Zekerheid • Gavi

79 | Reputatie

Er waren nog 2 dagen tot de finale, maar dat betekende niet dat er niets te doen was. Na mijn ontbijt vrijdagochtend, haastte ik me naar het hotel van Real Madrid voor mijn interviews. Ik had gevraagd, schrap dat, hun PR-verantwoordelijke gesmeekt voor één met Bellingham, maar zonder resultaat, ze hadden me in plaats van hem Arda Güler gegeven. Ik begreep dat ze hem wat meer in de kijker wilden zetten, maar nu moest ik vragen verzinnen voor een jongen die 2 keer voor een totaal van 71 minuten gespeeld heeft sinds hij bij Real is.

Hij had ook niet echt ervaring met interviews, maar ik kreeg desondanks toch enkele dingen van hem.
"Hallo, mevrouw Hernandez, sorry dat het niet Bellingham is, maar zijn kalender zit vol. Maar, ik heb een periode vrij voor Kroos en Modrić als je geïnteresseerd bent in een interview met hen?", zei de PR-verantwoordelijke me terwijl ik mijn spullen pakte.
"Oh wow! Ja, tuurlijk, ik zou zot zijn als ik daar niet op zou ingaan!", grinnikte ik en ze vertelde me om haar te volgen.
Ze bracht me naar een andere ruimte en zei dat ik hier moest wachten. Terwijl ik daar stond, nam ik mijn Kroos shirt dat mijn nicht Paola me had gegeven in het geval dat ik een kans had om hem het te laten signeren.

De twee mannen kwamen binnen en ik begroette ze met een handdruk.
"Um... voor we starten, kan je dit signeren voor mijn nicht? Ze is de grootste fan", vroeg ik.
"Echt? Hoe oud is ze?", vroeg Kroos met een grijns op zijn gezicht.
"Zelfde als mij, 24", antwoordde ik, al wetende wat zijn volgende opmerking zou zijn.
"Wel, je verschil van smaak in mannen is heel anders", grinnikte hij en ik moest ook lachen.
"Daarom zijn we zo hecht, we zouden nooit voor dezelfde gaan", antwoordde ik en ze moesten beide lachen.
"Moet ik het ook signeren?", vroeg Modrić en ik knikte.
"Graag! Hoe meer, hoe beter!", zei ik en hij begon te signeren.
"Heb jij niets meegebracht om te signeren?", vroeg hij toen hij klaar was.
"Verdomme. Ik ben mijn toiletpapier vergeten", zei ik en sloeg met mijn hand op mijn voorhoofd, en ze begonnen weer te lachen.
We hadden een geweldig uur samen en ze waren erg indrukwekkende personen, al zoveel bereikt en nog steeds op het hoogste niveau presteren op hun leeftijd. Ze plaagde me hier en daar over Barça en ik plaagde ze ook terug, maar dit zorgde voor een geweldige sfeer en ik was zeker dat dit artikel een schot in de roos zou worden. Toen we klaar waren, bedankte ik hen voor hun tijd en gingen we samen naar buiten.
"Mevrouw Hernandez!", riep Kroos enkele seconden nadat we afscheid hadden genomen. Ik draaide me om en wandelde naar hem.
"Hij is goed, geen twijfel mogelijk. Maar jij bent beter", zei hij en gaf me een schouderklopje, en liet me achter met een verbaasde blik. Had hij het over Gavi?

Toen ik weer bij het hotel aankwam, werkte ik mijn artikel op mijn kamer af en stuurde het door en omdat er nog enkele uren daglicht was, besliste ik om een wandeling in de stad te maken. Het was niet echt een historische stad, ik kreeg mijn bezienswaardigheden allemaal voor elkaar en bezocht het fort, de grote moskee en een paar lokale markten voordat ik terugkeerde naar het hotel voor het avondeten. De andere journalisten waarmee ik aan tafel zat begonnen me leuk te vinden.

Op zaterdag was het de beurt aan Barça voor mij en ik was erg opgewonden voor mijn interview met Vito Roque. Ik had enkel nog maar over hem gelezen en ik wou hem beter leren kennen, de manier hoe de fans hem aanschouwen, was hij zoals een nieuwe Messiah. Na een snelle ochtendloop en het ochtendnieuws, begon ik me klaar te maken en wandelde naar de persruimte die ik had vastgelegd voor het interview. Na een paar minuten mopperde ik geërgerd dat hij niet was komen opdagen en controleerde de e-mail van de PR-verantwoordelijke om er zeker van te zijn dat ik op de juiste plaats was, en dat was ik. Uiteindelijk wachtte ik langer dan een uur en besloot ik te vertrekken, omdat het al middag was. Misschien was hij het gewoon vergeten of was er een miscommunicatie.

