I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 17: Appje

De dagen na het incident in de badkamer waren gevuld met een vreemde stilte tussen Matthyas en Robbie. Ze spraken nauwelijks over wat er was gebeurd, maar er hing een onuitgesproken begrip in de lucht—een fragiele vrede die Robbie met alles wat hij had probeerde te beschermen. Matthyas leek zich iets beter te voelen, of misschien was het meer dat hij zich overgaf aan de steun van Robbie. Ze bleven hun dagen samen doorbrengen, en 's nachts was Robbie er nog steeds om hem vast te houden, om hem gerust te stellen, zelfs als de woorden ontbraken.

Op een druilerige namiddag, terwijl Matthyas half onder een deken op de bank lag en door zijn telefoon scrollde, hoorde hij een ping—een melding van een nieuw bericht. Hij opende achteloos zijn berichtenapp, zonder te kijken van wie het was. Maar toen hij de naam bovenaan het scherm zag, verstijfde hij.

Raoul.

Zijn hart begon onmiddellijk sneller te kloppen. Het voelde alsof de lucht uit de kamer werd gezogen, alsof hij ineens weer in die donkere tunnel zat, zonder enig licht in zicht. Zijn adem stokte terwijl hij naar de woorden op het scherm staarde.

"Hey Matt, ik zag wat TikToks van jullie shows voorbij komen. Je ziet er... anders uit. Ik hoop dat alles goed met je gaat."

De woorden waren eenvoudig, misschien zelfs bezorgd, maar ze raakten Matthyas dieper dan hij had verwacht. Het was alsof alle wonden die hij de afgelopen tijd had proberen te negeren, ineens weer opengereten werden. Hij voelde de brok in zijn keel opzwellen, en zijn ogen begonnen te prikken.

Alles behalve goed, dacht Matthyas bitter. Hij was alles behalve oké. De breuk met Raoul, de pijn, het zelfdestructieve gedrag—het had hem allemaal zwaarder geraakt dan hij ooit had durven toegeven. En nu, net toen hij een beetje stabiliteit begon te vinden bij Robbie, herinnerde dit bericht hem eraan hoe diep hij nog steeds gewond was.

Hij voelde de tranen nu echt opwellen en sloot zijn ogen, hopend dat het gevoel zou wegzakken, maar het was te laat. De woorden van Raoul waren als een mes dat hij niet had zien aankomen, en het sneed recht door alle lagen van ontkenning die hij had opgebouwd. Zijn handen begonnen te trillen terwijl hij de telefoon opzij legde, niet wetend hoe hij moest reageren—of zelfs of hij dat wel moest doen.

Robbie zat aan de andere kant van de kamer, bezig met iets in de keuken, maar hij had Matthyas' plotselinge verandering in houding opgemerkt. Hij zag hoe Matthyas zijn telefoon neerlegde en zijn gezicht in zijn handen verborg, alsof hij zichzelf probeerde tegen te houden, probeerde de opkomende storm van emoties binnen te houden.

In een paar stappen was Robbie bij hem. Zonder een woord te zeggen, ging hij naast Matthyas zitten en legde een hand op zijn rug, een lichte, troostende aanraking die zei: "Ik ben hier." Matthyas trilde onder zijn aanraking, zijn ademhaling onregelmatig, alsof hij worstelde om zichzelf onder controle te houden.

"Wat is er, Matt?" vroeg Robbie zacht, zijn stem vol bezorgdheid.

Matthyas schudde zijn hoofd, niet in staat om te praten. Hij voelde zich verscheurd tussen het verleden en het heden, tussen de pijn die Raoul had achtergelaten en de nieuwe gevoelens die hij voor Robbie begon te ontwikkelen. Hoe kon hij uitleggen wat er in hem omging? Hoe kon hij Robbie laten begrijpen wat het bericht van Raoul met hem deed zonder alles kapot te maken wat ze hadden opgebouwd?

"Ik... ik ben gewoon even overrompeld," fluisterde hij uiteindelijk, zijn stem breekbaar. Hij wilde niet liegen, maar hij kon de waarheid ook niet volledig onder ogen zien. "Raoul... hij stuurde een bericht."

Robbie's hand verstijfde een beetje op zijn rug, maar hij bleef kalm. "Wat zei hij?" vroeg Robbie zacht, zijn toon voorzichtig, maar niet veroordelend.

Matthyas haalde diep adem, zijn borstkas op en neer gaand terwijl hij vocht om zijn emoties onder controle te houden. "Hij zag filmpjes van de shows... vroeg of ik oké ben."

Robbie bleef even stil, zijn blik gericht op Matthyas, die nog steeds naar de vloer staarde. Hij wist hoe diep de breuk Matthyas had geraakt, en hij wist ook dat Matthyas nog steeds worstelde met het verlies. Het was geen gemakkelijke situatie, en Robbie voelde zijn eigen hart breken bij het idee dat Matthyas nog zoveel pijn had. Maar hij kon ook niet ontkennen wat hij zelf voelde—de groeiende liefde die hij had voor deze kwetsbare, gebroken man.

"Je hoeft niet te reageren," zei Robbie na een tijdje. "Niet als je dat niet wilt. Hij heeft geen recht om te weten hoe het met je gaat, niet meer." Zijn stem was zacht maar vastberaden, een poging om Matthyas te beschermen, zelfs tegen de schaduwen van zijn verleden.

Matthyas keek eindelijk op, zijn ogen gevuld met tranen. Hij zag de liefde en zorg in Robbie's ogen, en het brak iets in hem. "Maar... ik ben niet oké, Rob. Ik ben alles behalve oké," fluisterde hij, en de woorden voelden als een opluchting, alsof hij eindelijk toegaf wat hij al die tijd had weggeduwd.

Robbie trok hem zachtjes naar zich toe, zijn armen stevig om Matthyas' magere lichaam slaand. "Het is oké, Matt," fluisterde hij terug. "Je hoeft niet oké te zijn. Je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben hier, en ik ga nergens heen."

Matthyas begroef zijn gezicht in Robbie's schouder, zijn schouders schokten terwijl de tranen eindelijk hun weg naar buiten vonden. Hij wist niet hoe hij verder moest, wist niet hoe hij de chaos in zijn hoofd ooit zou kunnen ordenen, maar op dit moment was hij dankbaar voor Robbie, voor zijn geduld en zijn liefde.

Terwijl de tranen opdroogden en de stilte zich weer tussen hen nestelde, voelde Matthyas voor het eerst een sprankje hoop. Hij was nog steeds alles behalve oké, maar hij had Robbie, en misschien—misschien was dat genoeg om de volgende stap te zetten, om zichzelf weer langzaam bij elkaar te rapen.

Ze zaten daar, in elkaars armen, en voor het eerst in lange tijd voelde Matthyas zich een beetje minder verloren. De toekomst was onzeker, maar met Robbie aan zijn zijde durfde hij voorzichtig te geloven dat er misschien toch een manier was om weer heel te worden.