Berceste

4. Bölüm

Merhaba sevgili okurlarım kitabı eğlence amaçlı yazıyorum.

Uzun bir aradan sonra bölüm ile karşınızdayım ballarım. 🤍😻

Elfin Defne Aslan (Karahanlı)

"Ne yapıyorum abi ne olduğu belirsiz bir kızı evimize alıyoruz daha öncede sizin kardeş sevginiz yüzünden başımıza gelmeyen şey kalmadı." dedi isminin Yavuz olduğunu öğrendiğim adam.

Sinirli adam "Oğlum o hataydı ama Defne'nin DNA testini bizzat yaptık ya yanlış olma ihtimali var mı?" dediğinde diğerleri sessiz kaldı.

Biraz daha bilincimi açık tuttuktan sonra uyku beni kolları arasına aldı.

~~~

Gözlerimi araladığım da bedenim havadaydı bir an ne olduğumu anlayamamış olsam da beni taşıyan kişinin sinirli bakan adam olduğunu anlamıştım.

Gözlerimi aralayarak etrafıma baktım bir ton insan bize bakıyordu anlık bir şaşkınlık ile gözlerimi geri kapattım.

Bir kaç saniye sonra gozlerimi açıp etrafımda ki kalabalıkğa baktığımda başımı yasladığım göğüsten kaldırmadan gözlerimi geri kapattım.

Sinirli bakan adam "Seni numaracı korkma bu insanlar seni yemez." dediğinde hafif bir şekilde kıkırdadım.

"Şişt başım ağrıyor." dediğimde saçlarımın üzerine bir öpücük bıraktı.

"Tamam güzelim sen devam et." dediğinde kalabalıktan çıkana kadar hiç ama hiç kıpırdamadım.

"Odaya geldik numaracı." dediğinde hızla gözlerimi açtım. Bembeyaz bir odanın içinde açtığım gözlerim bir anlık acımış olsa da hızlı alışmıştım.

"Beni buraya kadar taşıdığın için teşekkür ederim." dediğimde tekrar saçlarımı öptü ve beni yavaşça ayaklarımın üzerine indirdi.

"Rica ederim güzelim." dediğinde başımı kaldırıp yüzüne baktım "Senin adın ne?" diye sordum.

"Adım Mirza güzelim." İsmi gerçekten çok güzeldi.

"İsmin çok güzelmiş." dediğimde şen bir kahkaha attı ve ardından burnumu sıktı.

"Ama burnumdan uzak durun ya." dediğimde gülüşü dahada büyüdü.

"Defne çok tatlısın ama." dediğinde hafif de olsa utanmıştım.

"Allahım tipe bak." dedi ve kafamı avuçları arasına sıkıştırdı.

"Allahım millet benden korkuyor bu adam kafamı mıncırıyor." diye söylendim kendi kendime.

Söylediğimi duymuş olmalı ki "Bak sen küçük hanıma." dedi alaycı bir tavırla.

"Neyse ya saat kaç ve benim telefonum nerede?" diye sorduğumda cebinden telefonunu ve benim telefonumu çıkarttı.

"Saat henüz 9 sen uyuya kalınca telefonunu ben aldım bir iki kere Aslanlar aradı." dedi sonda yüzü kırışmıştı.

Doğal olarak diğer abilerimi kıskanıyorlardı.

"Beni taşıdığın için teşekkür ederim eğer işimiz yoksa ben uyuyabilir miyim?" diye sordum masumca.

Şu hayatta en sevdiğim şey uyumaktı uyumak bir sanattı.

"Ne yazık ki numaracı önce bizim çekirdek aile ile sonra ise dedemler ile tanışacaksın."

"Sonra olsa o iş?"