I can do it with a broken heart | Mabbie

Proloog; 2

Een week na de breuk met Raoul stond Matthyas in de repetitieruimte, zijn handen om de microfoonstandaard geklemd alsof het zijn enige houvast was. De ruimte was gevuld met het vertrouwde geluid van instrumenten die werden gestemd, versterkers die zoemden en korte flarden van noten die door de lucht zweefden. Het was de eerste repetitie voor hun aankomende theatertour, maar in plaats van de gebruikelijke opwinding voelde Matthyas alleen maar een zware druk op zijn borst.

Koen, Milo en Robbie waren bezig met hun eigen voorbereidingen. Koen liet zijn vingers over de snaren van zijn gitaar glijden, een serie akkoorden spelend om zijn stemming te controleren. Milo had zijn handen op de toetsen van zijn piano liggen, ogen dicht terwijl hij zich concentreerde op het perfecte geluid. Robbie sloeg ritmisch op de drums, elke slag met een precisie die kenmerkend voor hem was.

Matthyas haalde diep adem en probeerde zich op de muziek te concentreren. De muziek was altijd zijn toevlucht geweest, een plek waar hij zijn emoties kon uiten zonder woorden. Maar vandaag voelde het anders. Het voelde alsof elke noot die hij zou zingen, zou breken onder het gewicht van alles wat hij probeerde te verbergen.

"Ben je er klaar voor, Matt?" vroeg Koen met een glimlach, terwijl hij zijn gitaar nog een laatste keer aansloeg. Zijn toon was licht en opgewekt, maar er was een ondertoon van bezorgdheid die Matthyas niet ontging.

Matthyas knikte, zijn stem nauwelijks hoorbaar toen hij antwoordde. "Ja, laten we maar beginnen." Hij schraapte zijn keel en zette de microfoon aan zijn lippen. Zijn hart bonsde in zijn borst, en hij voelde hoe zijn ademhaling onregelmatig werd. Hij dwong zichzelf tot rust, wetende dat hij dit moest doen. Hij moest de muziek laten spreken, in de hoop dat het de pijn zou verzachten.

Ze begonnen met hun eerste nummer, een emotioneel beladen ballad die de laatste tijd altijd het beste in Matthyas' stem naar boven had gebracht. Maar toen hij de eerste noten inzette, voelde hij meteen een trilling in zijn stem. De woorden die normaal zo krachtig en vol emotie klonken, kwamen nu zwak en breekbaar over.

Koen wisselde een bezorgde blik met Milo, die zijn pianospel iets verzachtte om Matthyas te ondersteunen. De muziek klonk goed, maar er was iets dat niet klopte-iets wat in Matthyas' stem verborgen zat, iets wat ze niet konden plaatsen.

Robbie stopte met drummen en keek Matthyas aan. "Matt, je klinkt niet zoals je gewoonlijk doet. Gaat het wel?"

Matthyas slikte en vermijdde hun blikken, zijn knokkels wit van het vastklemmen aan de microfoonstandaard. "Ik ben gewoon... een beetje moe," zei hij zacht. Zijn stem trilde nog steeds, een bewijs van de onrust die hij voelde.

Milo fronste licht, zijn handen rustend op de toetsen. "We zijn allemaal wel eens moe, maar dit voelt anders. Je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wilt, maar het is duidelijk dat er iets aan de hand is."

Matthyas schudde zijn hoofd en probeerde een zwakke glimlach op zijn gezicht te forceren. "Het gaat wel," mompelde hij. "Ik wil niet dat jullie je zorgen maken. Laten we gewoon doorgaan."

Zijn bandleden keken hem onderzoekend aan, maar lieten het onderwerp rusten. Ze wisten dat Matthyas soms worstelde met zichzelf en dat hij de neiging had om dingen voor zichzelf te houden. Ze respecteerden zijn privacy, zelfs als ze voelden dat er iets niet in orde was.

Koen, altijd de steunpilaar van de band, knikte langzaam en sloeg een paar akkoorden aan op zijn gitaar om het nummer opnieuw in te zetten. "We kunnen het nog een keer proberen. Misschien helpt het als we er gewoon doorheen spelen."

Matthyas haalde diep adem en knikte. Ze begonnen opnieuw, en deze keer probeerde hij zich volledig op de muziek te richten. Hij liet de noten door zijn stem rollen, voelde de vibraties in zijn keel, maar de trilling bleef. Zijn stem klonk fragiel, alsof hij elk moment kon breken, maar hij dwong zichzelf om door te zingen.

Toen ze het nummer hadden afgerond, hing er een ongemakkelijke stilte in de ruimte. Matthyas stond nog steeds bij de microfoon, zijn handen slap aan zijn zijden, terwijl hij zich probeerde te herpakken. De blik in de ogen van zijn bandleden vertelde hem dat ze zich zorgen maakten, maar ze vroegen niet verder.

Robbie stond op van zijn drumstel en liep naar Matthyas toe. Hij legde een hand op zijn schouder, een stil gebaar van steun. "We zijn hier voor je, man. Wat het ook is."

Matthyas knikte kort, niet in staat om iets te zeggen. Hij voelde zich leeg en tegelijkertijd overweldigd door alles wat hij binnenhield. Hij was dankbaar voor hun steun, maar hij wist ook dat hij dit op zijn eigen manier moest verwerken.

Toen de repetitie ten einde kwam, pakte hij zijn spullen in, nog steeds in gedachten verzonken. Zijn bandleden gaven hem bemoedigende schouderklopjes, hun blikken vol begrip. Matthyas glimlachte zwak en mompelde een afscheid, voordat hij de repetitieruimte verliet.

Buiten ademde hij de frisse lucht in, voelde de koelte van de avond op zijn huid. Hij was moe, uitgeput van het vasthouden aan de façade dat alles in orde was. Maar voor nu, was dat het enige wat hij kon doen-doorgaan, de volgende dag proberen opnieuw te beginnen, en hopen dat de muziek hem uiteindelijk zou genezen.