaart hebt, moet ik de Spaanse ambassadeur contacteren voor de volgende stappen. Ik zal hen nu bellen en hopelijk kan hij hier snel zijn", zei ze en gaf me een hoopvolle lach.
"Heb je een telefoon waarmee ik mijn familie kan bereiken?", vroeg ik.
"Sorry, maar we hebben strikte procedures, en zeker als je verhaal correct is. Je kan dit bespreken met de ambassadeur als hij hier is", antwoordde ze en ik zuchtte. Ik wist hoe dit werkte, ik kon eender wie zijn die me als mij voordoet.

Ze gingen weer weg en na een tijd werd ik verteld dat de Ambassadeur hier in de namiddag zou zijn en ik was bang. Ik wilde gewoon een vliegtuig op en mijn dierbaren omhelzen. Ik kreeg iets om te eten zodat ze de infuuslijn konden verwijderen die me op dat moment van voedingsstoffen voorzag

Uren later, kwamen twee mannen in de tent en ik was opgelucht dat ik iemand Spaans hoorde spreken.
"Goedenavond", zei de oudere man en schudde mijn hand. "Ik ben Miguel de Lucas, de Spaanse ambassadeur in Jordanië, dit is meneer Diaz, hij werkt ook op de ambassade", zei hij en wees naar zijn collega, die een paar jaar ouder dan mij leek.
"Godzijdank zijn jullie hier. Wat moet ik doen om terug naar Spanje te gaan?", vroeg ik onmiddellijk.
"We hebben mevrouw Victoria Hernandez haar documenten bij. Eerst moeten we je vragen voor een vingerafdruk zodat we zeker zijn dat jij het bent", legde hij uit en ik knikte. Meneer Diaz haalde een klein apparaatje boven waar ik mijn vinger op moest leggen zodat ze het konden nakijken. Ze lachten beiden toen ze het vergeleken met degene op mijn paspoort, die in hun systeem stond opgeslagen.

"Mijn god, mevrouw Hernandez, je leeft", zei de ambassadeur en ik zweerde, ik zag een traan bij hem.
"Oké, volgende stap is dat we vragen om je vrijlating en je meenemen naar de ambassade. Omdat jouw locatie een zaak van hoogste nationale veiligheid is, hebben ze je familie nodig om je ook te identificeren als bevestiging. We zullen ze zo snel mogelijk op het vliegtuig zetten. Daarna kunnen we je terugkeer naar Spanje coördineren met de nationale inlichtingendienst en beveiliging", legde Diaz uit.
"Kan ik mijn vriend bellen?", vroeg ik wanhopig, ik moest zijn stem horen.
"Oohhh, ja, ik heb over jullie gehoord!!!", zei Diaz opgewonden. "Ze is *Gavi's* vriendin", vertelde hij aan de ambassadeur.
"Neeee, echt? Mijn dochters zijn grote fans, ze zullen zot worden als ze dit horen", antwoordde hij extatisch.
"Hallo?!", onderbrak ik hun momentje.
"Eh... sorry. Mevrouw Hernandez, het spijt me enorm, maar we moeten hier het protocol volgen. Totdat u terug bent op Spaanse bodem, moeten we uw verblijfplaats geheim houden", zei Diaz serieus. Ik zucht.

Ze gingen naar de dokter om met hen te praten over mijn vrijlating, die werd toegestaan en daarna namen ze me naar de ambassade in Amman. Diaz was heel de tijd aan de telefoon tijdens de rit en ik werd verteld dat mijn familie ingelicht was en op een vliegtuig gingen stappen dat binnen 5 tot 6 uur zou landen.

Toen we aankwamen, gingen we naar een kamer waar ik kon uitrusten en ze vroegen of ik met hun wou eten of ik liever alleen bleef. Ik accepteerde hun uitnodiging, ik was al lang genoeg alleen geweest en ik wilde mijn taal weer horen. De vrouw van de Ambassadeur en zijn dochters van 12 en 14 en nog enkele medewerkers dat nu moesten werken vanwege mijn verschijning (Ik hoopte dat ze niet boos waren dat ze moesten werken op een zaterdagavond) aten mee.

"Oh mijn god! Je bent de vriendin van Gavi" "Je bent zo mooi!" "Kan je hem vertellen dat ik van hem hou?" "Wanneer gaan jullie trouwen?", de meiden overspoelden me met vragen en ik was overdonderd. Hun vader sprak ze snel aan en lieten me de rest van de tijd met rust. Om eerlijk te zijn praatte ik helemaal niet, ze stelden me een heleboel vragen, maar ik was er gewoon niet klaar om te praten. Na het eten ging ik terug naar "mijn kamer" en wachtte op de komst van mijn ouders. Om één uur 's nachts klopte er eindelijk iemand op mijn deur en ik draaide me om om te kijken wie het was.

"KIKE!", riep ik en liep in zijn armen.
"VICKY! Oh mijn god, je bent het echt! Mam! Pap! Kom binnen!", riep hij met tranen die van zijn gezicht liepen.
"Vicky!", hoorde ik mama haar stem en ze omhelsde me en ik voelde ook papa zijn stevige armen rond mij. Ik barstte in tranen uit.
"Je leeft", fluisterde mijn papa en ik kon even tussen het huilen door lachen.
"Ik zei dat ik terug zou komen. Hoe is Gavi? Hoe is zijn knie?", vroeg ik onmiddellijk.
"Hij is... kapot. Hij had deze week zijn operatie, voorspelling is dat hij in september terug is... Hij heeft je nu meer dan ooit nodig", antwoordde Kike.
"En ik heb hem ook meer dan ooit nodig", sniffelde ik.

"Excuseer mij, sorry voor het onderbreken van het weerzien, maar ik stel voor dat we nu uitrusten. We hebben een drukke dag morgen omdat we de details moeten bespreken voor je terugreis naar Spanje", zei de ambassadeur en ik knikte.