I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 3: aftermath

De laatste noten waren nog maar net weggestorven in de luidruchtige zaal van Tivoli toen Matthyas, Koen, Milo en Robbie zich backstage verzamelden. Het optreden was voorbij, de lichten gedimd en het gejoel van het publiek vervaagde langzaam in de verte. Maar de adrenaline die door hun lichamen stroomde, was nog steeds voelbaar.

De bandleden keken elkaar aan, gedeelde blikken van opluchting en trots. Ze hadden het gedaan—hun eerste optreden van de tour zat erop. Het was een prestatie, vooral gezien alles wat Matthyas had doorgemaakt in de weken voorafgaand aan dit moment.

Robbie was de eerste die zich naar Matthyas wendde, zijn bezorgde blik al snel plaatsmakend voor een warme glimlach. "We hebben het gered, Matt," zei hij zacht. "Je hebt het geweldig gedaan."

Maar voordat Robbie zijn hand nog kon uitstrekken om Matthyas op de schouder te kloppen, brak er iets in Matthyas. Het was alsof de laatste restjes van zijn emotionele kracht op waren, alsof de façade die hij had weten te bewaren tijdens het optreden nu eindelijk instortte. Zonder een woord te zeggen stapte hij naar voren, viel hij in Robbie's armen en begon te huilen. Niet zachtjes, maar met diepe, hartverscheurende snikken die door de ruimte galmden.

Robbie verstijfde eerst even, maar sloot zijn armen vervolgens stevig om Matthyas heen. Hij voelde hoe zijn vriend schokte van het huilen, de emoties die hij al zo lang had onderdrukt, nu eindelijk vrijlatend. "Het is oké, Matt," fluisterde Robbie, zijn stem kalm en troostend. "Laat het er maar uit. Je hoeft het niet langer binnen te houden."

Koen en Milo stonden er stil bij, hun eigen gevoelens van machteloosheid en verdriet zichtbaar op hun gezichten. Ze wisten niet wat ze moesten zeggen, maar het was duidelijk dat dit moment voor Matthyas noodzakelijk was. Ze hadden hem zien vechten, zien proberen om door te gaan, maar nu was het tijd voor hem om alles los te laten, om de pijn eindelijk toe te laten en niet meer te verdringen.

Matthyas bleef huilen, zijn handen krampachtig vastgeklemd in Robbie's shirt, alsof hij bang was om los te laten. Zijn lichaam schokte van de tranen, en elke snik leek dieper en pijnlijker dan de vorige. Maar met elke traan die hij liet, voelde hij ook een kleine verlichting, een gevoel dat hij eindelijk zichzelf kon zijn zonder zich sterk te hoeven houden.

Robbie hield hem vast, zijn eigen emoties moeilijk onder controle te houden, maar hij wist dat dit wat Matthyas nodig had. "We zijn hier voor je, Matt," fluisterde hij opnieuw, zijn stem door de stilte in de kleedkamer. "Je hoeft dit niet alleen te doen."

Na wat een eeuwigheid leek, begon Matthyas' huilen langzaam te verminderen. De hevige snikken werden zachter, totdat hij uiteindelijk alleen nog maar schokkerig ademde. Hij leunde zwaar tegen Robbie aan, uitgeput van de emotionele uitbarsting, maar ergens diep van binnen voelde hij zich een klein beetje lichter.

Koen stapte naar voren en legde voorzichtig een hand op Matthyas' rug. "Je hebt het geweldig gedaan vanavond," zei hij zacht. "Het was niet makkelijk, maar je hebt het doorstaan."

Milo knikte instemmend, zijn ogen nog steeds vol medeleven. "We zijn zo trots op je, Matt. Je bent sterker dan je denkt."

Matthyas haalde diep adem en liet Robbie uiteindelijk los, zijn ogen rood en gezwollen van het huilen. Hij voelde zich klein en kwetsbaar, maar ook dankbaar voor de steun van zijn vrienden. "Bedankt, jongens," fluisterde hij, zijn stem rauw van het huilen. "Ik weet niet wat ik zonder jullie zou moeten doen."

Robbie glimlachte zwakjes en legde een hand op Matthyas' schouder. "We zijn er altijd voor je, maat. Dat weet je toch?"

Matthyas knikte langzaam, een gevoel van diepe dankbaarheid door hem heen spoelend. Voor het eerst sinds het uit was met Raoul voelde hij zich niet meer zo alleen. Hij wist dat er nog een lange weg te gaan was, dat het verdriet niet zomaar zou verdwijnen, maar met zijn vrienden aan zijn zijde voelde hij zich sterk genoeg om die weg te bewandelen.

Ze bleven nog even in de kleedkamer, gewoon samen, zonder woorden, maar met een begrip dat dieper ging dan woorden konden uitdrukken. De band was meer dan alleen muziek, meer dan alleen een groep jongens die samen optraden. Ze waren een familie, een steunpilaar voor elkaar, vooral in tijden van pijn en verdriet.

En dat was alles wat Matthyas nu nodig had.