Bazen hayat bizi bir seçim yapmaya zorlardı. Sonucu iyi ve ya kötü farketmez. Biz o seçimleri yapmak zorunda kalırdık. Şimdi benim yaptığım gibi. İmza atmıştım o kağıda. Artık resmen evliydik. Artık Niran Karahan olmuştum, Arslan Karahan'ın karısı. Buradaki insanlar öyle diyordu..peki neden? Neden bir insan bunun aynısını Arslan için söylemiyordu? Niran Karahan'ın kocası..
Gerçi bu topraklarda böyleydi..bu toprakların kanunu buydu..
Evlilik cüzdanını elime aldım, artık evli bir kadındım. Henüz 22 yaşındaydım...
Daha universiteyi yeni bitirmiştim..
Dün dini nikahımızda kıyılmıştı.
Yarın düğün olacaktı. Sanki normal bir evlilik yapıyormuşuz gibi herkes eğlenip gülecekti.
Bunu düşününce sinirlerim daha fazla bozuluyordu
Arslan'a gitti bakışlarım. Bir sorun vardı galiba, yüzünden öfkeli olduğu belli oluyordu. Ya da bu evlilik durumu onu sinirlendirmişti..
Aynı anda onun bakışlarıda beni bulmuştu. Bakışlarımı kaçırdım hemen, neden bilmiyorum ama onunla göz göze gelmek istemiyordum, beni rahatsız eden bir şeyler vardı sanki
Daha sonra oradan ikimiz baş başa ayrıldık. Beni güzel manzaralı bir yere götürdü
"Burayı hiç bilmiyordum" dedim hayret dolu bakışlarımı etrafta gezdirirken
"Bilinmemesi zaten onu güzel yapan şey. Çok az insan biliyor burayı"
"Artık bilenler arasına bende eklendim"
Kafasını salladı
Gülümsedi. Ben bir kaç saniye sanki o tebessümde takılı kaldım.
"Neden geldik buraya?" diye sordum
"Konuşmak için..malum izin vermiyorlar konakta baş başa kalıp doğru dürüst konuşmamıza"
"Ne konuşacağız?" diye sordum
"Niran hanım..yarın düğün..her ne kadar rızasız bir olay olsada, bir şekilde kabul ettik. Artık benim eşimsin, benden olsa yarın düğün biter bitmez geri döneriz ama malum ağa ben seçileceğim..babam burada kalmamı istiyor ve ısrar ediyor"
"Dönmeyecek miyiz?" diye sordum telaşla
"Döneceğiz..benim orada başında durmam gereken bir şirketim var. Buradaki işlerimide aksatmayacağım, ağalık görevimide yapacağım. Hem bura, hem ora zor olacak biraz ama yapacak bir şey yok. Aynı çatı altında yaşayan farklı insanlar olacağız, hatta belki ileride kısa süre sonra aynı çatı altında yaşamamıza gerek bile kalmaz"
Özgür olabilecektim yani?
"Anladım" dedim
"Güzel o zaman bir sorun kalmadı, iki gün sonra geri dönüyoruz"
Gözlerim işıl işıl parladı..bu söyledikleri beni mutlu etmişti. Sonunda yine kaçmadan, kovalanmadan kendi hayatıma devam edebilecektim
Biraz daha durduktan sonra konağa geri dönmüştük. Konakta telaş vardı..yarın düğün vardı. Herkes bir şeylere koşturuyordu
Arslan babamların yanınaa gidip oturdu
Kahve yapıp götürmüştüm onlara. Arslan kahveyi alırken gözlerimin içine bakmıştı. Ve ben yine gözlerimi kaçırmıştım
O sırada konağın kapısı açılınca bakışlarım oraya gitti. Kapıdan içeri giren kuzenimi görünce yüzümde güller açmıştı sanki. Çocukluktan beri tek iyi anlaştığım akrabam Miran'dı. Kendisi buradaki en yakın arkadaşım, en yakın akrabam ve en yakın sırdaşım olurdu. Herkese selam verdikten sonra hızlı adımlarla benim yanıma geldi. Ben elimdeki tepsiyi masanın üzerine bıraktım. Ona elimi uzattığımda elimden tutup kendisine çekip sarılmıştı. Miran hep böyleydi..
Babam'ın öksürük sesini duyunca ondan uzaklaştım. Sanki ayıp bir şey yapıyorduk..biz kuzendik, biz arkadaştık. Ama bunu ağa bozuntusu olanlar anlamazdı değil mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Niran/ Berdel✔️(Ateş Serisi 2)
Romance"O zaman evlen benimle" dedi düz sesiyle. Bakışlarım anında onu buldu. Gözlerim gözlerine kenetlenmişti sanki.. İşte yine birileri berdele kurban gidiyordu.. Hayat onu bir şeylere zorluyordu Biz yine bir şeylere doğru sürükleniyorduk..
