Victoria en Gavi ontmoeten elkaar per toeval wanneer ze hem moet interviewen na de finale van de Nations League 2023.
Hij is meteen verliefd op haar, maar het leeftijdsverschil van enkele jaren ziet zij hem alleen als een jongere vriend.
Zal het hem...
"Aaaarrrggghhh", kreunde ik toen ik in mijn keuken stond, mijn reisoutfit hing vol cappuccino. De hele Barcelona kern en omkadering. Als ook journalisten zoals ik, stonden gepland om vandaag naar Riyadh te vliegen voor de Supercopa. Ik was al laat en moest me naar het kantoor haasten in de ochtend omdat ik mijn iPad was vergeten op het werk en kon niet reizen zonder. Maar nu had ik ook een ramp met mijn kledij - klote, ik kon niet vertrekken met een koffievlek op mijn outfit. Ik deed snel een nieuwe broek en een shirt met lange mouwen aan van in mijn kast en haastte me naar de trap met mijn Rimowa koffer in één hand en in de andere mijn tote zak.
Ik stond klaar om in een taxi te stappen maar een man stapte erin voor mij. "Klootzak!", riep ik toen de taxi wegreed. Nadat ik 10 minuten had gewacht, kwam mijn nieuwe taxi eraan en ik zei dat hij zo snel mogelijk naar de luchthaven moest rijden. Ik was al een half uur achter op schema - en ik had al gepland om zo laat mogelijk aan te komen om niet ongemakkelijk tussen de WAGs, trainers en spelers te moeten staan.
Maar natuurlijk zaten we vast in het ochtendverkeer en de drop-off voor mijn bagage stond op het punt om gesloten te worden toen ik: "Wacht!", riep. Gelukkig ging de vrouw terug zitten en checkte ze me in. Ze moest medelijden gehad hebben met mij omdat ze zei: "Hier is een fast-lane kaart, dan moet je niet wachten bij de security. Haast je, boarding is net gestart!" Ik begon te lopen naar de security, maar met mijn geluk was ik totaal vergeten dat ik een vol flesje water mee had en moest 10 minuten wachten tot ze alles hadden nagekeken.
Toen liep ik naar de gate, maar stopte met lopen toen ik een krantenkiosk zag. Zeer opvallend stond er een foto van Gavi en Ana op de voorpagina van de roddelbladen. Mijn woede bouwde zich op, ik zou me moeten haasten naar mijn vliegtuig, maar mijn handen namen automatisch een krant en opende het artikel over hen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na zijn liefdesverdriet met Victoria Hernandez is Gavi op pad geweest met zijn nieuwe liefde, Ana Cordero. Ze was bevriend met Hernandez en terwijl die laatste de 19-jarige alleen in Barcelona liet om verslag te doen vanuit het Midden-Oosten, groeiden hij en Cordero naar elkaar toe, vooral na de ontvoering van Hernandez. Een bron dicht bij het koppel zei dat ze 'hem troost gaf en hem zo goed als ze kon steunde, vooral ook in de moeilijke tijden kort na zijn blessure'. Dit komt kort nadat Hernandez op de foto is gezet met een nieuwe man, niemand minder dan Luis Laporta-
Ik wilde verder lezen, maar een werknemer tikte op mijn schouder en zei: "Hey, lezen is kopen!" "Urrrggh", kreunde ik en nam €2 uit mijn portefeuille. Terwijl ik dat deed, keek ik op mijn horloge en vloekte, ik was zo laat. Ik liep naar mijn gate en de stewardess die de tickets nakeek keek me geërgerd aan toen ik naar haar liep. "Net op tijd", zuchtte ze en ze scande mijn ticket en keek mijn paspoort na.
Ik wandelde door de tunnel met duizend boze gedachten die door mijn hoofd gingen. Zijn PR-machine werkte en snel. Ik moest Martina bellen en erover praten. Eindelijk was ik in het vliegtuig en de stewardessen begroetten mij vriendelijk en ik nam een diepe zucht, voordat ik me naar alle spelers en de trainers draaide die vooraan zaten. Iedereen keek op en keek me aan in schok - ze hadden mij hier zeker niet verwacht omdat er geen communicatie was geweest dat ik vanaf nu verslag zou geven voor het voetbal gedeelte. Maar een vriendelijk gezicht in de eerste rij begroette me met kussen op beide wangen - bedankt Luis. "Hey! Klaar voor een vlucht op het magische tapijt?", grinnikte hij, refererend naar de Arabische bestemming. "Dat was zo niet grappig", zei ik, maar we begonnen beide te lachen. Zijn nonkel die naast hem zat, stond recht en schudde mijn hand. "Hoe gek dat jullie elkaar kennen", zei hij. "Ja. het is een kleine stad. En Barça is meer dan een club - zoals altijd gezegd wordt", grinnikte ik en hij glimlachte ook. "Goede vlucht", zei ik tegen hem en hij zei hetzelfde terug.