En inderdaad, hij zat al aan de tafel met de spelers, aan het praten met Lewandowski, Gündoğan en nog enkele spelers. Ik wandelde naar hem en tikte op zijn schouder. Hij keek me aan en keek dan weer naar zijn eten.
"Hey. We hadden een uur geleden een afspraak voor een interview", zei ik met een stevige toon, niet wetende wat zijn probleem was.
"Ik weet het. Ik besliste om de raad van mijn vrouw te volgen en weg te blijven van de slet van de ploeg. Je weet wel, ik hoorde dingen", zei hij en haalde zijn schouders op.
Lewandowski liet zijn vork vallen en ik stond daar versteend terwijl de hele zaal om ons heen stil werd. Hij leek geen spijt te hebben van wat hij zei en zelfs de jongens om hem heen waren sprakeloos.

"Wel, de volgende keer dat je niet komt opdagen, zeg je tegen je PR-verantwoordelijke om het af te zeggen. Ik kon met nog een paar jongens in bed kruipen in plaats van langer dan een uur te wachten", sneerde ik terug, draaide me om en begon boos weg te lopen terwijl ik probeerde mijn tranen te verbergen tot ik terug in mijn kamer was.
"Vicky!", hoorde ik iemand roepen achter mij, maar ik bleef door lopen. "Hey! Vicky!", riep hij weer en ik voelde iemand mijn arm vastnemen, waardoor ik omdraaide en ik Pedri zag.
"WAT?!", riep ik met tranen die over mijn wangen liepen. Geweldig, exact was ik niet wou en nodig had.
"Ik... het spijt me... ik weet niet... ik liep gewoon achter je aan omdat ik dacht dat ik het moest doen", mompelde hij.
"Laat me gewoon met rust. Ga met je ploeggenoten lachen over mij. Gavi, Ferran, Luis, je kan een weddenschap afsluiten wie de volgende is! Misschien Xavi!", riep ik en liep naar de liften.

Ik had die nacht echt gewoon moeten sterven.

Toen ik weer in mijn kamer was, ging mijn telefoon en mijn hart brak in duizenden stukjes toen ik zag wie het was.

Gavi ⚽️❤️
Vicky, het spijt me zo, ik hoorde net wat er is gebeurd
Ik belde Vitor en heb het rechtgezet, en zei dat hij zich onmiddellijk moest excuseren
Als ik het recht kon zetten, zou ik het doen, echt

"FUCK YOU!", riep ik richting mijn telefoon en was klaar om hem tegen de muur te gooien, maar besliste dat niet te doen omdat ik hem nog nodig had. Ik herinnerde me wat dokter Reyes me had verteld om te doen en kalmeerde mijn ademhaling terwijl ik aan mijn familie dacht en wie ik echt was. Ik ging een Braziliaan die tegen een bal kon trappen me niet laten afbreken, nee. Ik keek in de spiegel en zag mezelf: wie wil ik zijn? De kleingeestige en misschien meest voor de handliggende zet zou zijn om een artikel over Roque te schrijven en hem onder de bus te gooien, maar zo ben ik niet.

In plaats daarvan, liep ik naar de lobby en kocht de receptioniste om me het kamernummer van João Félix te geven, waar ik voor zijn deur kampeerde tot hij terugkwam van de training.
"Wel, dit... had ik niet verwacht", grinnikte hij en ik stond op en keek hem aan.
"Weet ik. Spijtig genoeg voor u, kwam ik niet naar hier om mijn collectie van Barça-mannen uit te breiden", grapte ik en hij lachte.
"Nee! Mijn dromen zijn verpest...", zeurde hij sarcastisch.
"Luister. Je bent niet blij met je huidige situatie en ik wil Roque terugpakken. Geef me een interview en ik zal er een artikel over schrijven hoe je een veel betere optie bent voor de ploeg in plaats van hem. Je wilt gekocht worden deze zomer, toch? Laten we de druk van de media omhoog brengen", zei ik en hij keek me met een verbaasde blik aan.
"Wow. Je speelt er niet mee!", mompelde hij.
"Nee", antwoordde ik.
"Goed. We zullen nu praten, ik schrijf een artikel, stuur het naar jouw door, jij stuurt het naar je manager en dan geef je me het groene licht voor 1 uur, want dan is mijn deadline in Barcelona", legde ik uit en hij knikte, deed zijn deur open en liet me binnen.

We deden zoals afgesproken en ik typte zenuwachtig op het hoesje van mijn telefoon terwijl ik op een antwoord wachtte van João. Om 00:58, ging mijn telefoon.

João Félix
Goed 👍🏼