Niran/ Berdel✔️(Ateş Serisi 2)

17♤Kader ağları

Her şey nasıl hızlı bir döngü yapmıştı?
Kafam karışıktı. Hem güzel duyguydu, hemde korkunç.
Onunla böyle olmak güzeldi, ne ara ona böyle tutuldum bende anlamamıştım.
Belkide aynı ortamda olduğumuzdandı hep bunlar. Acaba ilk günden ayrı eve çıksaydım yine aynı şeyler olur muydu?

Arslan bana ilgili davranıyordu. Sanki sırılsıklam aşıkmış gibi..
Ben bir insana çok çabuk bağlanırdım, yine bağlanmaktan korkuyordum. Bir kördüğüm gibi..

Birine alıştığım, bağlandığım sürece kopmam zor olurdu. O duygularından emin miydi?
Bu kadar kısa sürede bu mümkün müydü?

Aklımı kurcalayan şeyler yüzünden işime doğru dürüst odaklanamıyordum bile.
Bu adam bana ne yapmıştı böyle?

Öğlen vakti yemek sırasında arayıp biraz Asena'yla konuşmuştum. Her şeyi değil, ama bazı şeylerden bahsetmiştim ona. Tabii çoğu arkadaş gibi akışına bırakmamı söylemişti. Kendimi yıpratmamam gerekiyormuş..

Söylemesi kolay..

Bittiği yerden başlıyor demiştim ya gerçektende öyle olmuştu. Ben her şeyin bittiğini düşünürken her şeyin daha yeni başladığından habersizdim

Arslan.. bir zamanlar hiçbir şeyim olan bu adam şimdi her şeyim olmak için çabalıyordu

Gerçekten bir aile olmayı deneyebilir miydik?

İşte tüm gün yoğun geçmişti. Hava kararmıştı artık, camdan dışarıyı seyrediyordum. Acaba Arslan şuan ne yapıyordu?

Tam bunu düşünürken odamın kapısı açılmış ve Arslan odaya girmişti
Onu görünce şaşırmıştım. Kocaman gülümseyerek karşılamıştım onu

Ne ara ona bu kadar bağlanmıştım?
Sanki kaç yıldır karı kocayız.
Ne çabuk alışmıştım ona.
Bu iyi bir şey değildi
Ben hep aşık olmaktan korkan biri olmuştum, ama şimdi bu çukura çok çabuk düşmüştüm. Gırtlağıma kadar aşka batmış gibi hissediyordum. Ne kadar komik..

"Arslan, hoş geldin" dedim ona doğru giderken

"Hoş buldum, işin bittiyse seni almaya geldim"

"Bitti sayılır" dedim

"Gidelim o zaman" dedi eliyle kapıyı gösterirken

"Nereye?" diye sordum gözlerimi kısarak

"Sadece kafa dinleyeceğimiz güzel bir yere"

Şirketten çıkıp arabasına bindik, beraber yola koyulduk. Camı açıp rüzgarın saçlarımı savurmasına izin verdim. Rüzgarın saçlarımı savurmasını seviyordum..

Araba durduğunda indik
Etrafıma baktığımda sahilde olduğumuzu anlamıştım.
Arslan arabadan inip yanıma geldi, eğilip ayakkabılarımı çıkardı. Bu yaptığına şaşırmıştım, ama neden yaptığını anlamıştım. Kendi ayakkabılarınıda çıkardı. Kumsalın üzerinde çıplak ayakla gezmek mükemmel bir şeydi..

Elimden tutup karşıya doğru götürdü. İleri gittiğimizde mumlarla süslenmiş bir masa olduğunu gördüm ve görünce kocaman sırıttım. Böyle sürprizlere bayılıyordum. Dizilerde böyle sahneler olduğunda eriyip gidiyordum, ağzımın suyu akıyordu resmen. Bir gün kendim gerçek hayatta yaşayacağımı hiç düşünmemiştim. Böyle romantik erkekler anca dizilerde olur derdim hep..
Ama şimdi doğru düşünmediğimi Arslan bana yavaş yavaş öğretiyordu
Gerçek hayattada güzel seven insanlar vardır..
Umarım bende o güzel seven insanlardan biri olabilirdim..

Arslan'la biz daha yeniydik, acemiydim ben. Duygularımda kendim gibi acemiydi. Çabuk karar veremezdim. Güvenmek konusuna gelince ben zaten onunla ilk gün karşılaştığımız ilk an evlenmeyi kabul ettiğimde ona güvenmeyi seçmiştim
Arslan bana taraf döndü yüzünü. Gözlerinin içi parlıyordu sanki. Bende aynı işıltılı gözlerle bakıyordum ona