Victoria en Gavi ontmoeten elkaar per toeval wanneer ze hem moet interviewen na de finale van de Nations League 2023.
Hij is meteen verliefd op haar, maar het leeftijdsverschil van enkele jaren ziet zij hem alleen als een jongere vriend.
Zal het hem...
Na een slapeloze nacht was het eindelijk zover. De dag dat ik hopelijk weer terug naar Barcelona ging, mijn thuis. De dag dat ik de man van wie ik hield terug zou zien, ook hij was mijn thuis. Mijn ouders hadden me gelukkig wat nieuwe kleren meegebracht en deed ze aan nadat ik me had gewassen, ik voelde me weer iets menselijker.
Een medewerker van de ambassade kwam me halen en we gingen naar een kantoor waar een aantal mensen stond te wachten. Ze introduceerden zichzelf als mensen van de nationale inlichtingendienst, ze probeerden me te testen om te zien dat ISIS me niet gerekruteerd had. Maar ze waren klaar en gaven de toestemming dat ik weer naar Spanje mocht en ik voelde me erg opgelucht.
Mijn ouders en Kike werden nu ook naar het kantoor gebracht en een vrouw zei: "Oké, een vliegtuig zal klaar staan om jullie deze namiddag naar Barcelona te vliegen. Als je land, zullen we een kleine persconferentie houden waar je uw dankbaarheid zal verklaren-" Ze werd onderbroken door mij en ik vroeg: "Persconferentie?" "Ja. Wel, dat is wat normaal gezien gebeurt wanneer-", begon ze maar weer onderbrak ik haar. "Ik weet het. Als je het vergeten zou zijn, ik ben van de pers. Grappig hoe je ervan uitgaat dat ik de concurrentie een verhaal zou geven. La Vanguardia krijgt zonder enige twijfel mijn exclusieve verhaal. En over mijn dankbaarheid: de enige die hun werk gedaan hebben is de ambassade hier. En dat is waarvoor ze betaald worden met het belastinggeld dat de overheid elke maand van me steelt. Inlichtingen en defensie? Jullie lieten me daar achter om te sterven. Als de persoon die me daar in de eerste plaats bracht er niet was geweest, zou ik nu dood zijn. Ik werd bespeeld als een marionet voor jullie operatie. Dus nee, ik zal geen persconferentie doen en ik zal zeker niet jullie bejubelen. Dus zijn we hier klaar?", zei ik streng. "Maar, mevrouw...", zei iemand. "Luister, ik wil gewoon terug naar huis, terug naar mijn vriend, terug naar mijn werk en ik heb zeker en vast een psycholoog nodig om alles waar ik ben doorheen geweest te verwerken. Dus laat me alsjeblieft gaan", zei ik met een uitgeputte stem.
Ze zagen dat het geen nut had om te discussiëren met mij en beloofden de persconferentie over mijn terugkeer te annuleren, en hoopte tegen dan al bij Gavi te zijn. Na de middag pakten we onze spullen in en reed een auto ons naar de luchthaven waar een vliegtuig ons en een aantal mensen dat in de ambassade waren stond op te wachten. Mijn ouders hoopten dat ik hen zou vertellen over wat er met mij was gebeurd in de 5 uur durende vlucht, maar ik was niet klaar om erover te praten.
"Wacht, speelt Barça vanavond?", vroeg ik aan Kike. "Ja, tegen Atlético, maar ik betwijfel dat Gavi ernaar toe is, hij werd gevraagd om te rusten. Vicky... de laatste keer dat ik hem zag, vertelde ik hem dat je dood was...", zei mijn broer en er rolde een traan van zijn wang en kneep in mijn hand. "Wel dan hoop ik dat hij blij is om me weer te zien", fluisterde ik en mijn broer lachte. "Hij zal uit de lucht vallen", antwoordde hij en we lachten naar elkaar.
Toen het vliegtuig landde, kon ik niet meer wachten. Het voelde een eeuwigheid tot ze de deuren open deden en ik liep meteen naar buiten en naar de auto die op ons stond te wachten. Toen mijn ouders en broer ook waren ingestapt, begonnen we te rijden en ik vertelde hem Gavi zijn adres. "Wedstrijd is net afgelopen - we hebben gewonnen!!", verkondigde Kike opgewonden terwijl hij verder scrolde op zijn telefoon.
We waren eindelijk voor zijn huis aangekomen en ik zag meteen mijn Vespa staan op de oprit. Ana zal hem hier hebben achtergelaten, misschien had ze hem helemaal niet gebruikt. "Wacht niet op mij... ik zie jullie morgen", zei ik opgewonden en haastte me naar de voordeur terwijl de auto wegreed. Ik nam de reservesleutel onder de steen die Gavi daar altijd achterliet en deed de deur zo stil mogelijk open. Ik liep op mijn tippen naar binnen en richting de woonkamer, maar wat ik zag deed mijn hart stoppen.
Mijn vriendje zat daar op de zetel mijn beste vriendin te kussen. In een schrikreactie gleed de sleutel uit mijn hand op de grond, waardoor ze schrokken en zich terugtrokken, terwijl ze nu in mijn richting keken. Ze keken alsof ze net een spook hadden gezien - wat waarschijnlijk ook door hun hoofd ging, want ze dachten blijkbaar allebei dat ik dood was. Mijn ogen sperden zich wijd open van afschuw, dit kon niet, dit kon gewoon niet. Ik weet niet hoe lang we allemaal zo versteend bleven, maar op een gegeven moment kwam ik uit mijn trance en rende de deur uit.