Ik wandelde door de gang en Fermín stond recht, en blokkeerde mijn doorgang. "Hey! Sorry voor... alles - het is... gek", mompelde hij. "Geen zorgen. Goede vlucht", antwoordde ik en glimlachte, niet wetende waarvoor hij zich excuseerde, maar ik wilde gewoon snel door. "Wat doe je hier? Ben je... met hem?", vroeg hij en knikte naar Luis die weer neerzat in zijn stoel op de eerste rij. Ik duwde mezelf langs hem en ging naar mijn stoel, naast een andere verslaggever. Ons gedeelte was achter het gedeelte van de spelers en trainers, en de journalisten zaten in de eerste rijen van ons gedeelte met de familie en vrienden van de spelers in de rijen achter ons.
Opnieuw draaien alle hoofden: Anna Lewandowska, Sara Gündoğan, Pedri zijn familie - iedereen staarde naar mij. Ik was zo boos op alles en iedereen. Toen voelde ik een tik op mijn schouder van een stewardess. "Mevrouw, kan je alsjeblieft gaan zitten? Ze gaan zodadelijk opstijgen", vroeg ze stil. "Ja ja", zei ik geërgerd en liet me zakken in mijn stoel.
We stegen op en we kwamen op hoogte, ik nam mijn laptop en herbekeek de finale van de Supercopa van vorig jaar om me voor te bereiden op het werk dat ik hier moest doen. Waarom moest dit een hele goede wedstrijd zijn van Gavi - hij was elke 10 seconden op mijn scherm. De mensen die achter mij zaten dachten waarschijnlijk dat ik een geobsedeerde ex ben.
Ik stopte de video en nam mijn oplader uit mijn tas, toen er opeens turbulentie begon en ik verloor mijn evenwicht, waardoor ik op de grond viel. De omgeving werd zwart en ik vond mezelf terug op de grond van het ISIS-kamp in Syrië. Alles trilde en de gezichten van de mensen op het vliegtuig veranderden in gezichten van soldaten en vechters. Rond mij hoorde ik schoten en ik begon te mompelen: "De helikopter! Ik moet naar de helikopter!", werd steeds luider terwijl ik deze woorden herhaalde totdat ik wanhopig schreeuwde. Ik wist dat de eerste ging ontploffen en ik moest op tijd bij de tweede geraken voordat ze zich zouden terugtrekken. Ik probeerde recht te staan maar ik was zo zwak, mijn ademhaling werd zwaar. Toen ik eindelijk recht was geraakt, nog steeds de woorden aan het herhalen: "Naar de helikopter!", zag ik Luis snel naar mij wandelen, maar zijn gezicht werd wazig en ik zag nu Bruce voor mij. "NEE! WEG! ZE GAAN JE NEERSCHIETEN! JE KAN NIET STERVEN VOOR MIJ!", riep ik naar hem, maar ik voelde hem zijn handen rond mij leggen en me weg trekken. Ik probeerde me los te wringen, trapte met mijn voeten en sloeg op zijn arm, maar hij was sterker en duwde me naar ergens.
"Vicky! Luister naar mij! Vicky! Kom terug! Je bent op een vliegtuig! Je bent niet in Syrië! Ik ben hier! Je bent veilig!", zei hij terwijl hij mijn hoofd vasthield en ik keek rond. HIj had gelijk, dit was een toilet op het vliegtuig. Ik zakte neer en begon te wenen. "Oh god, het spijt me zo, alles is gewoon... wazig", sniffelde ik. "Shhh, je moet je niet excuseren, het is oké", zei hij. Hij was respectvol en liet me wat ruimte en ik was daar erg dankbaar voor. "Klote, ik kan niet terug naar daar gaan, ik heb me volledig belachelijk gemaakt", zei ik na een tijdje en legde mijn hoofd tussen mijn handen. "Ik zal aan mijn nonkel vragen om te wisselen van stoel met jou, op de eerste rij betekent dat je niemand voor je hebt en je er als eerste uit kan", zei hij en ik glimlachte een beetje. "Nee, moet niet!", smeekte ik. "Het is oké, echt, wacht hier gewoon even. Verfris je of... wat jullie meiden ook doen in de toiletten", zei hij en ging naar buiten.
Ik wachtte een paar minuten, probeerde mezelf te herpakken en toen ik naar buiten ging, zag ik net Laporta passeren voor mij en ging richting mijn stoel. "Je moet niet, ec-", zei ik, maar hij onderbrak mij. "Ah, het is oké. Meneer Pedrosa zal heel blij zijn dat ik nu naast hem zit. Die man is me al lang aan het lastig vallen voor een interview", grapte hij. Dit was zo beschamend, de voorzitter van de club wisselde van stoel met mijn zielige kont. Ik ging naar zijn plaats en voelde alle spelers naar mij staren, ze hadden alles gehoord. "Wat? Nog nooit iemand gezien die een paniekaanval had?", vroeg ik voor ik naar de persoon naast mij keek. Met mijn geluk was het Fermín op zijn telefoon, met zijn chat met Gavi open. "Stop met hem te sturen over mij. Hij kan gaan wenen bij Ana", zei ik kwaad en nam zijn telefoon om hem op de grond te gooien voordat ik naar voren liep en naast Luis ging zitten, die zijn lach probeerde in te houden.
Op dat moment wilde ik dat dokter Reyes me slaappillen had voorgeschreven, zodat ik de rest van de vlucht niet moest stilstaan bij mijn beschamende gedrag.
