Chapter 39
අවුරුදු විස්සකට පෙර
අවුරුදු පහක් විතර වයස චූටි හේරී කලබලෙන් වගේ ලග හිටපු උස ම උස කඩවසම් තරුණයාගේ එක ඇඟිල්ලක් අල්ලගෙන හොදටම අඩමින් හිටියා..
"ඩොත්ටර් අන්තල්....අනේ මගේ උන්ගියාව බලන්න ඕනේ... අනේ මගේ අයියා ව බලන්න ඕනේ අන්තල්.... "
එදා ඒ උස තරුණයා ජින්ගේ තාත්තා වෙද්දී ඔහුටත් දරාගන්න බැරුවයි හිටියේ තමන්ගේ මිතුරන්ගේ වියෝව...ඔහුත් දුකින් ඔහේ යුංගිගේ කාමරය දිහා බලාගෙන හිටියා..හේරීගේ ඇඩිල්ලටයි ජින්ගේ තාත්තාත් ඒ වෙලාවේ හරි සිහියට ආවේ.. ඔහු හේරීව වඩාගත්තා...
"අන්තල් මගේ උන්ගියා..."
"හේරීයෝ, මැණික අහන්නකෝ....ඔයාගේ උන්ගියාට තාම සිහිය නෑනේ..."
"අන්තල්...මගේ බොලේ කෝ එතකොට...එයා නෑනේ අන්තල්...එයා කෝ අන්තල්...අනේ මට මගේ බොලේ ගාවට යන්න ඕනේ... මට බයයි අනේ...."
"හේරීයෝ.. ගුඩ් ගර්ලා අඩන්නේ නෑ..."
"මං බෑඩ් ගර්ල් කෙනෙක් නිසානේ ඔම්මයි අප්පයි මාව දාලා ගියා... බෝලෙත් මාව දාලා ගිහිල්ලා...දැන් උන්ගියාත් මාව දාලා ගියොත්...."
"නෑ මැණික... අයියා කොහෙවත් යන්නේ නෑ ඔයාව දාලා..."
අවුරුදු විස්සකට කලින් අනතුරේදිත් යුංගි තුවාල වෙලා තිබුණා හොදටම.. ඔහුගේ ඔලුවට යකඩ පොල්ලකින් ගහලා තිබුණා... ඉස්පිරිතාලේ ගේන කොටත් රුධිර වහනය වැඩි....ජින්ගේ අප්පා ගාවට තවත් වෛද්‍යවරයෙක් ඇවිත් රිපෝට් වගයක් පෙන්න පෙන්න මොනවදෝ බැරෑරුම් දෙයක් කිව්වා...බැරෑරුම් බව වැඩිවෙන්න වැඩි වෙන්න ජින්ගේ පියා කලේ හේරී දිහායි යුංගි ප්‍රතිකාර ලබමින් හිටපු කාමරෙයි දිහා බලාගෙන නළල අතින් තෙරපපු එකයි..ඔහු වඩාගෙන හිටපු හේරීව බිමින් තිබ්බා...
"හේරීයෝ...අහන්නකෝ මැණික..."
"කියන්න අන්තල්...."
"අයියාට සිහිය ආවාට සමහර දේවල් මතක නැති වෙයි... ඔයා එයාට හැමදේම මතක් කර කර කරදර කරන්න එපා..අන්කල් ඉක්මනට ඔයාගේ උන්ගියාට හොද කරලා දෙන්නම්... "
"මං කලදල කලේ නැතිවුණොත් උන්ගියා අතුරුදහන් වෙන්නේ නෑනේ ද... අනිත් අය වගේ..."