Ik kwam op de oprit tot stilstand omdat er een auto aankwam met de lichten op mij gericht. De auto stopte en de passagiers- en bestuurdersdeur ging hard open en Pedri en Chiara stapten uit. "VICKY!", riep Chiara en liep richting mij. Ze wilde me omhelzen maar werd begroet door mij dat ze een slag in haar gezicht gaf. "WIST JE HET?", riep ik tegen haar. Ze was verrast en keek me geschokt aan en ze zei: "Wist wat?" "ANA!", riep ik weer. Haar gezicht veranderde in afschuw en ze schreeuwde nu ook: "ANA WAT?!" Ze leek eerlijk gezegd niet te weten wat er aan de hand was en Pedri was nu ook tot bij ons gekomen. "Ana... e-en Gav-", probeerde ik te zeggen terwijl de tranen nu over mijn wangen rolden. "Oh mijn god", mompelde Chiara en legde een hand op haar mond. "Ik ga hem vermoorden", zei Pedri en draaide zich om, maar hij hoefde niet ver te gaan want Gavi kwam nu naar buiten strompelen op zijn krukken.
Pedri wandelde naar hem en was klaar om hem een slag te geven maar liet gewoon een boze kreun uit. "Je hebt geluk dat je geblesseerd bent of ik zou nu de ziel uit je lijf slagen!", riep hij tegen hem en Gavi trok weg. Hij probeerde naar mij te komen maar ik omhelsde Chiara als reflex en verborg mijn gezicht, ik wilde hem niet in mijn buurt. "Kom niet dichter!", riep Chiara en hij stopte. "Vicky... is dit echt?", fluisterde hij, maar Pedri antwoordde voor mij. "Natuurlijk is ze het, aardappelhoofd", riep hij weer tegen hem. "Chiara, ik wil naar huis", sniffelde ik en op dat moment kwam Ana in de deuropening.
Chiara duwde me snel in de armen van Pedri en liep boos naar Ana. "Jij trut! Je had dit allemaal gepland, niet?", riep ze en sloeg haar recht op haar neus. Awh. Ze was klaar om haar nog een te slagen maar ik draaide me naar Pedri en fluisterde: "Breng me alsjeblieft naar huis." "Chiara, kom we gaan!", riep hij en ze twijfelde om haar nog een keer te slagen, maar ze draaide zich om en kwam naar ons. Maar blijkbaar had ze zich bedacht en draaide haar weer om om Ana toch nog een keer te slagen en ze viel op de grond. Toen kwam ze naar ons toe en helpte me op de achterzetel.
Ik was een puinhoop, huilend en snikkend in haar jas. Pedri begon richting mijn huis te rijden en toen we mijn straat in draaiden, mompelde hij: "Klote!" "Wat is er?", vroeg Chiara. "De straat staat vol met paparazzi, ze kamperen voor je gebouw, Vicky", zei Pedri en ik begon nu ook te panikeren. Ik was een hele puinhoop. "Zullen we naar mijn huis gaan?", vroeg Chiara maar ik schudde mijn hoofd. "Ik wil gewoon thuis zijn, ze drukken er wel door", snoof ik zachtjes. "Oké, jullie meiden gaan eerst en ik parkeer de auto en kom dan ook", zei hij.
"Ben je klaar?", vroeg Chiara vlak voor ze de deur opendeed. "Nee, maar laten we gaan", fluisterde ik. Vanaf dat de deur openging, begon de gekte. Er waren overal flitsen en mensen die vragen riepen, maar ik kon niets zien of horen, in mijn hoofd, was het allemaal een waas. De deur werd van binnenuit geopend en ik zag hoe Kike hem snel opende en achter ons sloot. "Ik heb je bericht ontvangen. Wat is er in godsnaam gebeurd?", vroeg hij aan Chiara, maar ze schudde gewoon haar hoofd en gebaarde dat ze haar keel doorsneed. Wat ze ook dacht dat dat betekende.
"Waar zijn mam en pap?", vroeg ik toen Kike de deur van mijn appartement los deed. "In hun hotel, moet ik ze bellen?", vroeg hij, maar ik schudde wild mijn hoofd. Ik wandelde naar mijn bed en liet me erop vallen. "Ik wil niemand zien of horen", fluisterde ik, voordat ik mijn ogen sloot.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
📍 Barcelona, Catalonië, Spanje holacom La Vanguardia's Vicky Hernandez, die werd vastgehouden en als dood werd beschouwd nadat een NATO-operatie het ISIS-kamp had opgeblazen, keerde terug naar huis in Barcelona rond middernacht. Ze werd vergezeld door een vriend en niemand anders dan haar vriendje, zijn beste vriend Pedri.
user1 Dit is allemaal erg verdacht gaviandpedrilove 😨👀 user2 We kunnen ons allemaal niet voorstellen wat ze heeft meegemaakt user3 Waarom staan er paparazzi voor haar deur????? Laat haar met rust, ze gaat waarschijnlijk door een hel
