Niran/ Berdel✔️(Ateş Serisi 2)

13♤Sarhoş

Dün akşam eve döndükten sonra ikimizde kendi odalarımıza çekilmiştik.
O kadar olay olmuşdu dün, ama hepsini dün gece unutmuştum..bazen küçük şeyler insanları mutlu edebiliyor..
Ve biz bunların kıymetini çok geç anlıyoruz..

Sabah kalkıp erkenden kahvaltı sofrasınə kurmak için Türkan ablaya yardım etmiştim. Beraber sofrayı kurduğumuz zaman Arslan'ın merdivenlerden indiğini görünce gülümsemiştim. Kendime engel olamıyordum..

"Günaydın hanımlar" dedi yerine geçip otururken

"Günaydın" dedik ikimizde.

Türkan abla erken kahvaltısını yaptığı için diğer işlerinin başına geçti. Bizde Arslan'la beraber sofraya geçip oturduk.
Arslan'ın bardağına çayı doldururken üzerimde hissettiğim bakışları yüzünden dikkatim dağılıyordu
Şimdi çayı dökeceğim...
Çayı dökmeden bardağa doldurup bitirdikten sonra kendi yerime geçtim.

"Bugün ben iş çıkışı Asena'ya gideceğim"

"Asena?"

"Arkadaşım"

"Anladım"

Daha sonra yine sessizce kahvaltımıza devam ettik. Ama sohbet etmek istiyordum..bir ömür böyle sessiz geçmezdi ki...
Nasıl olacaktı bu işin sonu?
Onun aklında bir şey var mıydı?
Boşanmak gibi mesela?

"Bir konu hakkında konuşmak istiyorum"

"Ne?"

"Boşa-"

"Boşanmak falan yok" diyip ayağa kalktı

Töreyi bende biliyordum, boşanmanın zor olduğunu bende biliyordum. Ama en azından belki bir yol bulurduk..
Konuşmama bile müsade etmemişti. Sinirlenmişti, ses tonundan belliydi. Kahvaltısını bitirmeden çekip gitmişti.
Bende öylece arkasından bakarak kalmıştım.
Ben onun hayatında bir engel olmak istemiyordum. Bir birimizin hayatında böyle yer edinmek istemiyordum. Sonuçta bizim evliliğimiz bir zorunluktan ibaretti.
Ama asıl korktuğum şey bu değildi..
Asıl korktuğum şey kendimdi..onunla böyle yakın olduğum sürece, hep onun yörüngesinde olduğum sürece kendi duygularımın değişmesinden korkuyordum. Bunu bir kaç gündür yüzümdeki bu aptal gülümsemeden anlamıştım..ve şimdi ne aklım, ne kalbim bunu kabulleniyordu.
Sadece ona alışmaktan korkuyordum..
Sonuçta sonsuza kadar böyle devam etmeyecektik, bir gün ayrılmak, kopmak zorunda kalacaktık ve o gün geldiğinde ben artık ona alıştığım için zor olacaktı. Ben bundan korkuyordum..
Şimdiden bir çözüm yolu bulmak istiyordum, konuşmak istiyordum onunla. Ama o dinlemeyip, hatta sinirlenip çekip gitmişti

Kahvaltı sofrasını topladıktan sonra odama gidip hazırlandım. İşe gidecektim, ama kahvaltı sofrasında olan olay yüzünden şimdi garip, huzursuz hissediyordum

Tüm gün şirkette aynı huzursuzluk üzerimdeydi. Ama kimse anlamasın diye uğraşıyordum. Gün boyunca yoğun iş programıyla uğraşınca saatlerin nasıl geçtiğini anlamamıştım bile. İş çıkışı saati gelince hazırlanıp çıkmıştım şirketten, Asena'ya gidecektim.

Asena kocaman sırıtmasıyla kapıyı açıp benim yüzümün asık olduğunu görünce sırıtması kaybolmuştu. İçeri girdiğimden beri durmadan sorguluyordu

"Çok yorgunum, bir yorgunluk kahvesi içelim" dedim

Kahvelerimizi yapıp salona geçtik. Televizyon açıktı, ama hiçbirimiz televizyon izlemiyorduk. Asena konuşmamı bekliyordu
Ona bu sabah kahvaltıda olan olayları anlattım

"Daha yeni evlendiniz bu kadar erken bu konuyu açmanın sebebi ne?"

"Evliliğimizin nasıl, neden olduğunu biliyorsun, bu konuyu açmamda tuhaf olan ne?"