YÜREK SEVDA (DÜZENLENİYOR)

Bölüm 14

SELAAMMMMM! 

Nasılsınız?? Ben çok iyiyim, umarım sizde iyisinizdir. 

Bölüme başlamadan önce bir duyurum olacak. @yureksevdaofficial kurgumuzun resmi ve tek hesabıdır. Takip ederseniz çok sevinirim.

----

"Vatan için can veren bütün şehitlerimizin anısına, saygı ve rahmetle anıyoruz..."

----

Alpay Yenilmez...

Evrak işleri için Asel'in odasına gelmiştim. Evrakları doldurduktan sonra çay söyleyerek biraz konuştuk. Bana ailesini anlattı. Anlatırken o kadar masumdu ki, sanki karşımda yirmi sekiz yaşındaki o kadın değil de on iki yaşındaki kız çocuğu vardı. 

O farkında değildi belki ama anlatırken bakışları bile değişiyordu. O an içimde, derinlerde bir yerde ailesini kıskandığımı hissettim. Hayır, bu öyle bir kıskançlık değildi. Sadece... benim de onun gibi bir ailemin olmasını istedim.

Kendim için değil, Senem için. Eğer bizim de Asel gibi bir ailemiz olsaydı Senem, okul hayatında ve günlük yaşantısında bu kadar zorlanmazdı, çocukluğu bu kadar yaralı olmazdı. 

"Abi, abi!" Bütün yetimhane kardeşimin sesiyle yankılandı. Elimdeki çöpten bulduğum tekerleği kırık arabayı yastığıma bırakıp yatağımdan indim. Yetimhanede ikili ranzalarda yatardık ve ben üstte yatardım. Senem üst taraftan düşer diye ona altta yatmasını söylemiştim. 

Koşarak yanıma geldi. "Ne oldu mavişim?" Ben ortaokula gidiyordum. O ilkokula. Yanıma gelip elimi tuttu. "Abi, senden bir şey isteyebilir miyim?" Sevecen bir şekilde gülümseyip yanağını sıktım. "Senin için her şeyi yaparım, boncuk. Ne isteyeceksin?" Bir ayağını öne çıkarıp yerde halkalar çizdi. Ne zaman utansa böyle yapardı.

"Okulda Ayşe diye bir kız var. Annesi saçlarını bu gün çok güzel örmüş. Okuldaki bütün kızların saçı örülü ama ben hep saçım açık gidiyorum. Öğretmen kızdı bana, bir daha saçın açık gelme dedi. Yarın sabah Ayşe'nin annesinin ördüğü gibi saçlarımı örer misin? Çok istiyorum, ne olur!" O kadar hevesle istemişti ki ona saç örmeyi bilmiyorum ki diyemedim. Kıramadım onu. Koltuk altlarından tutup zorlukla kaldırdım ve yatağına yatırdım. 

"Tamam boncuğum, örerim ben saçlarını. Şimdi öğle uykusu vakti bakalım, sonra ödevlerini yaparız beraber." Senem sevinçle doğrularak minik elleri ile boynuma sarıldı ve yanağıma sulu bir öpücük kondurdu. Gülerek onu uyuttuktan sonra yetimhanenin üst katına çıktım. 

Yetimhane dört katlıydı ve en üstteki iki katta yaşı daha büyük olan çocuklar kalırdı genelde.

"Eda abla?" Eda abla yurttaki en büyüğümüzdü. Hepimizi çok severdi. Lise son sınıf öğrencisiydi kendisi. Eda abla bana baktı ardından kocaman gülümsedi. "Alpay, gelsene canım?" Odanın kapısını tamamen açıp içeri girdikten sonra kapattım.

Eda abla bana yediği meyvelerde uzatınca tabaktan bir tane elma dilimi alıp teşekkür ettim. "Bir şey mi oldu bakalım minik asker?" Yurttaki çoğu kişi bana asker derdi. Çünkü ben sürekli ileride asker olup Senem gibi bir sürü kızı koruyacağım derdim hep. Başımı salladım. Kalemini kitabın arasına koydu.