I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 8: ik mis hem zo

De avond viel zwaar en traag in het appartement van Matthyas. Na de emotionele gesprekken en de beladen stilte die daarop volgde, was het tijd om te slapen. Matthyas had zich teruggetrokken in zijn eigen bed, terwijl Robbie zich had geïnstalleerd op de bank in de woonkamer. De spanning in het appartement was bijna tastbaar, en Robbie voelde een knoop in zijn maag terwijl hij zich onder de dunne deken nestelde.

Het was een onrustige stilte. Robbie lag daar, starend naar het plafond, zijn gedachten draaiend rond Matthyas. De wonden, de pijn, de onuitgesproken woorden... alles leek zwaarder te wegen in het donker. Hij vroeg zich af of Matthyas überhaupt zou kunnen slapen, en of hij zelf de slaap zou kunnen vatten, wetende wat zijn vriend doormaakte.

Na wat een eeuwigheid leek—misschien een half uur, misschien meer—hoorde Robbie een zacht geluid. Het was een klein, breekbaar snikje, nauwelijks hoorbaar, maar genoeg om hem onmiddellijk rechtop te laten zitten. Hij draaide zijn hoofd en zag in het schaarse licht van de straatlantaarns Matthyas staan, in de deuropening van de woonkamer. Zijn ogen waren gevuld met tranen, zijn gezicht een mengeling van verdriet en wanhoop.

"Robbie..." fluisterde Matthyas, zijn stem trillend en breekbaar. "Kun je... alsjeblieft bij me komen liggen?"

Robbie's hart brak bij het zien van zijn vriend in zo'n toestand. Hij stond zonder aarzelen op en liep naar Matthyas toe, die er nog kwetsbaarder uitzag dan eerder op de dag. Zonder een woord te zeggen, sloeg Robbie zijn arm om Matthyas' schouders en leidde hem terug naar zijn slaapkamer.

Eenmaal in het bed kroop Matthyas onder de dekens, en Robbie volgde hem, de ruimte naast hem vullend met zijn aanwezigheid. Zodra Robbie naast hem lag, kroop Matthyas dicht tegen hem aan, alsof hij in Robbie's nabijheid de enige troost kon vinden die hij op dat moment nodig had. Hij legde zijn hoofd op Robbie's schouder, zijn ademhaling snel en onregelmatig.

Het duurde maar een paar seconden voordat Matthyas begon te huilen, diep en onbedwingbaar, zijn lichaam schokkend van de emoties die hij niet langer kon onderdrukken. Zijn handen grepen wanhopig naar Robbie's shirt, alsof hij bang was dat zelfs hij zou verdwijnen als hij niet stevig genoeg vasthield.

Robbie sloeg zijn armen beschermend om Matthyas heen, zijn hand rustend op Matthyas' rug terwijl hij zachtjes heen en weer wiegde in een poging om hem te kalmeren. Hij voelde de natte tranen op zijn schouder druppen en hoorde de gebroken woorden die Matthyas tussen de snikken door fluisterde.

"Ik mis hem zo, Rob... ik mis Raoul zo verschrikkelijk," snikte Matthyas, zijn stem doordrenkt van pure wanhoop. "Ik weet niet... hoe ik zonder hem moet leven. Alles... alles herinnert me aan hem."

Robbie's hart kromp ineen bij het horen van die woorden. Hij had geweten dat Matthyas het moeilijk had met de breuk, maar dit... dit was meer dan liefdesverdriet. Dit was pure, allesomvattende pijn.

"Het is oké, Matt," fluisterde Robbie, zijn stem zacht en vol medeleven. "Laat het eruit, het is oké. Je hoeft het niet in te houden."

Matthyas bleef huilen, zijn hele lichaam trillend terwijl hij zich tegen Robbie aanklemde. De pijn en het gemis van Raoul leek hem van binnenuit op te vreten, en Robbie kon niets anders doen dan daar zijn, om hem vast te houden en te laten weten dat hij niet alleen was.

De tijd leek stil te staan terwijl ze daar lagen. Het enige geluid was het zachte, breekbare gehuil van Matthyas en Robbie's kalmerende woorden, die als een fluistering door de duisternis heen braken. Uiteindelijk begon Matthyas' huilen te verstillen, zijn lichaam uitgeput door de emotionele uitbarsting. Maar zelfs toen hij rustiger werd, bleef hij dicht tegen Robbie aan liggen, alsof hij bang was om los te laten.

"Ik weet dat je hem mist, Matt," zei Robbie zacht, zijn hand nog steeds troostend over Matthyas' rug strijkend. "En dat is oké. Het is normaal om iemand te missen die zoveel voor je betekent heeft. Maar je hoeft hier niet alleen doorheen te gaan. We zijn hier voor je, Koen, Milo, ik... we laten je niet in de steek."

Matthyas knikte zwakjes, nog steeds te overweldigd door zijn emoties om te spreken. Hij voelde zich leeg, maar in Robbie's armen voelde hij ook een sprankje veiligheid, een klein beetje hoop dat misschien, heel misschien, hij hier doorheen zou komen.

"Probeer nu te slapen," fluisterde Robbie. "Ik ben hier, ik ga nergens heen."

Met die woorden sloot Matthyas langzaam zijn ogen, zijn ademhaling uiteindelijk vertraagd tot een regelmatig ritme. Het duurde niet lang voordat hij in een onrustige slaap viel, nog steeds met zijn hoofd rustend op Robbie's schouder.

Robbie bleef wakker, zijn ogen gericht op het plafond, zijn gedachten nog steeds bij de wonden die Matthyas had laten zien, zowel fysiek als emotioneel. Het zou een lange weg zijn, dat wist hij zeker, maar op dit moment telde maar één ding: Matthyas was hier, hij was niet alleen, en ze zouden hier samen doorheen komen.