Zekerheid • Gavi

65 | Omslaan van een hoofdstuk

POV: Gavi

Ana trok eerst weg van de kus en stond op.
"Eh... sorry... ik zal weggaan", mompelde ze en snelde uit de deur.
Wat was er net gebeurd? Mijn emotionele toestand ging naar de knoppen. Waarom had ik dat net gedaan? Klote, ik had Vicky bedrogen. Maar ik dacht dat ze dood was, denk ik dat nog steeds? Mijn hoofd draaide en mijn knie deed pijn. Dit moest allemaal 2 dagen voor mijn operatie gebeuren. Ik had mijn hoofd nodig voor mijn revalidatie en in plaats daarvan moest ik me zorgen maken over mijn vermoedelijk dode vriendin en nu mijn verwarde gevoelens voor haar beste vriendin.

Misschien moest ik er met iemand over praten, een vriend, mijn ouders of mijn zus, maar de waarheid is dat ik beschaamd was. Beschaamd dat ik niet wist waar mijn gevoelens lagen. Vicka was weg en Ana liet me gewild voelen en maakte me blij. Maar dat was niet hoe het zou moeten zijn. Het was allemaal te veel, ik was amper 19, ik had mijn eerste vriendin en ze overleed — of niet, ik weet het niet. Ik had net ontdekt wat liefde was. En nu was ik meer dan ooit in de war.

Mijn operatie stond voor de deur en ik was zo bang. De uitkomst zou bepalen over de rest van mijn carrière, die pas net was begonnen. Natuurlijk had ik al meer dan 100 wedstrijden gespeeld op het hoogste niveau, maar als 19-jarige, had ik nog zeker 15 jaar in mij — als ik hiervan zou terugkomen. Mentaal was ik sterk, maar ik wist dat ik geen geduld had en geduld was belangrijk in een revalidatie. Wat ik nodig heb is Vicky, met haar rustigheid om me onder controle te houden — maar als zij er niet was, wie dan wel? Natuurlijk had ik mijn ouders maar nu ik een vriendin had voelde ik dat ik de volgende stap had gezet, ik was opgegroeid en wilde niet terug een mama's jongen worden die bij haar ging huilend als de fysiotherapeut me slecht nieuws had gegeven.

En als Vicky er niet meer was, kon ik evengoed Ana een kans geven. Ze leek me echt leuk te vinden en om mij te geven — maar als ik eerlijk met mezelf was, voelde ik zelfs geen frictie van wat ik voelde toen ik Vicky voor de eerste keer zag. Ze was mijn grote liefde, die mijn enige zou zijn. Maar het lot had haar van me weggerukt — of had zij zichzelf van mij weggerukt? Tranen bleven over mijn gezicht stromen terwijl al die gedachten door mijn hoofd raasden.

Mijn rechterhand nam mijn telefoon uit mijn zak en ik ging op Twitter, waar een gelekte video van de operatie al duizenden keren was gedeeld. Mijn hart spatte in miljoenen stukjes toen ik het kamp opgeblazen zag worden, met Vicky nog steeds erin, waardoor ik luid begon te huilen. Waarom moest het leven zo wreed zijn voor mij? Wat had ik gedaan om dit te verdienen?

Ik onderging dinsdag mijn operatie en mijn dokter had een goed humeur, blij met zijn werk. Nadat ik wakker werd van de verdoving en terug in mijn kamer was, keek ik op mijn telefoon voor nieuwe berichten. Er waren er veel van familie en vrienden en ook één van Ana.

     Ana Cordero
     Hallo, hoop dat alles goed is verlopen
     Sorry voor hoe we dingen hebben achtergelaten zondagavond, onze emoties liepen hoog op...

Ik zuchtte maar antwoordde toch

Gavi
Ze zeiden dat alles goed is verlopen, maar ik denk dat we dat pas zullen zien als ik weer op het veld sta 😔
Wil je me komen bezoeken?

Ze kwam die avond langs en smokkelde een Happy Meal mee, die me overwon. Barça speelde tegen Porto vanavond en ze vroeg me of ik samen wilde kijken, en ik knikte. We hadden echt veel plezier. Ze wist een beetje van voetbal, maar niets in vergelijking met Vicky en haar passie. Ze had blaugrana-bloed zoals mij, ze had dat van de kant van haar vader. Alles bij elkaar, was ze gewoon perfect voor mij. Maar mijn gedachten gingen weer naar Ana toen ze me iets vroeg over de buitenspelregel. We waren blij met het resultaat, ook al voelde ik een steek in mijn hart — het team had zich geplaatst voor de Champions League eindronde en ik ging er niet bij zijn.

Maar Ana vond een manier om het gesprek verder te zetten en me af te leiden, en de verpleegsters moesten langskomen om haar weg te sturen omdat het al laat was — ze waren soepel met de bezoekuren omdat ik een VIP- patiënt was, maar ik moest rusten en dus zeiden we gedag. Toen ze weg was, begon mijn schuldgevoel te groeien. Wat was ik aan het doen? Waarom was ik met haar aan het praten in plaats van te hopen dat Vicky terug zou komen? Waarom was het zo moeilijk om aan de hoop vast te houden?

