I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 14: Gezien

De eerste zonnestralen glipten door de spleten van de gordijnen, verlichtten zachtjes de kamer, en tekenden lange schaduwen over het bed. Robbie was als eerste wakker, zijn ogen traag openend terwijl hij zich oriënteerde in de halfdonkere ruimte. Het eerste wat hij voelde, was het gewicht van de situatie die hen in deze kamer had gebracht. Het tweede wat hij voelde, was de warmte van Matthyas' lichaam naast hem.

Voorzichtig draaide Robbie zich op zijn zij, zodat hij Matthyas kon zien. Zijn vriend lag nog diep in slaap, zijn ademhaling gelijkmatig en rustig, maar er was iets fragiels in de manier waarop hij zich had opgerold, alsof hij zichzelf probeerde te beschermen tegen de wereld. Zijn gezicht, dat normaal zo expressief was, leek nu ontdaan van alle emotie, slechts een leegte die Robbie's hart deed samenkrimpen.

Robbie's blik gleed omlaag, naar de plek waar het dekbed een beetje verschoven was en een deel van Matthyas' lichaam onthulde. Onder zijn shirt droeg Matthyas alleen een witte boxer, en daar, op de heup, viel iets Robbie meteen op. Een kleine, maar duidelijke bloedvlek die door de stof heen was gesijpeld, donkerrood tegen het wit van de stof.

Het leek alsof de wereld even stopte. Robbie voelde een koude rilling door zijn lichaam trekken. Zijn hart sloeg een slag over, en een verlammende pijn golfde door zijn borst. Dit was het bewijs van wat hij al vermoedde, maar nooit echt had willen geloven. Matthyas had zichzelf weer verwond.

De gedachte dat Matthyas zichzelf zo toetakelde, dat hij zichzelf zoveel pijn toebracht, brak iets in Robbie. Tranen prikten achter zijn ogen, maar hij slikte ze weg, niet omdat hij niet wilde huilen, maar omdat hij wist dat hij sterk moest blijven—voor Matthyas, voor hen beiden.

Voorzichtig, zodat hij Matthyas niet wakker zou maken, trok Robbie het dekbed iets verder terug en boog zich naar voren om beter te kunnen kijken. De bloedvlek was niet groot, maar het was meer dan genoeg om te bevestigen wat hij vreesde. Matthyas had zichzelf gesneden, waarschijnlijk in een wanhopige poging om de pijn die hij vanbinnen voelde te beheersen of misschien zelfs te verdrijven.

Robbie's hand beefde een beetje toen hij de rand van Matthyas' shirt omhoog trok, onthullend een kleine, maar diepe snee op zijn heup. Het was duidelijk dat Matthyas had geprobeerd het bloeden te stoppen, maar dat het niet helemaal was gelukt. De wond zag er rauw en pijnlijk uit, een fysieke manifestatie van de emotionele chaos die in hem woedde.

Robbie haalde diep adem, probeerde de paniek in zijn borstkas te onderdrukken. Hij wist dat hij Matthyas moest helpen, dat hij iets moest doen, maar het idee om zijn vriend zo te zien, zo breekbaar en gekweld, maakte hem machteloos. Het leek alsof hij met zijn gevoelens geen kant op kon—hij wilde niets liever dan Matthyas vasthouden en hem beschermen tegen zichzelf, maar hij wist ook dat hij voorzichtig moest zijn.

Matthyas bewoog een beetje in zijn slaap, zijn gezicht verstrakte even voordat hij zich weer ontspande. Robbie liet het shirt snel terugzakken en trok het dekbed weer over Matthyas heen. Hij kon het niet aan om Matthyas op dit moment wakker te maken en hem te confronteren met wat hij had ontdekt. Niet nu, niet als Matthyas voor het eerst in dagen eindelijk een beetje rust leek te hebben gevonden.

In plaats daarvan bleef Robbie zitten, stil naast zijn vriend, terwijl hij nadacht over wat hij moest doen. Het was duidelijk dat Matthyas hulp nodig had, meer dan wat hij of de andere jongens hem konden geven. Dit was een gevecht dat Matthyas niet alleen kon winnen, en Robbie was vastbesloten om ervoor te zorgen dat hij de steun kreeg die hij nodig had, hoe moeilijk dat ook zou zijn.

De zon klom langzaam hoger aan de hemel, en de kamer werd lichter, maar voor Robbie voelde het nog steeds alsof hij gevangen zat in de duisternis van wat hij net had ontdekt. Hij wist dat er een tijd zou komen om Matthyas te vertellen wat hij had gezien, om hem te helpen begrijpen dat hij dit niet alleen kon doen. Maar voor nu zou hij hier blijven zitten, waakzaam, en wachten tot Matthyas wakker werd, vastbesloten om hem nooit meer in de steek te laten.