I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 2: tivoli vredenburg

De lichten in Tivoli waren fel en de zaal zat vol met een verwachtingsvol publiek. Het geroezemoes van stemmen vulde de ruimte, een mengeling van opwinding en anticipatie. Dit was het eerste optreden van hun tour, en de energie in de zaal was bijna tastbaar. Matthyas stond achter de coulissen, zijn hart bonsend in zijn borstkas. Hij voelde de zenuwen door zijn lichaam gieren, maar probeerde zichzelf te kalmeren. Dit was wat hij altijd had gewild—optreden, muziek maken, de mensen raken met zijn stem en woorden. Maar vanavond voelde alles anders. De emotionele last die hij de afgelopen weken had meegedragen, drukte zwaar op hem, zwaarder dan ooit tevoren.

De show begon goed. De band speelde strak, de energie was hoog, en Matthyas voelde zichzelf meegesleept worden door de muziek. Maar naarmate de set vorderde en ze dichter bij cupido kwamen, voelde hij een knoop in zijn maag. Dit nummer, dit moment, was altijd het moeilijkst geweest sinds het uit was met Raoul. En nu, met duizenden ogen op hem gericht, voelde de druk ondraaglijk.

Ze begonnen cupido, en Matthyas probeerde zich te concentreren op de muziek, op de band, op alles behalve de pijn in zijn hart. Zijn stem was sterk, maar tegen de tijd dat hij het laatste refrein bereikte, begon de trilling die hij al weken had gevoeld weer door zijn stem te sijpelen. De woorden, doordrenkt van herinneringen aan Raoul, sneden dieper dan ooit tevoren. Toen het nummer eindigde, stond hij stil, zijn hart bonzend in zijn borstkas. De laatste noot vervaagde, en voordat hij het wist, voelde hij de tranen opkomen, een golf van emotie die hij niet kon stoppen.

Hij wist dat hij het podium moest verlaten. Met een snelle beweging draaide Matthyas zich om en liep hij de coulissen in, de muziek en het applaus nog galmend in zijn oren. Zijn ademhaling was zwaar en hij voelde zich op het punt staan in huilen uit te barsten. De pijn die hij had geprobeerd te onderdrukken, kwam nu in volle kracht naar boven. Hij hoorde het publiek "meer!" joelen, hun roepend om een toegift, maar op dat moment voelde hij zich alsof hij elk moment kon instorten.

Plotseling voelde hij twee sterke armen om zich heen slaan. Het was Robbie, die hem onmiddellijk gevolgd was. Hij trok Matthyas stevig tegen zich aan en hield hem vast, terwijl de tranen eindelijk begonnen te stromen. Matthyas kon de opluchting voelen die door zijn lichaam spoelde terwijl hij zich overgaf aan het verdriet dat hij al die tijd had proberen te verbergen.

Robbie hield hem vast, zijn stem zacht maar vastberaden. "Het is oké, Matt. Laat het maar gaan. We zijn hier voor je, je hoeft dit niet alleen te doen."

Matthyas snikte tegen Robbie's schouder, de tranen stil maar intens. Hij voelde zich zwak, maar tegelijk ook opgelucht, alsof het eindelijk loslaten van zijn emoties hem een beetje ademruimte gaf. Na een paar minuten van stilte en troostende woorden van Robbie, haalde Matthyas diep adem en veegde de tranen van zijn gezicht. Hij voelde zich nog steeds gebroken, maar er was een nieuwe vastberadenheid in hem gegroeid. Dit was zijn moment, zijn kans om door te zetten, zelfs met het verdriet dat in zijn borst woedde.

Robbie keek hem onderzoekend aan, zijn handen rustend op Matthyas' schouders. "Ben je zeker dat je verder wilt? We kunnen altijd een pauze nemen, of het optreden afbreken. Niemand zal je het kwalijk nemen."

Matthyas schudde zijn hoofd, zijn stem nog steeds een beetje onvast, maar vastberaden. "Nee, Rob. Ik kan het... ik moet dit doen. Voor mezelf, voor jullie, voor de muziek. Ik ben oké. Echt."

Robbie keek hem nog even aan, twijfelend, maar toen hij de vastberadenheid in Matthyas' ogen zag, knikte hij. "Oké, Matt. Laten we dit doen."

Met een laatste bemoedigende knuffel lieten ze elkaar los en keerden terug naar het podium. Het publiek joelde nog steeds, hun enthousiasme onveranderd. Matthyas ademde diep in en stapte weer het licht in, de warmte van de lichten en het gejuich van de menigte hem omhullend. Zijn hart klopte nog steeds zwaar, maar hij voelde ook een nieuwe kracht door zijn aderen stromen.

Ze begonnen het volgende nummer, *Huisfeestje*, een stuk luchtiger en vrolijker dan het vorige. De overgang was abrupt, maar precies wat Matthyas nodig had. Hij dwong zichzelf om te glimlachen, om zich te laten meeslepen door de opzwepende ritmes en de positieve energie van het lied. En naarmate het nummer vorderde, begon hij zich steeds meer te verliezen in de muziek, zijn zorgen en verdriet even opzij geschoven.

Het publiek ging mee in de sfeer, hun dansende lichamen en vrolijke gezichten een bron van kracht voor Matthyas. Tegen het einde van het nummer voelde hij de zwaarte van het moment eerder op de avond wat lichter worden. Hij wist dat hij niet volledig geheeld was, maar in dit moment, met de steun van zijn vrienden en het publiek, voelde hij zich sterk genoeg om door te gaan.

Toen de laatste noot van *Huisfeestje* klonk en het publiek opnieuw in gejuich uitbarstte, glimlachte Matthyas, oprecht deze keer. Hij keek naar zijn bandleden, die naar hem terugglimlachten, hun ogen vol trots en steun. Ze hadden dit samen gedaan, als een team, en dat was alles wat hij nodig had om te weten dat hij het aankon.

Met een diepe zucht van opluchting en een hernieuwd gevoel van vastberadenheid, maakte Matthyas zich klaar voor de rest van de set. Het zou niet makkelijk zijn, dat wist hij, maar hij had zijn vrienden, zijn muziek, en dat was genoeg om hem door de avond heen te helpen.