Maar donderdagavond was die hoop voor eens en altijd weg. Ik was terug thuis en was aan het rusten, terwijl mijn ouders bij mij verbleven in mijn miserie, toen iemand op de deur klopte. Mijn vader ging opendoen en kwam terug met Kike die aan het huilen was, hij leek nog slechter dan zondagavond.
"Nee, nee, nee, nee, nee, nee!", zei ik, steeds luider na elke 'Nee' dat ik zei.
"Ze... hebben de zoekactie afgesloten. Ze konden niets vinden", sniffelde hij.
"Maar... dat is een goed teken! Dat betekent dat ze levend eruit is gekomen!", riep ik, met een traan die van mijn gezicht rolde.
Hij schudde zijn hoofd en bleef verder huilen. "De impact van de raket was recht op het midden van de cellen. Ze zeiden... oh god, ik kan het niet eens luidop zeggen, ik wil het me niet voorstellen", zei hij en brak. "Ze zeiden dat de explosie haar waarschijnlijk in miljoenen stukjes had gescheurd."
De afbeelding die mijn hoofd maakte van dat, brak mijn hart. Dit kon gewoon niet waar zijn, dat soort dingen gebeuren alleen in films.

"Mam is in complete ontkenning. Ze weet zeker dat ze nog leeft en houdt vast aan de gedachte dat ze het misschien gered heeft. Papa is rationeel, maar zijn hart is gebroken, hij kan niet eens bedenken wat hij nu moet doen. En ik weet niet wat ik moet denken, ik denk maar dat ik geloof dat ze terugkomt, dat is makkelijker dan rouwen", snikte hij.
"Ze is weg", fluisterde ik en brak in tranen uit.

Kike ging uiteindelijk weg en mijn ouders probeerden me te troosten, maar het had geen zin. Ik huilde de hele nacht in mijn kussen. Het beeld van mijn vriendin verliet mijn gedachten niet — ze was overal. In mijn keuken, lachend terwijl ze kookte, in mijn badkamer waar ze haar perfecte witte tanden poetste, in mijn slaapkamer in haar ondergoed, wachtend tot ik met haar zou vrijen. Het was allemaal zo veel, inclusief de pijn in mijn knie.

De volgende dag vroeg ik mijn moeder om met mij naar Montserrat te rijden, ze leek erg bezorgd. Ik had nog nooit vrijwillig aan haar gevraagd om me naar een kerk te brengen, maar dit was de laatste plaats die ik en Vicky samen hadden bezocht voordat ze vertrokken was. Ik deed een kaars op de exact dezelfde plaats aan en begon te huilen. Dit was mijn manier om afscheid van haar te nemen, mijn eerste liefde. Maar ik had dit nodig, ik had mijn mentale sterkte nodig voor mijn revalidatie en ik kon niet zoals Kike of Maria aan dat kleine sprankeltje hoop aan blijven kleven, terwijl er objectief gezien geen kans was dat ze nog leefde.

Zondagavond, speelde Barça opnieuw, dit keer voor de competitie tegen Atlético Madrid, de ploeg van João, en ik was klaar om te kijken. Mijn ouders waren in Sevilla voor het weekend met mijn zus omdat het de verjaardag van een tante was en ik zweerde honderd keren dat alles goed zou zijn. Ze waren bezorgd omdat ik gisteren de hele tijd had gehuild voor een foto van Vicky en mij, terwijl ik mijn shirt van mijn honderdste wedstrijd vasthield voor La Masía, voordat ik het kon wegleggen in de kelder.

Het huis voelde groter dan het eigenlijk was, en het alleen zijn kwam op mij af toen ik naar de opwarming van de wedstrijd keek. Mijn vingers bewogen automatisch over het toetsenbord van mijn telefoon.

Gavi
Wil je de wedstrijd bij mij kijken vanavond?

     Ana Cordero
     Tuurlijk! Ik zal er binnen 20 minuten zijn 😊

Alles was beter dan alleen zijn, toekijken hoe mijn vrienden liepen over het veld en ik dat hier op mijn zetel als een verdrietige puppy zat. Ana kwam langs en zette haar naast me neer. Ze zag er erg goed uit vanavond, en ze rook zelfs zoals Vicky, misschien gebruikte ze dezelfde parfum, het zorgde ervoor dat al mijn zintuigen op hol sloegen.

Het was een aangrijpende wedstrijd en de jongens waren echt op dreef, ondanks alle pijn en nare dingen die ik doormaakte, wist het laatste fluitsignaal een glimlach op mijn gezicht te toveren. Toen de wedstrijd was afgelopen, merkte ik ook dat onze lichamen dichter bij elkaar waren gekomen en ze keek me ook aan. In een snelle beweging ging ze op mijn schoot zitten en kuste me. Ik was zo verrast dat ik niet wist wat ik moest doen, maar toen haar parfum, Vicky's parfum, in mijn neusgaten vloog, kon ik mezelf niet inhouden en kuste haar terug, terwijl ik een traantje wegpinkte..

Plotseling hoorde ik achter me iets op de grond vallen en ik trok me snel terug van Ana, vol afschuw kijkend naar wat het was, misschien waren ze aan het inbreken in mijn huis. Maar wat ik zag deed mijn hart stilstaan...